Επιστολές αναγνωστών / Αναδημοσιεύσεις απόψεων

Σακκάς - Σεϊσίδης - Marnikollaj: Μονοπώλια βίας και πόλεμοι ενάντια στη λησμονιά

Με αφορμή δύο πρόσφατα γεγονότα, λίγες σκέψεις περί «κοινού καλού», που δεν σώνει πάντα το κοινό…

| 24/08/2016

3 Αυγούστου 2016: Ο πρώην κρατούμενος αλβανικής καταγωγής, Pellumb Marnikollaj, γίνεται άφαντος μετά από την αυτοπρόσωπη εμφάνισή του στο αστυνομικό τμήμα Πατησίων, όπως είχε υποχρέωση βάσει των περιοριστικών όρων που του είχαν τεθεί. Κατόπιν πολυήμερης αναζήτησής του από τους οικείους του και χωρίς οι ίδιοι να έχουν λάβει κάποια σαφή κι επαρκή πληροφόρηση, παρά την επικοινωνία τους με το Α.Τ. Πατησίων, βρίσκουν την σωρό του στο νοσοκομείο όπου είχε μεταφερθεί, λίγο πριν θαφτεί ως «αγνώστων στοιχείων».

4 Αυγούστου 2016: Το απόγευμα της επόμενης μέρας οι αναρχικοί Κώστας Σακκάς και Μάριος Σεϊσίδης συλλαμβάνονται, ύστερα από τυχαίο αστυνομικό έλεγχο στον περιφερειακό της Σπάρτης. Της σύλληψής τους ακολούθησαν καταγγελίες για βάρβαρο ξυλοδαρμό σε βάρος τους από τους αστυνομικούς.

Η πρώτη είδηση «περνά στα ψιλά» στην ελληνική πραγματικότητα, όχι λόγω της καλοκαιρινής ραστώνης, αλλά – όπως φαίνεται – λόγω της προσπάθειας κουκουλώματος και πλήρους αποσιώπησης ενός τέτοιου γεγονότος. Ένα γεγονός που, ως φαίνεται, αφορά εν ολίγοις στη δολοφονία του πρώην κρατουμένου, η οποία μεθοδεύεται από τις ελληνικές αρχές με τέτοιο τρόπο, ώστε να θεωρηθεί ως δυστύχημα. Η ελληνική αστυνομία υποστηρίζει πως ο Pellumb Marnikollaj πήδηξε απ’ το παράθυρο του αστυνομικού τμήματος, αφού πληροφορήθηκε πως θα έπρεπε να οδηγηθεί εκ νέου στον εισαγγελέα. Αυτή ήταν και η μόνη απάντηση που δόθηκε από το Α.Τ. στον πατέρα του θύματος, χωρίς καμιά άλλη διευκρινιστική πληροφορία για το γεγονός. Ο τελικός εντοπισμός του θύματος οφείλεται στην επιμονή της ίδιας της οικογένειας, αλλά και στον παράγοντα της τύχης, μιας και, αν υπήρχε λίγη παραπάνω καθυστέρηση, θα είχε ενταφιαστεί ανώνυμα, στο σκοτάδι. Ο ισχυρισμός βέβαια της ελληνικής αστυνομίας ανατρέπεται από την ιατροδικαστική εξέταση που επακολούθησε στην Αλβανία, αυτό όμως δεν είναι του παρόντος*.

σακκασ-σεισιδησ

Η δεύτερη είδηση, από την άλλη, παρουσιάζεται από τα μεγάλα, συστημικά ΜΜΕ ως μεγαλειώδης επιτυχία της αντιτρομοκρατικής, που κατόρθωσε να εντοπίσει τους δυο «επικίνδυνους τρομοκράτες»· έστω κι αν αυτή η σύλληψη πραγματοποιήθηκε συμπτωματικά σ’ ένα μπλόκο της αστυνομίας στη Λακωνία. Πέρα από τη φαντασμαγορική διαδικασία της σύλληψης με τους πυροβολισμούς των αστυνομικών (όχι απλά προειδοποιητικούς) προς τους καταζητούμενους – οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, ήταν άοπλοι – ακολούθησαν βασανιστήρια σε βάρος τους. Οι καταγγελίες των ίδιων για το ξυλοφόρτωμα που τους επεφύλασσε η πάντοτε «φιλική» ΕΛ.ΑΣ εύκολα βρίσκονται στο διαδίκτυο.**

Δυο περιστατικά που το ένα αλληλοδιαδέχεται το άλλο και που, πέρα από τον βασικό τους τίτλο (τη δολοφονία που επιδιώκεται να καταχωρηθεί και επισήμως στα χαρτιά και στη μνήμη των ανθρώπων ως αυτοκτονία αφενός και τη σύλληψη μετά βασανιστηρίων αφετέρου), φανερώνουν για μια ακόμα φορά την αυθαιρεσία της αστυνομίας και τη βία που με νομιμοποίηση ασκείται από τους φορείς της στο όνομα της δικαιοσύνης.

Δυο περιστατικά, λοιπόν, των οποίων η ουσιαστική απόσταση είναι τόση όση και η χρονική, δηλαδή μηδαμινή, αφού στην βασική τους υπόσταση ελάχιστα διαφέρουν. Μας υπενθυμίζουν εμφατικά ότι το κράτος διαθέτει το μονοπώλιο της άσκησης βίας και μάλιστα ενδεδυμένο με κάθε νομιμότητα, επικαλούμενο τη διασφάλιση της κοινωνικής ασφάλειας, επιδεικνύοντας έτσι το πρόσωπο «του κράτους του κοινού καλού», όχι, προφανώς, με τον τρόπο που αυτό είχε νοηθεί στη θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου. Έτσι, δίνεται στο κράτος, ως φορέα εξουσίας, η δυνατότητα να διατηρεί και να αναπαράγει διαρκώς και σύννομα την κυριαρχία του έναντι των πολιτών, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να δέχονται τον έλεγχο, ακόμη κι αν επιβάλλεται με μη θεμιτά μέσα, εάν πρόκειται να διασωθεί το κοινωνικό σύνολο, αν πρόκειται για το λεγόμενο «κοινό καλό».

Το γεγονός ότι στην περίπτωση του Pellumb Marnikollaj η φρικτή μεταχείριση των αστυνομικών οδήγησε στο θάνατό του, ενώ στην άλλη των Σακκά και Σεϊσίδη όχι, είναι μάλλον θέμα τύχης. Και στα δύο περιστατικά έχουμε να κάνουμε με άθλιες και χυδαίες βιαιοπραγίες της αστυνομίας (από ένα κράτος που θέλει να αποκαλείται κράτος δικαίου), οι οποίες ασκούνται σε βάρος ανθρώπων με προφανώς ξεχωριστές ιστορίες και αλλιώτικα γνωρίσματα, αλλά που τα συνδέει μια οργανική συνισταμένη· αυτή της διαφορετικότητας. Έχουμε να κάνουμε με βασανισμούς ανθρώπων που τα χαρακτηριστικά τους αποκλίνουν από τα ισχύοντα (αλλοδαπός – αναρχικοί) και επιτρέπουν στους εκπροσώπους της έννομης τάξης να εφαρμόσουν το δίκαιο μέσω της βίας, συμπεριφερόμενοι με τρόπο που δεν αρμόζει σε έμβιο ον, ενώ παράλληλα εκείνοι μπορούν να συγκαλυφθούν, προβάλλοντας τη δικαιολογία της αυτοπροστασίας τους – μιας και πρόκειται για δράστες, «κακοποιά στοιχεία», που ενδέχεται να τους επιτεθούν – αλλά και της προστασίας της κοινωνίας εν γένει. Ή ακόμη, όταν οι πράξεις τους επιφέρουν απώλεια ανθρώπινων ζωών, κάνουν τα πάντα για να παραμείνει στο ντουλάπι της άγνοιας ό,τι αποτρόπαιο συνέβη.

Pellumb Marnikollaj

Φυσικά και δεν πρόκειται για καινοφανείς πρακτικές και μεθόδους αντιμετώπισης της εξουσίας έναντι όσων εκείνη κυνηγά επειδή δεν της ταιριάζουν, ώστε να μαρμαρώνουμε από έκπληξη στο άκουσμα τέτοιου είδους ειδήσεων. Το κράτος παρουσιάζεται να ενστερνίζεται το δόγμα της μηδενικής ανοχής απέναντι στο διαφορετικό, σε όσους δείχνουν ανυπακοή στα προστάγματά του. Το ερώτημα είναι για πόσο ακόμη θα επιτρέπονται οι κακοποιήσεις ανθρώπων που οδηγούν στη θυματοποίηση ή και στον θάνατο, στην πιο τραγική τους κατάληξη· και κυρίως θα επιτρέπονται μέσω της ανοχής και συνενοχής της υπόλοιπης κοινωνίας, που καταπίνει τον επί μακρόν βιασμό κάθε ηθικής αρχής. Η συλλογική κοινωνική υποχρέωση πρέπει να τυλίγεται γύρω από τον πόλεμο κατά της λησμονιάς αυτών των γεγονότων, όπως και τόσων άλλων παρόμοιων***, με τα οποία η εκάστοτε εξουσία έχει φροντίσει να πλημμυρίσει την πραγματικότητά μας· πόλεμο κατά της λησμονιάς, για να μην στοιχειώνεται το παρόν και το μέλλον μας.

* Αναλυτικές πληροφορίες για την έως τώρα εξέλιξη βρίσκονται και εδώ

**athens.indymedia.org

***Μπορούμε να θυμηθούμε και το εξής άρθρο με ορισμένες από τις «μεμονωμένες» δολοφονίες της ΕΛ.ΑΣ