Οι ARTéfacts ensemble ερμηνεύουν F. Romitelli και προκαλούν ΑΜΟΚ

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου. Ο ανατρεπτικός Ιταλός συνθέτης «στα χέρια» των απογειωτικών ARTéfacts ensemble…

| 01/11/2014

Αφορμή για τη γνωριμία μας με τους ARTéfacts ensemble [www.artefactsensemble.gr]  υπήρξε η συναυλία που θα δώσουν την Τετάρτη 12 Νοεμβρίου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Αφορμή για τη συναυλία αυτή, τα 10 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου Ιταλού συνθέτη Fausto Romitelli. Αφορμή για να πάμε στη συναυλία αυτή, ο απέραντος χώρος της λεγόμενης «σύγχρονης μουσικής» και τα όρια που σπάει.

Η συναυλία της Τετάρτης είναι μία εξαιρετική ευκαιρία να δούμε τη σύγχρονη μουσική «αλλιώς». Μέσα σε μια νύχτα μπορούμε να αντιληφθούμε τους ακαδημαϊκούς τοίχους της μουσικής να γκρεμίζονται μπροστά στη μεγάλη ενοποίηση που η ίδια η μουσική μπορεί να προσφέρει. Γιατί, όπως λένε και οι ARTéfacts ensemble, είναι κρίμα να χωρίζουμε τη μουσική σε κατηγορίες. Και ο Ρομιτέλλι μας το αποδεικνύει.

Ξεκινάμε τη συνέντευξη, ρωτώντας λίγα λόγια για τον σπουδαίο αυτό συνθέτη. Τον έχω «γνωρίσει» διαδικτυακά λίγες μέρες πριν, όταν έλαβα το δελτίο τύπου για τη συναυλία, έχω ακούσει, επίσης, διαδικτυακά το μουσικό σύνολο που θα ερμηνεύσει έργα του και αναρωτιέμαι γιατί δεν γνώριζα νωρίτερα…

Ο Θοδωρής Βαζάκας (ο…πρόεδρος) και ο Λαέρτης Κοκολάνης (το βιολί της παρέας) μου απαντούν, πίνοντας ζεστή σοκολάτα μετά την πρώτη τους πρόβα στο χώρο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. Σημείωση: αργότερα, μας βρήκε και ο Μάριος Δαπέργολας (βιόλα), ο οποίος δεν πρόλαβε να μιλήσει, πρόλαβε όμως να παραγγείλει και αυτός ζεστή σοκολάτα. 

Θοδωρής: Πράγματι, πρόκειται για έναν κορυφαίο συνθέτη, ο οποίος, αν και πέθανε νέος και έγραψε μόλις 25 έργα, άφησε μια εξαιρετική διαθήκη. Η μουσική του έχει μια καινούργια, δική του γλώσσα, η οποία αφορά τους πάντες. Αν και με ακαδημαϊκές, κλασικές σπουδές, οι οποίες φυσικά φαίνονται, κατάφερε να συνταιριάξει με μοναδικό τρόπο αυτό που λέμε «σύγχρονη» ή «λόγια» μουσική με τον ηλεκτρονικό και ροκ ήχο, εμπλέκοντας το οπτικό στοιχείο σε μια μοναδική σύνθεση. Η εδώ συναυλία μας-αφιέρωμα στο έργο του συμπίπτει με αφιερώματα που γίνονται και αλλού στον κόσμο. Στην Ιταλία, τη γενέτειρά του, αυτές τις ημέρες, υπάρχει δεκαήμερο αφιέρωμα στη Σκάλα του Μιλάνο.

Λαέρτης: Ο Ρομιτέλι είναι η κατάλληλη ευκαιρία για να προσεγγίσει κάποιος αυτή τη μουσική. Το άκουσμα είναι οικείο, δεν σε παραπέμπει σε κάποια avant-garde, πολύ ακαδημαϊκή κατάσταση, ο άνθρωπος το είχε ξεπεράσει αυτό. Ήταν ένα πολύ μεγάλο μυαλό.

Κι εσείς προσεγγίζετε έτσι τη σύγχρονη μουσική, χωρίς να την κάνετε να δείχνει avant-garde…

Θοδωρής: Στην ουσία του είναι avant-garde, αν και minimal η μουσική που παίζουμε, αν ήθελες να το κατηγοριοποιήσεις, από τη στιγμή που είμαστε ένα σύνολο σύγχρονης μουσικής. Απλά ψάχνουμε συνέχεια τους τρόπους με τους οποίους θα πείσουμε και άλλους ότι αυτή η μουσική δεν αφορά μόνο μια ελίτ, μόνο, δηλαδή, το κοινό που κάπως γνωρίζει αυτή τη μουσική, γιατί είναι μουσική και η μουσική αφορά όλον τον κόσμο. Πρέπει να βρεις τον τρόπο να την επικοινωνήσεις χωρίς να τη φοβηθούν.

-Υπάρχει ο φόβος του «δύσκολου»;

Θοδωρής: Μάλλον, αλλά οποιοδήποτε «δύσκολο» πράγμα και να πας να ακούσεις, δε σημαίνει ότι θα παραμείνει «δύσκολο» επειδή έχεις συνηθίσει να ακούς πράγματα που «καταλαβαίνεις», ενώ αυτό σου φαίνεται ότι δεν θα το καταλάβεις.

-Το «καταλαβαίνω» είναι λίγο σχετικό στην μουσική και γενικότερα, στην τέχνη. Στην τέχνη καταρχάς νιώθεις, αυτός είναι ο δίαυλος της κατανόησης. Δεν ερμηνεύεις πάντα με βάση λογικά συμπεράσματα

Θοδωρής: Ναι, αλλά έχει περάσει στον κόσμο ότι για να ακούσω κάτι πρέπει να ξέρω. Όπως θα κοιτάξεις έναν πίνακα που βλέπεις μπροστά σου, έτσι θα ακούσεις και μια μουσική. Μπορεί να σου αρέσει, μπορεί όχι. Μπορεί να καταλάβεις κάποια βαθύτερα νοήματα, μπορεί όχι, αλλά τι σε νοιάζει; Τι είναι πιο σημαντικό;

-Ίσως χρειάζεται μια «διαπαιδαγώγηση» στο πόσο απλά μπορούμε να προσεγγίζουμε την τέχνη

Λαέρτης: Χρειάζεται μια διαπαιδαγώγηση στο να μη φοβάται κάποιος να πλησιάζει. Δεν υπάρχει λόγος να το φοβηθείς, αν σου αρέσει κάτι, σου αρέσει, αν όχι, μπορεί να μην το ακούσεις ξανά.

-Υπάρχει κριτήριο επιλογής της μουσικής που επιλέγετε να ερμηνεύσετε; Παίζετε κομμάτια σύγχρονης μουσικής, από τις αρχές του 20ου αι. έως πολύ πρόσφατους Έλληνες μουσικούς.

Λαέρτης: Το κριτήριο είναι να μας αρέσει. Και δεν φοβόμαστε να δοκιμάζουμε. Πέρυσι, για παράδειγμα, κάναμε αυτή τη συναυλία στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με τον Κωνσταντίνο Β, κάτι που αν το πεις σε κάποιον «ακαδημαϊκό» μπορεί να σε κοιτάξει παράξενα.

-Είχε μεγάλο ενδιαφέρον όμως.

Λαέρτης: Είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Μέσα από αυτό εμείς μάθαμε πάρα πολλά πράγματα, πώς να μεταφέρουμε, για παράδειγμα, όλον αυτόν τον ηλεκτρονικό ήχο σε φυσικά όργανα. Κάθε φορά που ακούγαμε ένα κομμάτι, πώς είχε μετατραπεί, νιώθαμε πολύ ωραία.

Θοδωρής: Ξέρεις, πριν ακούσουν, μπορεί να σου καταλογίσουν ότι έγινες λίγο ποπ, ότι πουλήθηκες και τέτοια

-Κάνετε κι εσείς, όμως, χρήση της τεχνολογίας. Χρησιμοποιείτε multimedia στις συναυλίες σας. Σα να δημιουργείτε μια παράσταση, στην πραγματικότητα.

Λαέρτης: Ναι, δεν χρησιμοποιούμε multimedia για να βάλουμε κάτι ενδιαφέρον απλά. Είναι κομμάτι της παράστασης. Θεωρούμε ότι είναι μια ολοκληρωμένη παράσταση. Προσπαθούμε να μπαίνει ο κόσμος σε κάτι ολοκληρωμένο.

Θοδωρής: Γι’ αυτό και τις εμφανίσεις μας δεν τις ονομάζουμε συναυλίες, αλλά παραστάσεις. Γι’ αυτό και δεν κάνουμε ποτέ διάλειμμα, για να μη σπάσει η κατάσταση η οποία έχει δημιουργηθεί μέσα στο χώρο. Γιατί όταν πας να παρακολουθήσεις κάτι, μπαίνεις σε μια ατμόσφαιρα και αυτό είναι πολύ σημαντικό, να παραμείνεις σε αυτή.

Λαέρτης: Και αυτό που αντιμετωπίζουμε συχνά είναι ότι μπορεί να πεις σε κάποιον «έλα, παίζουμε Ρομιτέλι την Τετάρτη» και να μην το ακούσει καν. Και, όμως, αν παραβρεθεί στην παράσταση, αν ακούσει, το πιθανότερο είναι να σου πει «τι ωραίο που ήταν αυτό…». Γιατί όμως ο κόσμος να είναι τόσο αρνητικός στην αρχή;

-Ο κόσμος στερείται πολλά λόγω της άρνησης αυτής. Γιατί μπορεί να δει την ανακοίνωση μιας συναυλίας, αλλά αν δεν έχει προωθηθεί από τα media με τρόπο ελκυστικό, δεν μπαίνει καν στον κόπο να δει τι είναι.

Λαέρτης: Ένα πράγμα που με ενοχλεί με τη μουσική είναι ότι την κατηγοριοποιούμε. Δηλαδή, σε κάποιον αρέσει η ροκ, σε κάποιον αρέσει η κλασική, σε κάποιον κάτι άλλο. Δεν υπάρχει αυτό. Μου αρέσουν πράγματα από τη ροκ, πράγματα από την κλασική, πράγματα από την τζαζ ή τη σύγχρονη μουσική. Πώς γίνεται να λες ότι μου αρέσει μία μουσική και δεν μου αρέσει κάποια άλλη;

-Δεν έχουμε μάθει να ακούμε;

Λαέρτης: Δεν ξέρω, αλλά γίνεται συχνά. Ακούω κάποιους να λένε, εμένα δεν μου αρέσει η κλασική, για παράδειγμα.

Θοδωρής: Η κλασική μουσική δεν είναι ένα πράγμα, υπάρχουν πολλά και διαφορετικά ρεύματα, τάσεις, ιδέες, μορφές. Έτσι συμβαίνει και με τη σύγχρονη μουσική, κάτι που συζητάμε αν πρέπει να το λέμε καν «σύγχρονη μουσική», γιατί ξενίζει τον κόσμο. Το όμορφο, όμως με τη σύγχρονη μουσική, είναι ότι μέσα σε έναν αιώνα έχουν υπάρξει τόσα διαφορετικά στυλ και μουσικές, καθώς αυτό που έψαχνε ο κάθε συνθέτης δεν ήταν να κατηγοριοποιηθεί σε ένα είδος, όπως γινόταν λίγο-πολύ πριν, όπου ήταν πιο αυστηρές οι φόρμες. Ακόμα και στην ροκ μέχρι πρόσφατα συνέβαινε αυτό, μπορεί να ξέφευγες λίγο, αλλά υπήρχαν φόρμες, υπήρχε κατεύθυνση. Στη σύγχρονη μουσική υπάρχει η τάση και η ανάγκη να φτιάξουν τη δική τους γλώσσα, φτιάχνουν δικά τους συστήματα εξαρχής, έτσι ώστε να γράψουν πάνω σε αυτά τα συστήματα. Πολλοί λίγοι είναι αυτοί που απλά χρησιμοποίησαν συστήματα παλαιότερων. Οι περισσότεροι έφτιαχναν δικά τους. Οπότε όλο αυτό δημιουργεί έναν ατελείωτο πλούτο συστημάτων και στυλ.

-Έτσι ήταν και ο Ρομιτέλλι;

Fausto-Romitelli

Λαέρτης: Το σπουδαίο με τον Ρομιτέλλι είναι ότι ξεπέρασε τον ακαδημαϊσμό, μέσα από τον οποίο πέρασε και τον οποίο εμπέδωσε για τα καλά. Ο άνθρωπος κατείχε πάρα πολύ καλά την τέχνη της σύνθεσης και τις βασικές της αρχές, απλά προχώρησε παρακάτω. Δεν «ξέφυγε» λόγω άγνοιας ή ημιμάθειας. Η συνθετική του ικανότητα ήταν για να χαζεύεις. Απλά θέλησε να το πάει παρακάτω, να ανοίξει τα ακούσματα τα δικά του και των υπολοίπων.

Θοδωρής: Συνδύασε τα στοιχεία που τον είχαν επηρεάσει με μια φοβερή μαεστρία. Βγάζοντας έναν δικό του ήχο, ένα πολύ concrete άκουσμα, που καταλαβαίνεις ότι είναι Ρομιτέλλι. Ταυτόχρονα καταλαβαίνεις τις επιρροές. Αν το ακούσεις χωρίς τα ηλεκτρονικά καταλαβαίνεις τη βάση του. Γιατί η μουσική του Ρομιτέλλι χρησιμοποιεί γερές βάσεις και πάνω σε αυτές παραμορφώνει ήχους, μπαίνουν live electronics, ακούς από τα ηχεία διαφορετικά πράγματα από αυτά που παίζουν οι μουσικοί επί σκηνής, χρησιμοποιεί ηλεκτρικά όργανα… και άλλοι έχουν χρησιμοποιήσει, αλλά όχι έτσι. Ποτέ πριν δεν είχε υπάρξει τέτοιο δέσιμο μεταξύ των ηλεκτρικών και των φυσικών οργάνων. Δημιουργεί έναν ήχο με συγκεκριμένη επιθετικότητα, με δυναμισμό, έναν πολύ γεμάτο ήχο που βρίσκεις στην ηλεκτρονική και τη ροκ μουσική.  Όμως καταλαβαίνεις ότι δεν «ενώνει» απλά δύο διαφορετικά πράγματα, την κλασική μουσική, π.χ., και την ηλεκτρονική. Έχει γράψει πάνω στα ηλεκτρονικά, είναι ένα πράγμα.

-Έχει πολύ ενδιαφέρον, πάντως, να ακούς τέτοιους συνθέτες να υιοθετούν τη χρήση της τεχνολογίας με τον πιο φυσικό τρόπο, παρόλο που υπάρχει αυτή η συζήτηση για το κατά πόσο η τεχνολογία αλλοιώνει το άκουσμα και την μουσική.

Θοδωρής: Ξέρω τις ενστάσεις, κυρίως από μουσικούς, αλλά η τεχνολογία είναι ένα μέσο και μπορείς να ακούσεις εξαιρετικές ηλεκτρονικές συνθέσεις. Δεν είναι κάτι άλλο από ένα μέσο. Μπορεί να τύχει να βγει και κάτι καλύτερο.

-Εσείς γράφετε;

Λαέρτης: Έχουμε ανθρώπους στο σχήμα που έχουν δίπλωμα σύνθεσης και πειραματίζονται με διάφορα κομμάτια. Έχουν τη γνώση και έχουν γράψει, αν και ακόμα δεν έχουμε παίξει κάτι δικό τους. Ίσως κάποια στιγμή να το κάνουμε.

Θοδωρής: Δεν ταυτοποιούμαστε ως ένα σχήμα που παίζει δική του μουσική, πάντως.

Λαέρτης: Θα θέλαμε, εγώ στον ύπνο μου βλέπω συνθέσεις μου, αλλά το παρατάω όταν ξυπνάω το πρωί. Υπάρχει, ίσως, αυτή η ανάγκη μέσα μας. Όπως θα θέλαμε να γράφουμε ποίηση.

Θοδωρής: Εγώ δεν θέλω!

Λαέρτης: Ε, εγώ θέλω, αλλά πρέπει να έχεις τη γνώση.

-Την αποκτάς τη γνώση και μέσω της δοκιμής και της εμπειρίας

Λαέρτης: Ναι, αλλά σκέφτεσαι κιόλας ότι είναι τόσα πολλά αυτά που έχουν γραφτεί, που αισθάνεσαι και λίγος μικρός να πεις «τώρα θα γράψω κι εγώ».. Πού να πας δηλαδή μπροστά στα αριστουργήματα που ήδη υπάρχουν, τι να σχολιάσεις…

Θοδωρής: Ε, ναι, φαντάσου να λέγαμε τη μία μέρα πάμε να παίξουμε Ρομιτέlλι και την άλλη μέρα θα σας παίξουμε ένα κομματάκι που έγραψα χθες το βράδυ… Λες, άσε καλύτερα…

Λαέρτης: Ίσως μας βγει λίγο αργότερα

Θοδωρής (στον Λαέρτη): Όταν δεν θα μπορείς να παίξεις άλλο βιολί, θα αρχίσεις να γράφεις τραγουδάκια!

3

-Προς το παρόν, ας ακούσουμε την Τετάρτη Ρομιτέλλι και βλέπουμε. Προσωπικά χάρηκα πολύ που μέσω ενός δελτίου τύπου μπήκα στη διαδικασία να ακούσω τον Ρομιτέλλι και μετά εσάς κι ελπίζω να πειστεί και άλλος κόσμος να έρθει, γιατί θα είναι πραγματική εμπειρία.

Θοδωρής: Ας έρθει να δοκιμάσει, και ας μη του αρέσει. Έχει σημασία να δοκιμάσει όμως.

Λαέρτης: Ίσως να μην είναι όλα τα έργα για πάρα πολύ κόσμο, ο Ρομιτέλλι, όμως είναι. Και όχι γιατί είναι ποπ, αλλά γιατί είναι τέτοιος ο τρόπος γραφής και η ατμόσφαιρα που βγαίνει, που ο οποιοσδήποτε παθαίνει σοκ.

Θοδωρής: Δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο. Είναι μαγικό.

Λαέρτης: Είναι πολύ κρίμα που παίζουμε μόνο μία φορά. Και για μας, θα ήθελα να προλάβουμε να το απολαύσουμε.

Θοδωρής: Και για το κοινό, αφού τώρα θα έρθουν όσοι γνωρίζουν ήδη ή το πληροφορηθούν τελευταία στιγμή. Και μετά, δεν υπάρχει η δυνατότητα να το πεις σε έναν φίλο, αφού το έχεις ακούσει, να πάει και αυτός να ακούσει.

Λαέρτης: Θα έρθει κόσμος που δεν γνώριζε πριν και, αφού το ακούσει, σίγουρα θα θέλει να το πει και σε άλλους.

-Είμαι σίγουρη…

Θοδωρής: Η παράσταση αυτή θα είναι μια μεγάλη ευκαιρία να γίνει αντιληπτό αυτό που λέγαμε πριν, ότι η συγκεκριμένη μουσική σε αφορά. Να λειτουργήσει ως δοκιμή. Πολλές φορές μπορεί να έχουμε ακούσει πράγματα και είτε να μην είχαμε την κατάλληλη διάθεση, είτε η συγκεκριμένη εκτέλεση να μην ήταν τόσο καλή, είτε οτιδήποτε… και τα έχουμε απορρίψει. Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί. Ο Ρομιτέλι είναι μία μεγάλη ευκαιρία να προσεγγίσει κάποιος τη σύγχρονη μουσική. Δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει κάποιος και να πει ότι δεν τον αφορά ή ότι δεν κατάλαβε κάτι. Άσε που δεν χρειάζεται να καταλάβεις και κάτι. Είσαι εκεί για να περάσεις όμορφα και να ακούσεις κάτι διαφορετικό, που μπορεί να σου αρέσει ή να μη σου αρέσει, αλλά θα έχεις δει κάτι πολύ καλό. Και αυτός είναι και για μας ο στόχος, να παρουσιάζουμε πολύ καλά πράγματα με τον καλύτερο τρόπο. Οπότε, θα ξέρεις ότι όποτε πας να δεις τους artefacts ensemble θα πας να δεις μία πολύ καλή παράσταση, η οποία θα έχει μία άποψη. Και μπορεί να σου άρεσε η μουσική που παίξαμε σήμερα ή να μη σου άρεσε, αλλά έχεις δει κάτι καλό και αυτό το ξέρεις.

-Αυτός είναι και ο λόγος προφανώς που υπάρχετε τόσα χρόνια. Ότι το κοινό σας, ανεξάρτητα από το αν του άρεσε κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι ή συνθέτης, αναγνωρίζει ότι παίρνει μέρος σε κάτι πολύ καλό και ενδιαφέρον.

Θοδωρής: Μάλλον, υπάρχουμε 6 χρόνια τώρα

4

-Δεν είναι πολύ εύκολο, στην εποχή μας, να υπάρχει ένα σχήμα τόσο καιρό. Φτιάχνονται και διαλύονται διαρκώς νέα σχήματα.

Λαέρτης: Είναι πάρα πολύ δύσκολο στην εποχή μας να διατηρήσεις ένα τέτοιο σχήμα. Ευτυχώς έχουμε τον πρόεδρο(!)… Αλλά πια δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Μακάρι να μπορούμε πάντα να έχουμε τη δύναμη και το κουράγιο να συνεχίζουμε και να βρίσκουμε τους χώρους να παρουσιάζουμε σε ευρύ κοινό αυτό που φτιάχνουμε. Δηλαδή, αυτή τη στιγμή, ευτυχώς που υπάρχει η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, η οποία παίρνει το ρίσκο να τολμήσει και να παρουσιάσει καινούργια πράγματα. Εμείς το προτείναμε και δέχτηκαν, παρόλο που θα μπορούσαν να έχουν βρει κάποιους άλλους –και από το εξωτερικό- να παίξουν Ρομιτέλλι.

Θοδωρής: Ψάχνουμε καινούργιους τρόπους να παρουσιάσουμε τους αξιόλογους συνθέτες, έτσι ώστε να μπορεί όλο και περισσότερος κόσμος να προσεγγίσει αυτό που θεωρείται «δύσκολη μουσική». Θέλουμε να νιώθουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο να περνάει καλά. Να έχει έρθει σε μια παράσταση και, ανεξάρτητα από το «βάθος» του έργου, βασικά να έχει περάσει καλά, να έχει ευχαριστηθεί. Στη συνεργασία μας με τον Κωνσταντίνο Β, ας πούμε, ήταν σημαντικό ότι αγγίξαμε ένα κοινό που ενδεχομένως δεν θα ερχόταν να ακούσει τη δική μας μουσική. Βρήκαμε τη χρυσή τομή, μας πήρε περίπου δυο χρόνια να το στήσουμε. Για τον Κωνσταντίνο ήταν πολύ πειραματικό αυτό που κάναμε εμείς, για μας ήταν πολύ ποπ, οπότε ψάχναμε τον δρόμο και τον βρήκαμε. Και βγήκαμε πολύ κερδισμένοι όλοι μας. Μας άρεσε τόσο πολύ, που αποφασίσαμε να βγει και cd, το οποίο θα κυκλοφορήσει σύντομα.

-Νομίζω ότι πολλές φορές, σε οτιδήποτε παρακολουθούμε, μπορεί την ίδια στιγμή να μην «καταλάβεις» ακριβώς τι έγινε μέσα στην παράσταση. Και την επόμενη μέρα, τον επόμενο μήνα, να υπάρχει κάτι μέσα σου που έχει λειτουργήσει και το αποκωδικοποιεί σιγά-σιγά, το αντιλαμβάνεσαι στο χρόνο σου, αλλά δείχνει ότι κάτι έχει αφήσει μέσα σου.

Λαέρτης: Αυτό είναι σημαντικό και για μένα. Να νιώσω ότι μπορεί να βάλω ένα λιθαράκι στο μυαλό και μετά το παίρνεις εσύ και το κάνεις δικό σου. Εξαρτάται, φυσικά, και από τον κάθε άνθρωπο. Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι με πολλά στεγανά, που τους αρέσει κάτι και μένουν σε αυτό. Δεν θέλουν να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο.

Θοδωρής: Θέλω να σου δώσω το λόγο για να ψάξεις. Σίγουρα μένει κάτι, αρκεί να έχει την ευκαιρία να έρθει μία φορά. Νομίζω πάντα υπάρχει ο λόγος να ξαναέρθουν. Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι για να έρθεις σε μια παράσταση. Υπάρχει πάντα λόγος να ψάχνεις…

 

Κάποια δείγματα… για να καταλάβετε γιατί πρέπει να είστε την Τετάρτη σε αυτό το αφιέρωμα…

Romitelli:

ARTéfacts ensemble, Συναυλία στη Στέγη 14/2/2013

info:

ARTéfacts ensemble

Amok

Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Τετάρτη 12 Νοεμβρίου, 20:30 Κεντρική Σκηνή

Τιμές εισιτηρίων: 15 – 18 – 28 € | Μειωμ. 10 – 12 – 15 € | Άνεργοι 5 €

 

Παράλληλη Δράση

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου

Συζήτηση μετά την συναυλία για τον Fausto Romitelli

Πρόγραμμα

Trash TV Trance (σόλο ηλεκτρική κιθάρα)

Amok Koma (για σύνολο)

An Index of Metals (video – opera)

 

Συντελεστές

Ζωή Ζενιώδη: διεύθυνση

Μυρσίνη Μαργαρίτη: τραγούδι

Λουίζος Ασλανίδης: βίντεο, σκηνοθετική επιμέλεια

Λαέρτης Κοκολάνης: βιολί

Μάριος Δαπέργολας: βιόλα

Σπύρος Τζέκος: κλαρινέτο

Θοδωρής Βαζάκας: κρουστά

Ai Motohashi-Σιδέρη: πιάνο

Αλέξανδρος Μποτίνης: βιολοντσέλο

Αλέξανδρος Δρυμωνίτης: ηλεκτρική κιθάρα

Guido De Flaviis: ηλεκτρονικά

Βαγγέλης Σταθουλόπουλος: φλάουτο

Κώστας Τζέκος: κλαρινέτο

Κώστας Γιοβάνης: όμποε

Δημήτρης Γκόγκας: τρομπέτα

Ανδρέας-Ρολάνδος Θεοδώρου: τρομπόνι

Στέφανος Νάσος: clavier midi

Μάνος Αναγνωστόπουλος: ηλεκτρικό μπάσο