Τζόρτζιο Αγκάμπεν-Η κατάσταση εξαίρεσης προκαλούμενη από μία αδικαιολόγητη έκτακτη ανάγκη

αναδημοσίευση από aftoleksi.gr

| 10/03/2020

Για να κατανοήσουμε τα ξέφρενα, παράλογα και απολύτως αδικαιολόγητα μέτρα έκτακτης ανάγκης που εγκρίθηκαν για μια υποτιθέμενη επιδημία κοροναϊού, πρέπει να ξεκινήσουμε από τη δήλωση του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας (NRC) της Ιταλίας, σύμφωνα με το οποίο «δεν υπάρχει SARS-CoV2 επιδημία στην Ιταλία».

Συνεχίζει λέγοντας: σε κάθε περίπτωση «η μόλυνση, σύμφωνα με τα διαθέσιμα από σήμερα επιδημιολογικά δεδομένα και με βάση δεκάδες χιλιάδες περιπτώσεων, προκαλεί ήπια/μέτρια συμπτώματα (μια παραλλαγή της γρίπης) στο 80-90% των περιπτώσεων. Σε ένα 10-15% υπάρχει πιθανότητα πνευμονίας, η οποία όμως έχει επίσης καλοήθη αποτελέσματα στη μεγάλη πλειονότητα των περιπτώσεων. Εκτιμούμε πως μόνο το 4% των ασθενών απαιτεί εντατική θεραπεία».

Αν αυτή είναι η πραγματική κατάσταση, γιατί τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι αρχές κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να δημιουργήσουν ένα κλίμα πανικού προκαλώντας, έτσι, μια πραγματική κατάσταση εξαίρεσης με σοβαρούς περιορισμούς στην κίνηση και την αναστολή της καθημερινής ζωής και των εργασιακών δραστηριοτήτων ολόκληρων περιοχών;

Δύο παράγοντες μπορούν να συμβάλουν στην εξήγηση μιας τέτοιας δυσανάλογης αντίδρασης.

Πρώτα απ’ όλα, αυτό που εκδηλώνεται για άλλη μια φορά είναι η αυξανόμενη τάση να χρησιμοποιείται η κατάσταση εξαίρεσης ως ένα κανονικό παράδειγμα διακυβέρνησης. Το εκτελεστικό διάταγμα (decreto legge) που εγκρίθηκε από την κυβέρνηση «για λόγους υγείας και δημόσιας ασφάλειας», παράγει μια πραγματική στρατιωτικοποίηση «σε δήμους και περιοχές όπου υπάρχει τουλάχιστον ένα άτομο που βρέθηκε θετικό και για το οποίο η πηγή τής μόλυνσής του είναι άγνωστη ή σε περιπτώσεις όπου υπάρχει τουλάχιστον μία περίπτωση που δεν συνδέεται με άτομο που πρόσφατα ταξίδεψε από περιοχή που έχει πληγεί από τη μετάδοση».

Μια τέτοια αόριστη και απροσδιόριστη φόρμουλα θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να επεκτείνει γρήγορα την κατάσταση εξαίρεσης σε όλες τις περιοχές, καθώς είναι πρακτικά αδύνατο να μην εμφανιστούν άλλες περιπτώσεις και αλλού.

Ας εξετάσουμε τους σοβαρούς περιορισμούς της ελευθερίας που επιβάλλει το εκτελεστικό διάταγμα:

  1. Απαγόρευση εγκατάλειψης του πληγέντος δήμου ή περιοχής για όλους τους ανθρώπους αυτού του δήμου ή περιοχής.
  2. Απαγόρευση εισόδου στον πληγέντα δήμο ή περιοχή.
  3. Αναστολή όλων των εκδηλώσεων ή πρωτοβουλιών (ανεξάρτητα από το αν σχετίζονται με τον πολιτισμό, τον αθλητισμό, τη θρησκεία ή την ψυχαγωγία) και αναστολή των συναντήσεων σε οποιονδήποτε ιδιωτικό ή δημόσιο χώρο, συμπεριλαμβανομένων κλειστών χώρων εάν είναι ανοιχτά στο κοινό.
  4. Αναστολή των εκπαιδευτικών υπηρεσιών σε νηπιαγωγεία και σχολεία σε κάθε επίπεδο, συμπεριλαμβανομένης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και εξαιρουμένης μόνο της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης.
  5. Κλείσιμο μουσείων και άλλων πολιτιστικών ιδρυμάτων όπως απαριθμούνται στο άρθρο 101 του Καταστατικού για την πολιτιστική κληρονομιά και το τοπίο και στο εκτελεστικό διάταγμα 42 από 01/22/2004. Επίσης, αναστέλλονται όλοι οι κανονισμοί για την ελεύθερη πρόσβαση στα εν λόγω ιδρύματα.
  6. Αναστολή όλων των ειδών εκπαιδευτικών ταξιδιών στην Ιταλία και στο εξωτερικό.
  7. Αναστολή όλων των δημόσιων εξετάσεων και όλων των δραστηριοτήτων δημόσιων γραφείων, εκτός από τις βασικές υπηρεσίες ή τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας.
  8. Επιβολή καραντίνας και ενεργούς παρακολούθησης ατόμων που είχαν στενή επαφή με επιβεβαιωμένα κρούσματα.

Είναι αυτονόητο ότι οι περιορισμοί αυτοί είναι δυσανάλογοι προς την απειλή από αυτό που, σύμφωνα με το NRC, είναι μια κανονική γρίπη, που δεν διαφέρει πολύ από εκείνες που μας επηρεάζουν κάθε χρόνο.

Μπορούμε να πούμε ότι με το που η τρομοκρατία εξαντλήθηκε ως δικαιολογία για τη λήψη μέτρων εξαίρεσης, η εφεύρεση μιας επιδημίας μπόρεσε να προσφέρει το ιδανικό πρόσχημα για τη διεύρυνση τέτοιων μέτρων πέρα ​​από κάθε περιορισμό.

Ο άλλος παράγοντας, όχι λιγότερο ανησυχητικός, είναι η κατάσταση φόβου, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει διαχυθεί στις ατομικές συνειδήσεις και μεταφράζεται σε μια πραγματική ανάγκη για καταστάσεις συλλογικού πανικού, στις οποίες η επιδημία προσφέρει και πάλι το ιδανικό πρόσχημα.

Ως εκ τούτου, σε έναν διεστραμμένο φαύλο κύκλο, ο περιορισμός της ελευθερίας που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις γίνεται αποδεκτός στο όνομα μιας επιθυμίας για ασφάλεια, η οποία έχει δημιουργηθεί από τις ίδιες τις κυβερνήσεις που τώρα παρεμβαίνουν για να την ικανοποιήσουν.

*η μετάφραση του κειμένου του Τζόρτζιο Αγκάμπεν The state of exception provoked by an unmotivated emergency δημοσιεύτηκε στο aftoleksi.gr