Το πολλαπλό θηλυκό είδωλο της σημερινής ποπ...

Με αφορμή την 8^η Μάρτη ανιχνεύουμε τις τάσεις και τη θέση που καταλαμβάνουν ή τους προδιαγράφεται, από τη μουσική βιομηχανία και τα ΜΜΕ, γυναικεία “είδωλα” της σημερινής ποπ δημιουργίας. Ξεχωρίζουμε τέσσερις περιπτώσεις, τέσσερις νέες, ωραίες φωνές και παρουσίες, με κριτήριο το ρόλο, την «περσόνα» που αποκτούν, τη δημοφιλία τους, αλλά και τη συμβολή τους στο σύγχρονο ποπ στερέωμα.

Indila, «το κοριτσάκι»

Έχει πατήσει ήδη τα 30, ωστόσο προμοτάρεται ως το κοριτσάκι της νέας γαλλικής και διεθνούς ποπ σκηνής. Μικροκαμωμένη και με πολύ γλυκό παρουσιαστικό, με στίχους που αναφέρονται σε όνειρα και επιθυμίες μεγάλων ταξιδιών που αναμειγνύονται με μία παιδιάστικη γλώσσα, είναι στοιχεία της φυσιογνωμίας της που αξιοποιούνται  από το δισκογραφικό και μιντιακο μάρκετινγκ, στοχεύοντας στο target group της κοριτσίστικης εφηβείας.

Το κομμάτι της Dernière Danse από το ντεμπούτο άλμπουμ της, “Mini World”, το οποίο κυκλοφόρησε στις 24 Φεβρουαρίου 2014, είναι ένα από τα φαινόμενα της YouTube, με πάνω από 183 εκατομμύρια θεάσεις μέχρι σήμερα….

Η Adila Sedraa, όπως είναι το πραγματικό όνομα τής Indila, είναι ένα παιδί της πολυφυλετικής γαλλικής κοινωνίας, πραγματικά και πολιτιστικά. Παιδί μεταναστών, γεννημένο στο Παρίσι, που το γενεαλογικό της δέντρο ταξιδεύει στην Αλγερία, την Καμπότζη, την Ινδία και την Αίγυπτο. Με παρόμοιο τρόπο διαμορφώθηκαν και οι μουσικές της επιρροές. Μουσικές προσωπικότητες όπως του Michael Jackson και του Jacques Brel, μέχρι τον Ismael Lo, την Warda ή την Lata Mangeshka (διάσημη Ινδή τραγουδίστρια της δεκαετίας του ’40), συνθέτουν μια ευρεία γκάμα ακουσμάτων. Διαθέτοντας μια φωνή που βγάζει μια γλυκιά εκφραστικότητα,  ανακαλύφθηκε το 2010 από το κοινό. Είχε ήδη κάνει πολυάριθμες συνεργασίες με καλλιτέχνες της urban σκηνής όπως οι Soprano (Hiro), Rohff (Thug Mariage) και Nessbeat (Dust Of Empire), ωστόσο το σημείο καμπής στην καριέρα της  ήταν η συνεργασία της με τον Youssoupha στο κομμάτι ‘Dreamin’, το οποίο κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2012, και αθροιστικά μέχρι σήμερα το έχουν δει περισσότεροι από 22 εκατομμύρια χρήστες του YouTube.

H Indila υπέγραψε συμβόλαιο το 2013 με την Capitol Records με την οποία κυκλοφόρησε το Mini World, σε μελωδίες και  στίχους δικούς της και παραγωγή του Skalp, ο οποίος είναι πλέον και σύζυγος της. Από το άλμπουμ πέραν του Dernière Danse, ξεχώρισε το χορευτικό Tourner Dans La Vide, το S.O.S., το Love Story και η μπαλάντα Comme Un Bateau.

Η Indila μπορεί να μην κερδίζει τους απαιτητικούς ακροατές, ωστόσο η δουλειά της στέκεται πολύ ψηλότερα από τη συνήθη παραγωγή που απευθύνεται στο ποπ κοινό, ειδικά των νεώτερων ηλικιών.

Lana Del Rey, η «μοιραία»

Η Elizabeth Woolridge Grant ξεκίνησε ως May Jailer το 2005 ηχογραφώντας το ep Young Like Me και το Sirens το 2006.  Και τα δύο θα βρουν το δρόμο προς το κοινό το 2012 μετά την έκρηξη του φαινομένου Lana Del Rey…. Στο μεσοδιάστημα η Elizabeth μεταμορφώνεται σε Lizzy Grant και κυκλοφορεί το 2008 το ep Kill Kill Kill, χωρίς κάποια επιτυχία. Σε αυτήν τη φάση είναι ξανθιά,  χωρίς το βαμπ περιτύλιγμα που θα αποκτούσε λίγα χρόνια αργότερα.

Το 2010 κυκλοφορεί σε ψηφιακή μορφή, με το όνομα Lana Del Rey πια, το ομότιτλο άλμπουμ το οποίο περιέχει αρκετά τραγούδια του Kill Kill Kill και διαμορφώνει σιγά, σιγά το νέο της στυλ που στηρίζεται μουσικά και στιλιστικά στην αμερικάνικη ποπ κουλτούρα των δεκαετιών του 50 και του 60, επενδύοντας στο vintage κλίμα, το οποίο επανέρχεται στη μόδα και στη μουσική. Παράλληλα κάνει το μοντέλο και αξιοποιεί αυτήν την εμπειρία στα βίντεο κλιπ της. Ορισμένα από αυτά σαρώνουν το διαδίκτυο όπως το Video Games, ένα κομμάτι που όπως και το κλιπ του «παίζει» με το πακέτο «αναμνήσεις-νεανική ανεμελιά – αλκοολισμός» (η ίδια είχε σοβαρό πρόβλημα στα 17 της) σε μια πολύ επιτυχημένη ρετρό σύνθεση και αισθητική και τη φωνή της πραγματικά να δένει γάντι με το κομμάτι. Έτσι αποκτά διαβατήριο για το πέρασμα της στο παγκόσμιο κοινό.

Το 2011 κυκλοφορεί το Born to Die και η συνέχεια είναι γνωστή. Το φαινόμενο Lana Del Rey είναι γεγονός. Η ίδια με τη μαρκετίστικη βοήθεια του πατέρα της και όχι μόνο, διαμορφώνει μια φυσιογνωμία που αντιγράφει τα γυναικεία pop icons από τη δεκαετία του 30 μέχρι τα 70’ς, άλλοτε αυτοκαταστροφική (Born to Die), άλλοτε «σκοτεινή» (Dark Paradise) ή Λολίτα. Το διαδίκτυο κατακλύζεται από φωτογραφήσεις της σε αυτές τις περσόνες, καθώς η ίδια  πραγματικά αναδεικνύει τον εαυτό της, υπηρετώντας το άλμπουμ Born to Die με μεγάλη αποτελεσματικότητα, όπως  δείχνει και η επιτυχία του. Η δε σπέσιαλ κυκλοφορία του ως Born to Die (The Paradise edition) το 2012 μεγαλώνει το μύθο της. Το άλμπουμ δε, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ποπ κομψοτέχνημα, αν δεν ήταν τόσο τραβηγμένα ρετρό σε σημαντικές στιγμές του, στοιχείο που μάλλον δείχνει περισσότερο ότι έχει φτιαχτεί έτσι συνειδητά, παρά ότι φέρνει την  έμπνευση και το γούστο μιας άλλης εποχής. Με άλλα λόγια ακούγεται πολύ «κατασκευασμένο»…

Το 2014 κυκλοφορεί το Ultraviolence. Αισθητικά απομακρύνεται ως ένα  βαθμό από το ρετρό στυλ των προηγουμένων δουλειών της, αποκτώντας ένα στίγμα που έχει επιρροές από την trip hop, τη rock και τη σύγχρονη soul. To άλμπουμ είναι καλοπαιγμένο, η παραγωγή του πολύ καλή, ωστόσο κάτι δεν σε πείθει, τουλάχιστον εμένα. Το πρόβλημα με τα άλμπουμ της Lana Del Ray είναι ότι δεν ξέρεις αν και σε πoιο είναι ο εαυτός της…. Συν τοις άλλοις, η «συμβουλή» των παραγωγών της (;) να τραγουδά στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου με αυτό το «τρυφεροκαυλιάρικο» στυλ φτιάχνει μια μανιέρα που μόνο πειστική δεν είναι.

Kovacs, το «φρικιό»

Ένα από τα τραγούδια που έπαιξε και παίζει πολύ στο εγχώριο ραδιόφωνο είναι το My Love της Kovacs. Το My Love είναι ένα κομμάτι που σπάει τα συνηθισμένα pop όρια. Η σύνθεση του, η φωνή της Kovacs, σκοτεινή, με μια ρινική βραχνάδα, καθώς και οι αντισυμβατικοί του στίχοι όπως οι ακόλουθοι: “No way you’ll see me crawl, like a shark I’ll be ripping you apart, and celebrate,with lots of champagne, you caught me on the wrong day, now you know…” μας έχουν δώσει ένα πραγματικά όμορφο  ποπ κομμάτι.

Η Sharon Kovacs, από το Eindhoven της Ολλανδίας, από τα πρώτα της βήματα αντιμετώπισε το εξής πρόβλημα: οι καθηγητές της, στο μουσικό κολέγιο Rock City Institute που φοιτούσε, δεν μπορούσαν να κατατάξουν τη φωνή της. “Κάποιοι από τους καθηγητές φωνητικής δεν ήξεραν τι να με κάνουν“, λέει γελώντας στην ανάμνηση.  “Kάποια στιγμή μάλιστα μου είπαν να τα παρατήσω και να ασχοληθώ με κάτι άλλο!  Μου έλεγαν ότι χρησιμοποιώ την φωνή μου με λάθος τρόπο. Μα αυτή είμαι εγώ! Δεν μπορώ να τραγουδήσω με κανέναν άλλο τρόπο.”

Η ίδια, εξασκώντας ακόμη περισσότερο την καλλιτεχνική της φύση ξεκίνησε να γράφει τραγούδια. Η κρίσιμη στιγμή δεν άργησε να έρθει, όταν γνώρισε τον διάσημο παραγωγό Oscar Holleman (Within Temptation, After Forever, Gorefest) και μάλιστα μέσω… Facebook (!) και του έστειλε ένα link με τη δουλειά της. “Κανονικά ποτέ δεν ακούω αυτά τα links που μου στέλνουν“, εξομολογείται ο βετεράνος της μουσικής βιομηχανίας. “Εκείνη την ώρα όμως δεν είχα κάτι να κάνω και βαριόμουν και λίγο. Άκουσα τις πρώτες νότες και τις πρώτες λέξεις και τα έχασα! Ήταν καταπληκτικό. Την ίδια στιγμή κάλεσα  τη Sharon και τη ρώτησα ποιός τραγουδάει. ‘Εγώ είμαι’, μου είπε. Όταν τη γνώρισα με ξάφνιασε με την εμφάνισή της γιατί δεν είναι αυτό που περιμένεις. Η φωνή της είναι «μαύρη» αλλά  μπροστά μου στεκόταν ένα λευκό κορίτσι με ξυρισμένο κεφάλι! Με ιντριγκάρισε και ξεκινήσαμε αμέσως να δουλεύουμε μαζί“. Το κομμάτι που έστειλε η Kovacs στον Oscar ήταν η δική της εκδοχή  στο  I’ve Seen That Face Before, που έγινε πασίγνωστο από τη Grace Jones. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι μια reggae εξέλιξη του Libertango του μεγάλου Astor Piazzola. Ακούγοντας τη προσέγγιση της Kovacs καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ιδιαίτερη περίπτωση τραγουδίστριας.

Αποτέλεσμα αυτής της πορείας ήταν τo πρώτο ομώνυμο EP της με 4 τραγούδια και πρώτο single βέβαια το My Love. Είναι «ακραίο» ακόμη και το video του “Πρέπει να είναι ακραίο για να μου κάνει” λέει η ίδια. “Πολλές φορές θα καταστρέψω τα πάντα ή θα πω πράγματα βαριά, αλλά πάντα θα είμαι ειλικρινής. Έτσι είμαι εγώ, κάνω μουσική από μια μεγάλη εσωτερική ανάγκη γιατί είναι ο μόνος τρόπος για να εκφράσω τα συναισθήματα μου, και αυτό κάνει τη μουσική μου αγνή και αληθινή !”

 Η ιδιαίτερη χροιά αλλά και το στυλ της, κάνουν τις συγκρίσεις αυτόματες και αναπόφευκτες. Οι  Portishead και η Shirley Bassey έρχονται αμέσως στο μυαλό. “Αυτός ο σκοτεινός, ζοφερός σχεδόν, ήχος βγαίνει από τη φωνή μου καθώς και τις ενορχηστρώσεις αλλά και από το γεγονός ότι γράφω σε μινόρε. Μου αρέσουν οι «ατμόσφαιρες» και η μουσική μου έχει ψυχή!”. Οι δικές της επιρροές έρχονται από το παρελθόν. “Μου αρέσουν οι Billie Holiday, Etta James, Ella Fitzgerald, Nina Simone, Dinah Washington…Tina Turner και η Janis Joplin, γυναίκες τραγουδίστριες με προσωπικότητα, που «έζησαν» τη ζωή τους. Τα συναισθήματα και οι εμπειρίες τους αποτυπώθηκαν στη φωνή τους και αυτό είναι τόσο ελκυστικό.”

Hannah Reid «η μαγεία των London Grammar»

Είναι η φωνή και το «πρόσωπο» των London Grammar, ενός από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα που έχει βγάλει τα τελευταία χρόνια η Γηραιά Αλβιόνα. Το αν οι London Grammar μακροημερεύσουν δεν μπορώ να το προβλέψω, αν και το ντεμπούτο άλμπουμ τους If You Wait του 2013 είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της Βρετανικής σκηνής των τελευταίων χρόνων. Όσον αφορά όμως τη Hannah Reid πιστεύω ότι θα μας απασχολήσει για πολλά χρόνια με ή χωρίς τους London Grammar.

H εκφραστικότατη φωνή με δυνατότητες στα γυρίσματα στις χαμηλές συχνότητες, τραγουδά βιωματικά και με ειλικρίνεια, αφήνοντας μια γλυκόπικρη αίσθηση. Χαρακτηριστικό το κομμάτι Wasting My Young Years στο οποίο αφηγείται μια προσωπική της εμπειρία. Πραγματικά απολαυστική, όπως και το κομμάτι άλλωστε.

Λονδρέζα η ίδια γνωρίστηκε με τον επίσης Λονδρέζο κιθαρίστα  Dan Rothman στο πανεπιστήμιο του Νόττινχαμ το 2009. Δεν άργησε η γνωριμία τους με το κημπορντίστα και ντράμερ Dominic ‘Dot’ Major και οι London Grammar ήταν πλέον στα σκαριά. Το Φλεβάρη του 2013 κυκλοφόρησαν το ep Metal & Dust και τον Ιούνη του ίδιου χρόνου το single  Wasting My Young Years, το οποίο άνοιξε το δρόμο για το ντεμπούτο άλμπουμ τους If You Wait  το Σεπτέμβρη του 2013, από το οποίο ξεχώρισε επίσης το Strong.

Το συγκρότημα έκανε μεγάλη εντύπωση και δικαίως. Το If you Wait είναι ένας down tempo trip hop ατμοσφαιρικός δίσκος, στον οποίο αναδεικνύεται η ξεχωριστή και όμορφη φωνή της Reid. Ο ήχος των London Grammar και η φωνή της κέρδισε τα μουσικά περιοδικά. Ωστόσο η ομορφιά της δεν άργησε να κερδίσει και τα μεγάλα περιοδικά ποικίλης ύλης, τα οποία την έκαναν εξώφυλλο, όπως το Vogue και τη χαρακτήρισαν ως «η μαγεία των London Grammar»…