Χωρίς ανάσα

Νοσηλεύτρια του Εθνικού Συστήματος Υγείας εν μέσω πανδημίας

| 23/11/2020

Την πέτυχα λίγο πριν φύγει για μα ακόμη βάρδια. Νοσηλεύτρια του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Η πιο μάχιμη ειδικότητα, μαζί με τους γιατρούς, αυτή τη στιγμή στη χώρα.

Και φίλη αδελφική.

Αλλά πρώτη φορά την έβλεπα έτσι. Μαύροι κύκλοι γύρω από τα μάτια. Η κούραση να γίνεται δάκρυ.

«Αν έβλεπες την κλινική Covid θα τρόμαζες».

Η κλινική Covid – ένα πρώην παθολογικό τμήμα – δεν επαρκεί για τον αριθμό των ασθενών. Τα κρεβάτια στριμωγμένα. Οι τουαλέτες κοινές.

Οι διακομιδές στις ΜΕΘ – Covid καθημερινές. Για τις διασωληνώσεις που πρέπει να προηγηθούν χρειάζεται προσωπικό. Αλλά είναι αποδεκατισμένοι. Σχεδόν οι μισοί από το τμήμα της, γιατροί και νοσηλευτές, νοσούν ή έχουν μπει σε καραντίνα. Και δεν αντικαθίστανται.

«Γράψε ότι δεν έχουμε κόσμο».

Το θέμα δεν είναι πια αν θα νοσήσουν, αλλά το πότε. «Είναι μαθηματικά βέβαιο» μου λέει. Και όχι μόνο επειδή λόγω έλλειψης προσωπικού εκτίθενται απεριόριστα παραπάνω ώρες στον ιό, με τα ρεπό να έχουν ανακληθεί. Αλλά και γιατί δίνουν τη μάχη άοπλοι. «Δεν έχουμε τις μάσκες που πρέπει. Δεν έχουμε επάρκεια στολών. Εμένα η στολή φτάνει μέχρι χαμηλά τα πόδια κι έτσι ας πούμε ότι δεν χρειάζομαι τις ειδικές μπότες. Αλλά στον γιατρό αναγκαστήκαμε να του δέσουμε σακούλες σκουπιδιών στα πόδια».

Οι γιατροί, όσο είναι με ασθενείς Covid, δεν μπορούν να βγάλουν τη στολή. «Δεν μπορούν να πάνε τουαλέτα, να πιουν νερό, να φάνε. Δεν πρέπει να έχουν βιολογικές ανάγκες όλες αυτές τις ώρες».

«Γράψε ότι δεν έχουμε μέσα προστασίας».

Την αποχαιρετώ.

«Να προσέχεις».

Αν μπορούσα θα της έκανα μια μεγάλη αγκαλιά.

Της το λέω.

«Μου την χρωστάς» απαντά και για πρώτη φορά από την αρχή της κουβέντας χαμογελά.

«Της την χρωστάμε όλοι», σκέφτομαι καθώς απομακρύνομαι.

*σσ: Κάθε λέξη του κειμένου είναι αληθινή. Τα στοιχεία της νοσηλεύτριας είναι στη διάθεση του Περιοδικού. Αν και νομίζουμε ότι ουδείς αρμόδιος θα ρισκάρει να αφήσει την πραγματικότητα να του χαλάσει το όμορφο αφήγημα που πουλάει.

Γεννήθηκε – και αυτή είναι μία από τις ελάχιστες βεβαιότητες που έχει – το 1970. Πουλούσε την εργατική του δύναμη επί χρόνια στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο. Μέχρι που του έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι ήταν το μόνο πράγμα που φοβόταν. Τώρα «αναρρώνει» στο Περιοδικό. Ελπίζει, για πάντα.