Ε λοιπόν, τόσο το χειρότερο για σας. Σεις είπατε "ναι" [Ένα γράμμα για τις μέρες που ζούμε v.4]

Αυτές τις μέρες, νιώθουμε ότι θέλουμε να πούμε και να διαβάσουμε κάτι, πέρα από «σφιχτές αναλύσεις» ειδικών για την κατάσταση. Θέλουμε να φωνάξουμε, να μας ακούσουν πώς νιώθουμε. Θέλουμε να μπορέσουμε να σπάσουμε την απόσταση που πολλές φορές διαστρεβλώνει την ίδια την ουσία. Να μπορέσουμε να εξηγήσουμε, να μεταδώσουμε την κατάσταση εδώ στην Ελλάδα, σε δικούς μας ανθρώπους ακόμη (και ειδικά) αν μένουν πολύ μακριά…

Γι’ αυτό, συντάκτες «του Περιοδικού» γράφουν ένα γράμμα σε ένα φίλο ή μία φίλη τους, με σκοπό να μιλήσουν για τις παράξενες μέρες που ζούμε αυτή την εβδομάδα. Γι” αυτό, σας καλούμε να γράψετε κι εσείς, οι αναγνώστες, ένα γράμμα σε αγαπημένο σας πρόσωπο, με αφορμή τούτες τις μέρες, και να το δημοσιεύσουμε στο Περιοδικό. Όποιος-όποια θέλει, στέλνει στο inbox της σελίδας μας στο fb.

Το τέταρτο γράμμα στέλνει η Βάλια Μαστροδήμου:

Αθήνα, 1 Ιουλίου 2015

<<Ε λοιπόν, τόσο το χειρότερο για σας. Σεις είπατε “ναι”.>> (Από την Αντιγόνη του Ζ. Ανούιγ)

 Μπαμπίνο,

Ξες τι συνειδητοποιώ; Από το Μάη-Ιούνη του 2006 που ξεκίνησε ένας τρελός χορός ωραίων ημερών, εσύ είσαι στο Βερολίνο… Πάντα βέβαια σαν να ήσουν εδώ: δεν υπήρξε διαδήλωση στην οποία να μην έσκαγε το τηλεφώνημά σου, για να μας ρωτήσεις πώς είμαστε ή να μας πωρώσεις κι άλλο.

Φωτιές των δρόμων στο φοιτητικό, στο δικό μας Δεκέμβρη, στις διαδηλώσεις για τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα ή όπως αλλιώς λεγόταν κάθε φορά το αστικό σχέδιο που υπογραφόταν ενάντια στην τάξη μας. Τα μοιραζόμασταν αυτά. Και το σφιγμένο στομάχι στις απεργίες πείνας. (Και μια φορά την αλυσίδα και τα δάκρυα για τον Παύλο.)

Συμπυκνωμένος χρόνος τα χρόνια που λείπεις, σύντροφε κι αδερφέ.

Εδώ και πέντε μέρες άλλη μια τέτοια συμπύκνωση. Η μέγιστη; Εντάξει, όχι. Δεν είναι οι κάλπες που μας αλλάζουν τις ζωές, το ξέρουμε καλά.

Όμως είναι ο λαός που ενστικτωδώς και πεισματικά λέει “όχι”, που αλλάζει τις ζωές μας. Είναι οι συζητήσεις με γνωστούς που δεν τους φανταζόμασταν να υψώνουν έτσι σθεναρά το κεφάλι, είναι οι εργοδοτικοί εκβιασμοί στις εταιρίες που δείχνουν ποιος είναι ποιος, είναι οι Μαρίες Αντουανέττες που ξεμπροστιάζονται, είναι οι σύγχρονοι ταγματασφαλίτες κι η φαιδρή κουστωδία τους που βγήκαν στον αφρό με φανερωμένη όλη τη σιχασιά των προσώπων τους.. Είναι που χωρίζει η ήρα απ’ το στάρι, που γίνεται ξεσκαρτάρισμα, που υπογραμμίζεται πολύ το ότι είμαστε τάξη εναντίον τάξης.

Είναι η μάχη που δίνουμε, ώστε το “όχι” να είναι “όχι” ρήξης. Η φοβερή απελευθέρωση δυνάμεων μέσα από το “όχι”.

Είναι η αιώνια μάχη Κρέοντα και Αντιγόνης, εκεί που όλα είναι “ζήτημα διανομής ρόλων”. Είναι οι δυο κόσμοι. Ο ένας έχει την περηφάνια και την τιμή του παππού Μπάμπη στη διαδήλωση των οικοδόμων. Ο άλλος έχει χαμέρπεια κι απανθρωπιά.

Είναι μέσα σ’ όλα αυτά η “φωτεινή σου καθοδήγηση”, είναι που σχεδιάζουμε το γάμο με δραχμές -κι ας γράφουμε στα παλιά μας παπούτσια τα νομίσματα-, είναι που στον πιθανό συμβιβασμό έχεις να μου θυμίσεις σταθερά ότι “ο δρόμος χαράχτηκε”.

Και τελικά ξες τι είναι πιο πολύ; Που ξέρουμε και βλέπουμε ότι μπορούμε-μπορούμε-μπορούμε το “όχι μέχρι τέλους”, για να φέρουμε κοντά τα “ναι” της όμορφης ζωής! Κι είναι που στο Σηφαλιό θα φέρνουμε δώρο το βιβλία της Άλκης Ζέη, για να μαθαίνει για τον Αχιλλέα και την Αρραβωνιαστικιά του, για τον Πέτρο και την Αντιγόνη!

Τα φιλιά μου – πιο πολλά στο Σήφη!

Βάλια