19ο TDF: "Machines"

Ήχος μηχανών ρυθμικός σαν σφυριά, σκληρά μονοπλάνα μιας κάμερας που εισχωρεί σε ένα μουντό τοπίο όπου ανθρώπινες υπάρξεις – σκιές παραμένουν στάσιμες μα και… παραγωγικές. Σκηνικό: Φάμπρικα κλωστουφαντουργίας. Χώρα: Ινδία. Εργασία επισήμως 12ωρη, σχεδόν απλήρωτη. Ένα μικρό αγόρι έτοιμο να το πάρει ο ύπνος εν ώρα δουλειάς. Όλα σκούρα, οι μηχανές, οι τοίχοι, οι εργάτες, δίχως εκφράσεις, δίχως προσδοκίες. Όλα σκούρα εκτός του εμπορεύματος. Τα έντονα χρώματα του αποκρύπτουν τις πραγματικές συνθήκες παραγωγής τους. Δικαιώματα; Λέξη ανύπαρκτη. Φόβος και μοιρολατρία; Υπαρκτότατη.

Η κάμερα του Rahul Jain απεικονίζει μια πραγματικότητα με τη ματιά ανθρώπου που την ζει εκ των έσω μα ταυτόχρονα φιλτραρισμένη ώστε ο συγκεκριμένος ασφυκτικός χώρος ενός εργοστασίου να μετατραπεί σε καθολική εικόνα της παγκόσμιας κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής αιτίας. Του καπιταλισμού.

Αυτή η ταινία βραβεύτηκε (και) από την Διεθνή Ομοσπονδία Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) με την εξής αιτιολογία: «Το ντοκιμαντέρ οδηγεί τον θεατή μέσα στο εσωτερικό ενός αχανούς ινδικού εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας. Δια μέσου της χρήσης μονοπλάνων, travelling και σκληρών φωτισμών όπως και του αμείλικτου θορύβου των μηχανών, η ταινία βασίζεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στην ισχυρή κινηματογραφική εικόνα και τον ήχο για να απεικονίσει την ρεαλιστική πραγματικότητα ως δυστοπία. Αποτελεί μια τρομακτική υπενθύμιση ότι η απάνθρωπη μισθωτή σκλαβιά και η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης είναι μια σύγχρονη πραγματικότητα, όχι μόνο στην Ινδία αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.»

★★★★☆