5 ανοιχτά ζητήματα για το πολύπαθο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Εδώ, στο ToPeriodiko.gr αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το αφιέρωμα στα τεκταινόμενα του ελληνικού αθλητισμού.

Έχουν γίνει σίγουρα πολλά, στο πολύπαθο -όπως πολλοί το χαρακτηρίζουν- ελληνικό, επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Κάπως έτσι τα φετινά γεγονότα των επεισοδίων στη Λεωφόρο, των επεισοδίων στον αγώνα κυπέλλου ανάμεσα σε Ολυμπιακό και ΑΕΚ, της κλωτσοπατινάδας στο ΔΣ της Superleague και των σκανδάλων με «εγκληματικές συμμορίες και στημένα παιχνίδια, λίγοι θα διαφωνούσαν πως μοιάζουν με κορυφές σε παγόβουνα.

Ο κ. Κοντονής πάντως με αφορμή αυτά, και σε συνεννόηση με τον πρωθυπουργό, αποφάσισε από τις πρώτες μέρες της νέας διακυβέρνησης την διακοπή του πρωταθλήματος αρχικά, έτσι ώστε να υπάρξει περιθώριο προώθησης αλλαγών. Στη συνέχεια είχαμε διεξαγωγή αγωνιστικών κεκλεισμένων των θυρών και πλέον έχουμε ένα νομοσχέδιο σε δημόσια διαβούλευση.

Κάποιες από τις αλλαγές που εξαγγέλονται φαίνεται να αφορούν την εξυγίανση – διαφθορά – διαιτησία που αφορά περισσότερο τους παράγοντες και επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στο ποδόσφαιρο. Κάποιες άλλες όμως αφορούν πολύ πιο στοχευμένα τον έλεγχο των λεγόμενων οπαδών ή θεατών ή φιλάθλων.

Το νέο νομοσχέδιο που βρίσκεται σε δημόσια διαβούλευση μπορείτε να διαβάσετε και να μελετήσετε εδώ: http://www.opengov.gr/ypepth/?p=2344

Για όλα αυτά εμείς πάντως αποφασίσαμε να δώσουμε το λόγο σε ανθρώπους που ασχολούνται με «τα γήπεδα» ώστε να μας πουν τις σκέψεις τους. ToPeriodiko λοιπόν συνομιλεί με αθλητικογράφους, φιλάθλους ή οπαδούς, ( + κάποιες ακόμη εκπλήξεις) με αφορμή όλη αυτή την ιστορία που ξεκίνησε με την περίφημη πλέον διακοπή και κορυφώθηκε σε αυτό που ονομάζεται «νέα μέτρα». Καθώς φυσικά και την επόμενη μέρα όλων αυτών των κινήσεων.

Εδώ το κείμενο – απάντηση του αθλητικογράφου,  Κώστας  Καλφόπουλου (Καθημερινή) :

[hr]

5 ανοιχτά ζητήματα για το πολύπαθο ελληνικό ποδόσφαιρο

[hr]

Ζήτημα πρώτον: υπάρχει αριστερά μετά το ποδόσφαιρο;

Η αριστερά (στην Ελλάδα) ουδέποτε είχε καλές σχέσεις με το ποδόσφαιρο και γενικά με τα σπόρ. Η πολιτισμική υπανάπτυξή της, δεδομένης της ιδεολογικής υπερτροφίας, λόγω συνθηκών αρχικά, αλλά και λόγω κοσμοαντίληψης γενικότερα, δεν επέτρεψε στην αριστερά (όχι στους αριστερούς) να έρθει σε επαφή με ένα σύνθετο κοινωνικό φαινόμενο και έναν κόσμο λαϊκό, παλλόμενο από πάθος, που οι ιθύνοντες τον αντιμετώπιζαν με δυσπιστία και καχυποψία. Η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη ευρωπαϊκή (;) χώρα στην οποία η κοινωνία γύρω από το ποδόσφαιρο αφέθηκε στις τύχες της. Την ίδια απόρριψη δέχτηκε το άθλημα και από τους «εστέτ» διανοουμένους, πρωτίστους στο δημοσιοϋπαλληλικό καθεστώς της «κρατικοποίησης». Οι πολιτικές αναταραχές, οι κοινωνικές συγκρούσεις και οι ιδεολογικές αγκυλώσεις δεν επέτρεψαν (ή, μήπως, ευσχήμως την αποτρέψανε;) να ασχοληθεί ουσιαστικά με τον κόσμο της «στρογγυλής θεάς». Αποτέλεσμα αυτής της απόρριψης, να αναπτυχθεί μία σχιζοειδής σχέση με το άθλημα, όπου επιλεκτικά μόνο η αριστερά (όχι οι αριστεροί) έμπαινε «στο γήπεδο» (περίπτωση Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Αργεντινή του Βιντέλα, πρόσφατα στη διάρκεια του ΠΚ στη Βραζιλία), υποστήριζε συναισθηματικά, αλλά και ιδεοληπτικά εθνικές ομάδες και συλλόγους (αποκορύφωμα υπήρξε η εποχή της Σοβιετικής Ένωσης), διέκρινε ή κατασκεύαζε ανύπαρκτες ταξικές διαφορές, όταν δεν παράβλεπε ή στρέβλωνε τις υπαρκτές, αγνοούσε στοιχειώδη πράγματα ή αντιμετώπιζε τα προβλήματα με την πανάκεια του ερασιτεχνισμού. Αν και τα τελευταία χρόνια, μια νεότερη γενιά κοινωνικών επιστημόνων ενδιαφέρθηκε με ουσιαστικό τρόπο γύρω από τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο, η συνολική στάση της ελληνικής αριστεράς χαρακτηρίζεται από βαθειά άγνοια και επιλεκτική ενασχόληση με το ζήτημα αυτό.

Ζήτημα δεύτερον: τι είδους ποδόσφαιρο θέλουμε;

«Θατσερικό μοντέλλο, αυστηρές εφαρμογές των υφιστάμενων νόμων ή αυτό-οργάνωση των μαζικών χώρων;», έθετε εύστοχα το ερώτημα η εκπομπή του περιοδικού humba! στο Musicweb radio, πριν λίγο καιρό. Η δική μου άποψη; Λύση από μηδενική βάση. 1. Αυτοαποκλεισμός όλων των ελληνικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις τουλάχιστον για 3 χρόνια. 2. Διάλυση όλων των συνδέσμων και ίδρυση λεσχών. 2. Οικονομικός έλεγχος σε όλες τις ΠΑΕ. 4. Διαβουλεύσεις με όλους τους εμπλεκόμενους πάνω σε συγκεκριμένη πλατφόρμα, με ρητές δεσμεύσεις και συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα (6 μήνες το πολύ). 5. Αυστηρό δεοντολογικό πλαίσιο για τα ΜΜΕ (έντυπα και ηλεκτρονικά), ώστε να σταματήσουν η προπαγάνδα και τα πρωτοσέλιδα κηρύγματα μίσους. 6. Αναδιοργάνωση των πρωταθλημάτων. 7. Έμφαση στον σχολικό αθλητισμό και την αθλητική παιδεία στα σχολεία. 8. Αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου, με συνυπευθυνότητα των ΠΑΕ. 9. Στελέχωση του διοικητικού μηχανισμού με ικανά και καταρτισμένα στελέχη που «κατέχουν» το θέμα και το άθλημα. 10. Καινούργιο νομικό πλαίσιο αναφορικά με τη δομή και τη διοικητική διάρθρωση των ΠΑΕ, με συμμετοχή και των φιλάθλων-μελών.

Ζήτημα τρίτον: νέα (παλιά) μέτρα, παρηγοριά στον άρρωστο

Η πρόσφατη παρέμβαση του υφυπουργού Αθλητισμού σχετικά με τα χρόνια προβλήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου με την προώθηση σχετικού νομοσχεδίου ενδέχεται να συμβάλει προς την κατεύθυνση εξυγίανσής του. Αρκεί να φανεί συνεπής μέχρι το τέλος και να μην εγκλωβιστεί είτε σε ατέρμονες διαβουλεύσεις με όλους τους εμπλεκόμενους είτε σε λογικές που απορρέουν από το «πολιτικό κόστος» ή τυχόν «δημιουργικές ασάφειες». Το ερώτημα είναι κατά πόσον επαρκεί η πολιτική βούληση, που πάντως έχει επανειλημμένα διατυπωθεί, έστω ρητορικά, έστω αποσπασματικά, ώστε να οργανωθεί σε νέα θεμέλια το ελληνικό ποδόσφαιρο; Είναι θέμα χρόνου να διαφανούν οι προθέσεις και κυρίως να αποδειχτεί η αποφασιστικότητα της Πολιτείας απέναντι σ’ ένα πρόβλημα, για το οποίο φέρει σημαντικές ευθύνες επί δεκαετίες, με πράξεις και παραλείψεις που εξέθρεψαν το «τέρας». Αυτή, πιθανόν, και εν όψει ενδεχομένων που θα καθορίσουν για πολλά χρόνια τις τύχες της χώρας, να είναι και η τελευταία ευκαιρία, και για την Πολιτεία και για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ζήτημα τέταρτον: το πρωτάθλημα είναι άρρωστο, οι θεατές κουρασμένοι

Τα τελευταία 20 χρόνια (!) παρατηρείται στην Ελλάδα ένα πρωτοφανές, στα παγκόσμια ποδοσφαιρικά χρονικά, φαινόμενο: μία ΠΑΕ νέμεται αποκλειστικά τις ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές επιδοτήσεις (συμμετοχή στο Τσάμπιονς Ληγκ) εις βάρος των υπολοίπων ανταγωνιστικών επιχειρήσεων, αφήνοντας 2 μόνο πρωταθλήματα στον βασικό ανταγωνιστή της και καθηλώνοντας τις υπόλοιπες εταιρίες είτε όμηρους των ασφυκτικών, μονοπωλιακών συνθηκών είτε σε μόνιμη οικονομική εξάρτηση από τρίτους (τηλεοπτικά δικαιώματα). Ο σχεδιασμός της εξάρτησης και της υπανάπτυξης στηρίχθηκε σε συνθήκες που ουσιαστικά και αντικειμενικά δεν είχαν καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Ένας ιδιοκτήτης ΠΑΕ με προνομιακές σχέσεις με το κράτος εκσυγχρονίζει ομάδα και γήπεδο (που ανήκε στο δημόσιο), εξαπλώνει ένα δίκτυο υποστήριξης σε διοικητικό, επικοινωνιακό και πελατειακό επίπεδο (καθ’ ότι πελατειακές είναι και οι σχέσεις του πολιτικού συστήματος), αναβαθμίζει αγωνιστικά τον σύλλογο και ταυτόχρονα, ως οιωνεί ιδιοκτήτης και πρόεδρος, κερδίζει από την συλλογική υπεραξία του ομίλου. Ουσιαστικά, έχουμε το φαινόμενο Μπερλουσκόνι στην ελληνική, διεστραμμένη εκδοχή του. Η denkfaule αριστερά («Αφού είναι ο γιος του Πέτρου, ας πάρει τη σύμβαση») δεν βλέπει ούτε το δέντρο ούτε το δάσος, αλλά ούτε και ο κόσμος ποδόσφαιρο.

Ζήτημα πέμπτον: τι να κάνουμε;

Τίποτα. Ούτε καν να διαβάσει κανείς αυτές τις αράδες. Κι ο Λένιν έγραψε το Τι να κάνουμε, στο τέλος όμως αναγκάστηκε να καταφύγει στη ΝΕΠ.

Κώστας Θ. Καλφόπουλος