5 + 5 δίσκοι...
...που μας αφήνει το 2016
Αφήνοντας πίσω μας το «καταραμένο», για το χώρο της μουσικής, 2016, θυμόμαστε 10 δίσκους, πέντε από τη διεθνή σκηνή και πέντε από την εγχώρια που, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, μας άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις.
[hr]
Nick Cave & The Bad Seeds –Skeleton Tree
Είναι πολύ χαρακτηριστικό πως κατά την διάρκεια ηχογράφησης του 16ου άλμπουμ του Nick Cave και των Bad Seeds έχασε την ζωή του από ατύχημα, ο δεκαπεντάχρονος γιός του συνθέτη, Άρθουρ. Μπορεί το “Skeleton Tree” να μην αναφέρεται ευθέως στο τραγικό συμβάν εμπεριέχει όμως όλα τα γκρίζα συναισθήματα που προκάλεσε η απώλεια. Μίνιμαλ παραγωγή, ενσωματώνει ατονάλ στοιχεία, ακατέργαστους και downtempo ρυθμούς, θορύβους, λούπες, drones και άμπιεντ μικρο- ατμόσφαιρες. Χαμηλών τόνων και μαύρων συναισθημάτων – με στίχους, πολλοί εκ των οποίων αυτοσχεδιάζονται επί τόπου – “ελευθέρας φόρμας ελεγείες που έρχονται κατευθείαν από το ασυνείδητο», όπως γράφτηκε στον μουσικό τύπο.
PJ Harvey – The Hope Six Demolition Project
Μόλις στο ένατό προσωπικό της δίσκο, η PJ Harvey, ακολουθεί την πορεία του συγκλονιστικού προηγούμενου έργου της, “Let England Shake”, με το “The Hope Six Demolition Project” να κάνει άμεσες αναφορές σε σκηνές από εμπόλεμες καταστάσεις, στρατόπεδα προσφύγων και ερημωμένων αστικών περιοχών στις ΗΠΑ. Κόσοβο, Αφγανιστάν και η εξαθλιωμένη συνοικία της Ανακόστια, στην Ουάσιγκτον, συμπληρώνουν την θεματική του άλμπουμ που συνοδεύεται, ενίοτε, από σκληρά κιθαριστικά ριφ, από σαξόφωνα και ανορθόδοξες μελωδικές γραμμές. Με τον Mick Harvey στην ενορχήστρωση και συμπαραγωγούς τους γνωστούς, John Parish και Flood, η PJH δείχνει να κοινωνικοποιείται με γοργούς ρυθμούς με άκρως χαρακτηριστικό το τελευταίο της κομμάτι, “Dollar, Dollar”, όπου ένα παιδί (στο Αφγανιστάν;) ζητιανεύει δολάρια από την Harvey και την κουστωδία της.
David Bowie – Blackstar
Το “Blackstar” – 25ο και ύστατο σόλο άλμπουμ του David Bowie – κυκλοφόρησε αρχές Γενάρη, δύο ημέρες πριν την θανή του μουσικού και, βεβαίως, αποτέλεσε όχι μόνο το κύκνειο άσμα του αλλά και το σάουντρακ της τελευτής του. Στην παραγωγή ο παλιός, καλός, συνεργάτης του, Tony Visconti, με νεοϋορκέζους τζαζ μουσικούς όπου μαζί με τον Bowie πειραματίζονται στα διάφορα στιλ, αυτοσχεδιάζουν, προσθέτουν ηλεκτρονικά προσφέροντας έτσι μουσικές συνθέσεις υψηλών απαιτήσεων. Τόσο οι στίχοι όσο πολύ περισσότερο τα συμβολικά βιντεοκλίπ αποκαλύπτουν έναν καλλιτέχνη που έκανε τέχνη το τέλος της ζωής του.
Sivert Høyem – Lioness
Τα άλμπουμ καλλιτεχνών με μία πορεία στον χώρο και ηχητική αναγνωρισιμότητα συνήθως το πρώτο που σε βάζουν να ψάξεις είναι αν ανταποκρίνονται σε αυτό που έχουν χτίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Από κει και πέρα πάντα πρέπει να γίνει η σύγκριση με τις άλλες δουλειές για τα συν και τα πλην και τα τυχόν καινούργια στοιχεία. Τα κομμάτια του πέμπτου δίσκου του Sivert Hoyem σου δίνουν την αίσθηση, που φαίνεται ότι ήθελε και ο ίδιος, ότι ακούγονται ιδανικά τη νύχτα με όλη την dark ατμόσφαιρα που μας έχει συνηθίσει στην καριέρα του, με τη διαφορά αυτή τη φορά ότι ο ηλεκτρικός ήχος υποχωρεί έναντι ακουστικών οργάνων, σε στιγμές εγχόρδων, και της ατμόσφαιρας γενικότερα. Από την τεράστια επιτυχία Sleepwalking Man μέχρι και το Silences το Lioness ακούγεται ευχάριστο σε όλη την σκοτεινότητα που το διακρίνει.
Νick Cave/ Warren Ellis – Hell or High Water
Ένα σάουντρακ δεν θα μπορούσε να λείπει από το φετινό μας απολογισμό και αυτό δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το Hell or High Water των Nick Cave και Warren Ellis. Δεν είναι μόνο η απόλυτη έκφραση της ταινίας στο ύφος των κομματιών του συνθετικού δίδυμου, είναι και το γεγονός ότι το υπόλοιπο σάουντρακ λειτουργεί σαν μια μίνι συλλογή πολύ ουσιαστικών στιγμών της λεγόμενης Americana ή σαν οδηγός αναζήτησης. Eιδικά περιπτώσεις όπως του Scott H. Biram, του Chris Stapleton και του Colter Wall χρήζουν περαιτέρω ακρόασης…
Gravity Says I : Quantum Unknown
Οι Gravity Says I με το νέο τους άλμπουμ Quantum Unknown αποφεύγουν τη παγίδα της ταυτοποίησης και εξελίσσουν τον εαυτό τους. Η αποκαλούμενη μεσογειακή post rock τους διάσταση μπορεί να συνεχίζει να επιδρά με πρωταρχικό τρόπο στους μουσικούς τους προσανατολισμούς, ωστόσο η space ψυχεδέλεια, η ενσωμάτωση της παράδοσης των progressive συγκροτημάτων των 70’ς, η χρήση των ηλεκτρονικών, τα synthesizers του new wave και οι τρομπέτες του Βαγγέλη Κατσαρέλη διαμορφώνουν ένα διαφορετικό στίγμα για τον μέχρι τώρα κεκτημένο ήχο τους. Το Quantum Unknown είναι ένα ώριμο άλμπουμ πολλαπλών επιπέδων ακρόασης.
Playground Theory: Connect the Dots
Από την αρχή η μουσική του άλμπουμ σε πλημυρίζει, εκπέμποντας δυνατά συναισθηματικά στοιχεία, μια μίξη και ακολουθία μελωδίας και έντασης, μελαγχολίας και ελπίδας. Εκεί που λες ότι ακούς ένα Ελληνικό γκρουπ που του αρέσουν μπάντες σαν τους Puressence λόγου χάρη, έρχεται το Never Empty Pictures και νιώθεις ότι οι Dead Can Dance και οι Τhis Mortal Coil, άγνωστο πως, κατάφεραν και μπήκαν μέσα στο δίσκο! Το Connect The Dots είναι ένα αποτέλεσμα γούστου, παιδείας και ανοιχτών οριζόντων. Ατμοσφαιρική ποπ με ουσιαστική χρήση των ηλεκτρονικών, μελωδικότητα, ταξίδι στο σύμπαν του ήχου, διεθνιστική χροιά, ωραία κιθαριστικά μέρη και μια γυναικεία φωνή που «δένει» με το μουσικό τοπίο. Συνολικά ένας πολύ καλαίσθητος δίσκος.
Τhe Boy – Έτοιμοι 1
O The Boy επιστρέφει στον Ελληνικό στίχο και στα πράγματα πoυ έχουν στοιχειώσει τη γενιά του αλλά όπως φαίνεται όχι μόνο αυτήν. Όλο το άλμπουμ είναι μια σύγχρονη πολιτική καταγγελία με μη παραδοσιακό τρόπο έκφρασης. Η μουσική του «Έτοιμοι 1» αντανακλά τις ιστορίες, τα τραγουδιών και το χαρακτήρα τους. Ηλεκτρονικά και ηλεκτρικές κιθάρες καθοδηγούνται από ένα πιάνο που μια σε χαϊδεύει με το λυρισμό του και την άλλη σε μαστιγώνει με τις πανκ εκτροπές του. Ενορχηστρώσεις πάνω σε μπαλλανταδόρικες φόρμες και ζεϊμπέκικα, συνοδεία επιθέσεων ηχητικού θορύβου. Πραγματικά όσο και αν ψάξει κανείς δύσκολα θα βρει κάτι ανάλογο αυτού του δίσκου στην τρέχουσα εγχώρια δισκογραφία.
Βίοι Παράλληλοι – Κήποι Κρεμαστοί
Οι Βίου Παράλληλοι είναι ο Ιωσήφ Πρίντεζης (Νέα Τάξη Πραγμάτων) και ο Χρήστος Πακιώτης (Μέγας, Ογδόντα4). To Βίοι Παράλληλοι βασίζεται μεν στο τρόπο παραγωγής του hip hop αλλά θα το περιόριζε μια τέτοια κατηγοριοποίηση. Είναι ένας βαθιά ανθρώπινος και ζεστός δίσκος, έκφραση της συναισθηματικής και καλλιτεχνικής ωριμότητας των δύο συντελεστών του, ανοικτό σε ήχους και επιρροές, εγχώριες και άλλες, χωρίς μουσικές και στιχουργικές εμμονές. Με τη λαϊκότητα που δεν αντιμετωπίζεται σαν φοκλορικό ηχόχρωμα, με μπλουζ, ταγκό και ζειμπέκικα μέχρι σκληρές ροκ κιθάρες και βαθιά λυρικά κομμάτια, ο παραγωγός Πρίντεζης υπογράφει μια ουσιαστική δουλειά. Η εναλλαγή δε των τραγουδιστικών μερών του με το ραπ του Πακιώτη δένει με πολύ λειτουργικό τρόπο.
Λουκάς Θάνος – Γιάννης Χαρούλης – Ο Δωδεκάλογος Του Γύφτου
Με τον δίσκο αυτό επέλεξε ο Λουκάς Θάνος να πραγματοποιήσει την επανεμφάνιση του στη εγχώρια δισκογραφία. Ο Λουκάς Θάνος, συνθέτη της «Μπαλάντας του κυρ Μέντιου» και του τελευταίου δίσκου του Νίκου Ξυλούρη, το «Σάλπισμα», μετά από απουσία 40 χρόνων υπογράφει τη μουσική της μελοποίησης για το Δωδεκάλογο του Γύφτου, σε ποίηση Κωστή Παλαμά. Με βασικό καμβά την μουσική παράδοση της Κρήτης και ενσωματώνοντας πολλές επιρροές της ελληνικής μουσικής, ο συνθέτης υπογράφει ένα δίσκο που τιμά το χαρακτήρα του και το χαρακτήρα του έργου. Ο Χαρούλης από τον τρόπο που υπηρετεί τα τραγούδια αποδεικνύει γιατί είναι η κατάλληλη φωνή γι’ αυτό το εγχείρημα.