«Πόλη στο φως» της Ευτυχίας Γιαννάκη

Ας πιάσουμε όμως το νήμα από την αρχή. Από τον Μπωντλαίρ και τη διαπίστωση του «Η ζωή βρίθει αθώων τεράτων». Η απόλυτη εξαπάτηση, αλλά και η απόλυτη βεβαιότητα! Η φυσιογνωμία της κοινωνίας ορίζεται απ’ αυτή την αντίφαση. Όλοι είμαστε αθώοι αλλά και όλοι ένοχοι. Την ίδια στιγμή που έντιμα κάνουμε τη δουλειά μας, την ίδια στιγμή θα υποπέσουμε στην ενοχή του ψεύδους, της σκόπιμης παράβλεψης, της αξιοποίησης κάθε μέσου για να βελτιώσουμε την επαγγελματική μας θέση, να προστατεύσουμε την οικογένεια, να γίνουμε λίγο πιο ισχυροί. Ποιο είναι όμως το κίνητρο; Η νίκη. Τόσο απλά. Σε κανέναν δεν αρέσει να χάνει. Ακόμη κι αν αποδέχεται την ήττα του, η νίκη του προσφέρει μεγαλύτερη ικανοποίηση. Νικητής σημαίνει δύναμη, ένταξη σε ένα σύνολο που διαμορφώνει τους κανόνες, τις συνθήκες, την Ιστορία! Νικητής σημαίνει ασφάλεια, που όμως σε έναν άκρως ανταγωνιστικό κόσμο δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση. Ο πιο δυνατός επιβιώνει και στην περίπτωση της Γιαννάκη είναι αυτός με το μεγαλύτερο κίνητρο, δηλαδή την εκδίκηση. Ο άνθρωπος που θέλει να εκδικηθεί δεν ορρωδεί προ ουδενός αφού πιστεύει ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να γίνει και πάλι νικητής. Να πάρει αυτό που του αναλογεί.

Η Γιαννάκη πάνω σε αυτή τη βάση μας δίνει την καλύτερη της στιγμή. Συγκλονιστικό φινάλε σε μια τριλογία που κορυφώνεται όπως της αξίζει. Η πλοκή είναι καλύτερα δουλεμένη, η διείσδυση στη ψυχοσύνθεση των ηρώων ακόμη πιο βαθιά και η ανατροπή, αυτή τη φορά, οδηγεί σε μια συνταρακτική αποκάλυψη. Η αφηγηματική ροή έχει κινηματογραφικό ρυθμό, η πρόζα μεγαλύτερο βάθος, ο λόγος απλός και πάντα εύστοχος, το ύφος ρεαλιστικό όσο δεν πάει και ο προβληματισμός-στοχασμός των ηρώων να φροντίζει για το εικαστικό αποτέλεσμα. Ο Χάρης Κόκκινος δοκιμάζεται σοβαρά, όπως και ο κόσμος γύρω του. Η Γιαννάκη θέτει (πάλι) αρκετά κοινωνικά/φιλοσοφικά ζητήματα: η ενδοοικογενειακή βία, η χρήση αναβολικών στον αθλητισμό, η μειονεκτική θέση των ομοφυλόφιλων, των τρανς, το διεφθαρμένο δικαστικό σύστημα, το μετατραυματικό στρες μετά τις θηριωδίες του πολέμου, η αδυναμία επικοινωνίας, η μοναξιά… Όπως πάντα, η Αθήνα οδηγεί τα βήμα των προσώπων, τη διάθεση, τη συμπεριφορά τους, μαζί και οι αλλαγές του καιρού. Η κρίση της κοινωνίας, της χώρας, μαζί με την κρίση του ατόμου. Το «Πόλη στο φως» είναι ακαταμάχητο!

Info: “Πόλη στο φως”, Εκδ. Ίκαρος