Ο Σαϊντού είναι δικός μας και τον θέλουμε στην αγκαλιά μας

Δεν είναι η παρέλαση που μας έκανε να στρέψουμε το βλέμμα μας στον Σαϊντού Καμαρά. Πρώτα απ’ όλα ήταν η αγωνία που διαφάνηκε στην κινητοποίηση των συμμαθητών/-ριών και καθηγητών/-ριών του, που μας άνοιξαν τα μάτια και μας έκαναν να τον δούμε. Να δούμε το 18χρονο αγόρι που στα 14 του έφυγε από το σπίτι του στη Γουινέα, μη αντέχοντας τη βία και την κακοποίηση που βίωνε σε οικογενειακό σπίτι αφότου πέθανε η μητέρα του. Έζησε στον δρόμο, απειλήθηκε η ζωή του, βρέθηκε στη Σενεγάλη, από κει στην Τουρκία. Και τον Νοέμβριο του 2019, μόνος του, χωρίς κάποιον ή κάποια συγγενή σε ευρωπαϊκή χώρα να τον περιμένει, μπήκε σε μια βάρκα και ξεβράστηκε στην Κάλυμνο. Αρχικά έμεινε για ενάμιση χρόνο σε δομή ημιαυτόνομης/εποπτευόμενης διαβίωσης του International Rescue Committee (IRC) Hellas. Και άρχισε να πηγαίνει στο 1ο ΓΕΛ Αγίου Δημητρίου, να δείχνει ιδιαίτερο ζήλο για το σχολείο και την κοινωνική του ζωή, μέχρι που εγκαταστάθηκε σε διαμέρισμα σύμφωνα με τον νόμο για άτομα άνω των 18 ετών. Ο Σαϊντού έπιασε τη ζωή από τα μαλλιά. Χωρίς να ξέρει κανέναν, χωρίς να ξέρει τη γλώσσα, χωρίς να ξέρει τι μπορεί να τον περιμένει, αποφάσισε να πάει σχολείο, να κάνει φίλους και φίλες, να μάθει ό,τι χρειάζεται για να μπορέσει να στεριώσει κάπου, να διαμορφώσει τη ζωή του όπως μπορεί να την ονειρευτεί. Και τα κατάφερε. Και τώρα παλεύει να μη του τα πάρουν όλα πίσω. Τον Δεκέμβριο του 2021 η αίτηση ασύλου που είχε υποβάλλει για να παραμείνει στην Ελλάδα και να μην απελαθεί όπως ορίζει ο νόμος για τα ασυνόδευτα ανήλικα προσφυγόπουλα που ενηλικιώνονται, απορρίφθηκε με αποτέλεσμα να πρέπει να εγκαταλείψει αναγκαστικά τη χώρα.

Η απόρριψη αυτή έρχεται σαν ένα δεύτερο κύμα κακοποίησης. Μια κακοποίηση που αφορά στο γκρέμισμα του καινούργιου του κόσμου, ενός κόσμου πιο ασφαλούς από αυτόν που βρισκόταν πρωτύτερα. Μια κακοποίηση που τον φέρνει μπροστά σε όσα θέλει να αφήσει πίσω, τον βασανισμό τού σώματος και της ψυχής του. Αυτή η κακοποιητική απόρριψη έρχεται για να μας θυμίζει ότι αυτός ο κόσμος, αν παραμείνει έτσι, δε θα μας αφήσει να νιώσουμε ποτέ ασφαλείς.

Οι άνθρωποι που μας τον γνώρισαν, οι συμμαθήτριες και οι συμμαθητές του (μαζί με τους γονείς τους), οι καθηγήτριες και οι καθηγητές του 1ου Λυκείου Αγίου Δημητρίου, περιγράφουν την κατάσταση όπως ακριβώς είναι. Παράλληλα, το Συμβούλιο Ένταξης Μεταναστών και Προσφύγων του Δήμου Αγίου Δημήτριου έφερε ψήφισμα στο δημοτικό συμβούλιο, το οποίο εγκρίθηκε ομόφωνα.

Αν και το αν έκανε ή όχι παρέλαση δεν είναι αυτό που μας έκανε να στηρίζουμε το αίτημα του Σαϊντού να παραμείνει στην Ελλάδα, επιλέγουμε αυτή την κεντρική φωτογραφία που κυκλοφόρησε σήμερα ευρέως, γιατί δείχνει τη δύναμη της αγκαλιάς και της αλληλεγγύης σε έναν κόσμο που μας βομβαρδίζει καθημερινά με αδικία και ξεριζωμό. Σε έναν κόσμο γεμάτο βία και ανασφάλεια, οι αγκαλιές μας είναι αυτές που μπορούν να μας κάνουν να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να προσπαθούμε για τη ζωή μας αλλιώς.

Η Επιστολή των εκπαιδευτικών, μαθητών και γονέων του 1ου Λυκείου Αγίου Δημητρίου

Οι μαθήτριες και οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς της Σχολικής Κοινότητας του 1ου Γενικού Λυκείου Αγίου Δημητρίου «Τάκης Ζενέτος» απευθύνουμε έκκληση για την έγκριση της αίτησης διεθνούς προστασίας του συμμαθητή και φίλου μας, του μαθητή και γιου μας Σαϊντού Καμαρά, η οποία θα συζητηθεί σε β΄ βαθμό σε λίγες ημέρες.

Ο Σαϊντού, θύμα διακρίσεων και ακραίας πενίας στη χώρα του, τη Γουινέα, λίγο μετά τη συμπλήρωση των δεκατεσσάρων χρόνων του, αναζητώντας ασφάλεια και αξιοπρεπή διαβίωση, αποτόλμησε μόνος, χωρίς συγγενείς ή στηρίγματα στο εξωτερικό, το μεγάλο ταξίδι φυγής που τον έφερε ως τη χώρα μας, ταξίδι που κανείς έφηβος δεν επιχειρεί αν δεν αισθάνεται ότι κινδυνεύει η ίδια του η ζωή.

Στο σχολείο μας ήρθε πριν από τρία χρόνια ως ασυνόδευτος ανήλικος πρόσφυγας, μόχθησε σκληρά να μάθει τη γλώσσα και να ενταχθεί στο νέο περιβάλλον, άδραξε κάθε
μορφωτική ευκαιρία, πέρασε με επιτυχία τις τάξεις, ολοκληρώνει σε λίγους μήνες το Λύκειο, κυνηγώντας το όνειρό του για πνευματική πρόοδο και προσωπική καλλιέργεια.

Το σημαντικότερο· έκανε φίλους, φίλους ζωής, συμμαθητές, εκπαιδευτικούς, γονείς, εργαζόμενους στη δομή φιλοξενίας, που τον περιέβαλαν με την αγάπη και την αλληλεγγύη
τους.

Και μπορεί να ονειρεύεται! Να ονειρεύεται σπουδές στην Ελλάδα, δουλειά και προσωπική εξέλιξη στην Ελλάδα, προκοπή στην Ελλάδα, κοντά στους φίλους του που τον στήριξαν και τους στήριξε. Ο Σαϊντού ρίζωσε εδώ, είναι κομμάτι από τη σάρκα μας, συμμέτοχος σε κάθε μας δραστηριότητα, μέλος αναπόσπαστο της σχολικής κοινότητας και ης γειτονιάς μας!

Απορριπτική απόφαση στην αίτησή του συνεπάγεται προφανή κίνδυνο ζωής, βίαιη διακοπή της επιτυχημένης ένταξής του στην ελληνική κοινωνία, αναίρεση της σκληρής προσπάθειας που έχει καταβάλει για την επούλωση των τραυμάτων του παρελθόντος, ακύρωση της επίμοχθης προσπάθειας για μόρφωση!

Απευθύνουμε έκκληση λοιπόν να εγκριθεί η αίτηση του Σαϊντού και να παραμείνει στη χώρα μας. Κοντά μας! Για να συνεχίσει να ονειρεύεται!

Για τον Σύλλογο Διδασκόντων
Νίκος Π. Κακλαμάνος
Διευθυντής

Για τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων
Θέμης Παπαδόπουλος
Πρόεδρος

Για το Δεκαπενταμελές Συμβούλιο
Η Πρόεδρος