7 απλά μαθήματα Μαρξισμού - Διαλεκτικός Υλισμός (ΜΕΡΟΣ Ι)

Η φιλοσοφία, τα ρεύματα και οι μέθοδοί της, ο υλισμός και η διαλεκτική.

| 19/12/2014

Αναδημοσιεύουμε την πρώτη εισήγηση των 7 απλών μαθημάτων Μαρξισμού που δημοσίευσε και μας απέστειλε ο Σύλλογος «Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ», του Μιχάλη Χονδροκούκη, φιλόλογου, υπ. δρ. Φιλοσοφίας και μέλους του ΔΣ του Συλλόγου “Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ”. Στο τέλος μπορείτε να δείτε και το βίντεο με την εισήγηση μέσα από την πολύ καλή σουλειά της Infowar Productions που το κατέγραψε και επιμελήθηκε:

Εισαγωγή

Στόχος του μαθήματος είναι να επισημάνει και να εξηγήσει τις πιο βασικές κατηγορίες και νόμους του διαλεκτικού υλισμού, όσο γίνεται πιο απλά και χωρίς να προϋποθέτει άλλες φιλοσοφικές γνώσεις. Σκοπός είναι να δώσει ένα ερέθισμα στους ακροατές και συμμετέχοντες των μαθημάτων, ώστε, μετά από μια πρώτη επαφή, να προχωρήσουν δια της προσωπικής μελέτης σε μια βαθύτερη κατανόηση της μαρξιστικής φιλοσοφίας. Η επιδίωξη να καλυφθεί ένα τόσο σημαντικό θέμα με ένα μόνο μάθημα και μια σχετικά σύντομη συζήτηση δημιουργεί ορισμένες δυσκολίες και κάποιες φορές έρχεται σε αντίθεση με την απαιτούμενη ακρίβεια στην έκφραση. Παρόλ’ αυτά, τα γόνιμα στοιχεία και αποτελέσματα ενός τέτοιου μαθήματος είναι τόσα πολλά, που το καθιστούν όχι απλά χρήσιμο, αλλά και απαραίτητο. Μεθοδολογικά, το μάθημα κινείται συνεχώς μεταξύ ορισμού και παραδείγματος, ώστε να γίνονται όσο το δυνατόν πιο κατανοητές οι κατηγορίες και οι νόμοι.

Α. Φιλοσοφία, φιλοσοφικά ρεύματα και μέθοδοι

1. Τι είναι φιλοσοφία

Ξεκινάμε με μια διευρυμένη μορφή ορισμού της Φιλοσοφίας, με διατυπώσεις που μπορεί μεν να επικαλύπτουν η μία την άλλη, αλλά τελικά καθιστούν την έννοια πιο κατανοητή.
«Φιλοσοφία είναι μια μορφή κοινωνικής συνείδησης που αντανακλά δια εννοιών σε ένα σύστημα αντιλήψεων:
α) τους γενικούς νόμους ανάπτυξης της φύσης, της κοινωνίας και της νόησης
β) τις γενικές αρχές του Είναι και της διαδικασίας της γνώσης
γ) τη σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο
δ) μια ενιαία και συνεκτική θεώρηση του κόσμου.»
Άλλες μορφές κοινωνικής συνείδησης είναι η επιστήμη, η θρησκεία και η τέχνη. Οι διαφορετικές μορφές της κοινωνικής συνείδησης αντανακλούν και αποτυπώνουν με διαφορετικό τρόπο την πραγματικότητα.
→ Παράδειγμα: Το φαινόμενο του πολέμου αποτυπώνεται διαφορετικά δια της τέχνης και διαφορετικά δια της φιλοσοφίας.

Τέχνη: Θυμηθείτε τη Γκερνίκα του Πικάσο και πώς μέσα από τις μορφές που πλάθει ο καλλιτέχνης, απεικονίζεται σπαρακτικά η βία, ο θάνατος και η απόγνωση. Η τέχνη, και σε αυτό το παράδειγμα η ζωγραφική, αντανακλά την πραγματικότητα του πολέμου δια παραστάσεων, δια εικόνων.

Φιλοσοφία: Μια φιλοσοφική προσέγγιση του πολέμου είναι η εξής: «Πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με βίαια-ένοπλα μέσα, και όπως δεν υπάρχει πολιτική χωρίς τάξεις, έτσι δεν υπάρχει και πόλεμος χωρίς ταξικό περιεχόμενο. Υπάρχουν δύο είδη πολέμων: α) οι δίκαιοι, που αποβλέπουν στη χειραφέτηση των λαών και την υπεράσπισή τους από εξωτερικές επιθέσεις ή αποσκοπούν στην απελευθέρωση της εργατικής τάξης και του λαού από τον καπιταλισμό, β) οι άδικοι, που επιδιώκουν την κατάκτηση και υποδούλωση άλλων λαών ή την εγχώρια καταστολή και υποταγή της εργατικής τάξης και του λαού στο κεφάλαιο».
Η φιλοσοφία αντανακλά την ίδια πραγματικότητα με την τέχνη, όχι όμως δια παραστάσεων, αλλά στη γενικότητά της και γι’ αυτό δια αφηρημένων εννοιών.

2. Η γέννηση της φιλοσοφίας

Η γέννηση της φιλοσοφίας έχει ως κοινωνική προϋπόθεση έναν καταμερισμό εργασίας που αναπτύσσει έναν πρώτο διαχωρισμό μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας, πράγμα που συνέβη στους πρώτους δουλοκτητικούς κοινωνικούς σχηματισμούς. Ο πρώτος διαχωρισμός μεταξύ θεωρίας και πράξης δημιούργησε τη δυνατότητα σε ανθρώπους ορισμένων κοινωνικών ομάδων να ασχοληθούν με τη θεωρητική προσέγγιση της πραγματικότητας και έτσι, να αρχίσουν κάποια στιγμή να αναπτύσσονται οι επιστήμες και η φιλοσοφία. Τα πρώτα στοιχεία φιλοσοφικής σκέψης εμφανίζονται στην Ινδία στο πλαίσιο της θρησκευτικής σκέψης, την Κίνα και την Ελλάδα. Η αρχαιοελληνική φιλοσοφία γεννιέται κατά τον 6ο αιώνα π.Χ. και διαφέρει από την ινδική και κινέζικη κύριο λόγο διότι εμφανίζεται διακριτά και αυτοτελώς ως ιδιαίτερη μορφή κοινωνικής συνείδησης και όχι ως πλευρά της θρησκευτικής συνείδησης. Αυτό οφείλεται σε ένα βαθμό στην ιδιαιτερότητα του κοινωνικού σχηματισμού της πόλης-κράτους, την πάλη των γαιοκτημόνων με την αναπτυσσόμενη εμπορική τάξη, την ανάπτυξη της πολιτικής και της επιχειρηματολογίας.

Η ελληνική φιλοσοφική παράδοση ξεκινά στα παράλια της Ιωνίας και συγκεκριμένα στη Μίλητο με πρώτο φιλόσοφο τον Αναξίμανδρο. Είναι χρήσιμο να δει κανείς το πώς εμφανίζεται η φιλοσοφία και την τομή με τη μυθολογική σκέψη, διότι δια της διαφοράς γίνεται πιο σαφής η ουσία της φιλοσοφίας ως νέας μορφής κοινωνικής συνείδησης.
→ Παράδειγμα: Ας συγκρίνουμε το πώς εκφράζεται ένας προβληματισμός για τη γέννηση και το θάνατο στους ποιητικούς στίχους των ομηρικών επών και στο μοναδικό σωζόμενο φιλοσοφικό απόσπασμα του Αναξιμάνδρου:

Ιλιάδα, Ζ 146-149
“Και των θνητών η γενεά των φύλλων ομοιάζει∙
των φύλλων άλλα ο άνεμος χαμαί σκορπά και άλλα
φυτρώνουν, ως η άνοιξη τα δένδρ’ αναχλωραίνει∙
και των θνητών μια γενεά φυτρώνει και άλλη παύει.
Αναξίμανδρος, DK Β1
«…αρχή των όντων είναι το άπειρο… και αυτά
από τα οποία γεννιούνται τα όντα, σε αυτά τα ίδια
αποσυντίθενται κατ’ αναγκαιότητα· διότι τα όντα
αποδίδουν δίκη και τιμωρία το ένα στο άλλο για την
αδικία, σύμφωνα με την τάξη του χρόνου.”

Παρατηρώντας τις αντιστοιχίες ανάμεσα στα δύο αποσπάσματα, γίνεται σαφές ότι ο ποιητικός λόγος πλάθει εικόνες για να εκφράσει ένα νόημα που αφορά σε κάτι μερικό, την εναλλαγή των γενεών του ανθρώπου, ενώ η φιλοσοφία χρησιμοποιεί αφηρημένες έννοιες, όπως το ον, το άπειρο και η αναγκαιότητα, για να εκφράσει κάτι πολύ γενικότερο, κάτι καθολικό, την εναλλαγή όλων των όντων και την αναγκαιότητα της εναλλαγής αυτής στον κόσμο.

3. Το βασικό ερώτημα της φιλοσοφίας και τα βασικά φιλοσοφικά ρεύματα

α) Ποιος προηγείται: η ύλη ή η συνείδηση;
(Το Είναι καθορίζει τη συνείδηση ή η συνείδηση το Είναι;)

Το ερώτημα αυτό είναι κρίσιμο, διότι όποιο από τα δύο θεωρηθεί πρωτεύον, θα καθορίζει και το δεύτερο ως παράγωγό του. Επίσης, το ερώτημα είναι βασικό, διότι η απάντηση του καθορίζει κατά συνέπεια τη φιλοσοφική αντίληψη για τον κόσμο, τη φύση, την κοινωνία και τον άνθρωπο.
Οι φιλόσοφοι που υποστηρίζουν ότι το πρωτεύον είναι η ύλη και η συνείδηση, οι ιδέες, το πνεύμα, είναι το παράγωγο, ονομάζονται υλιστές. Οι υλιστές θεωρούν ότι η ύλη είναι αιώνια και συνεπώς ο κόσμος είναι αδημιούργητος· η δε συνείδηση είναι προϊόν εξέλιξης της ύλης, μια ιδιότητα που αναπτύσσεται στη βάση του ανθρώπινου νευρικού συστήματος κατά την ανάπτυξη της κοινωνικής πρακτικής.

Οι φιλόσοφοι που υποστηρίζουν ότι το πρωτεύον είναι η συνείδηση, η ιδέα, και η ύλη το παράγωγο, ονομάζονται ιδεαλιστές. Οι ιδεαλιστές θεωρούν ότι η συνείδηση δημιουργεί τον κόσμο, αλλά διαχωρίζονται μεταξύ τους ως προς το ποια είναι αυτή η συνείδηση και τι είναι αυτός ο κόσμος. Οι υποκειμενικοί ιδεαλιστές υποστηρίζουν με διάφορες παραλλαγές ότι η συνείδηση του κάθε ανθρώπου ως υποκειμένου δημιουργεί παραστάσεις του υλικού κόσμου, ο οποίος κόσμος είναι στην ουσία το σύμπλεγμα των αισθημάτων και σκέψεων του υποκειμένου και δεν υπάρχει έξω από τη συνείδησή του, δεν υπάρχει αντικειμενικά. Οι αντικειμενικοί ιδεαλιστές υποστηρίζουν ότι μια πρωταρχική ιδέα, ένα παγκόσμιο πνεύμα γεννά τον υλικό κόσμο. Αυτή η αντίληψη λειτουργεί ως προκείμενη στις περισσότερες θρησκείες.

β) Μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει τον κόσμο; 

Όπως είναι ευνόητο, το κάθε φιλοσοφικό ρεύμα απαντά με διαφορετικό τρόπο στο παραπάνω ερώτημα:
Οι υλιστές, δεχόμενοι ότι ο υλικός κόσμος υπάρχει ανεξάρτητα από τη συνείδηση, θεωρούν ότι η κίνηση της ύλης αναπτύσσεται με αντικειμενικούς νόμους οι οποίοι συνδέουν τα διάφορα φαινόμενα. Άρα, οι σχέσεις που αναπτύσσονται στον κόσμο είναι αντικειμενικές και όχι υποκειμενικές, δεν καθορίζονται από τη σκέψη. Η συνείδηση του ανθρώπου, ως παράγωγο της υλικής κίνησης και μέρος του υλικού κόσμου, έχει τη δυνατότητα να αντανακλά αυτές τις αντικειμενικές σχέσεις υποκειμενικά.

Οι αντικειμενικοί ιδεαλιστές θεωρούν ότι ο κόσμος και οι νομοτέλειές του είναι παράγωγα μιας πρωτεύουσας Ιδέας, ενός προϋπάρχοντος σχεδίου, μιας βούλησης. Δέχονται τη δυνατότητα γνώσης του κόσμου έως ένα σημείο, αλλά την κατανοούν ως γνώση αυτής της Ιδέας ή αλλιώς, της σκέψης και βούλησης κάποιου θεού, η οποία στον πυρήνα της δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή.

Οι υποκειμενικοί ιδεαλιστές, αρνούμενοι την ύπαρξη αντικειμενικού κόσμου, αρνούνται κατά συνέπεια και την ύπαρξη αντικειμενικών σχέσεων μεταξύ των φαινομένων και νομοτελειών. Οι νόμοι που νομίζουν οι άνθρωποι ότι εντοπίζουν στη φύση και την κοινωνία δεν υπάρχουν και οι παρατηρούμενες σχέσεις είναι στην ουσία μια διαδοχή χωρίς αναγκαιότητα. Η εντύπωση της αναγκαιότητας και των αιτιακών σχέσεων δημιουργείται εσφαλμένα από το νου. Επομένως, η γνώση ταυτίζεται με το άμεσα αισθητό και κάθε σύνδεση μεταξύ των φαινομένων είναι στη σφαίρα του υποκειμενικού.

Ορισμένοι φιλόσοφοι δηλώνουν ότι το ζήτημα της προτεραιότητας της ύλης ή της συνείδησης είναι άλυτο και ως τέτοιο το προσπερνούν. Οι σκεπτικοί αυτοί φιλόσοφοι, ή αλλιώς οι αγνωστικιστές, αμφισβητούν τη δυνατότητα γνώσης του κόσμου με διάφορες αιτιολογίες. Άλλοι θεωρούν ότι οι αισθήσεις και ο νους του ανθρώπου δεν είναι έγκυρες πηγές γνώσης· άλλοι ότι η γνώση μπορεί να ταυτίζεται μόνο με το εμπειρικό και κάθε νοητική πράξη που δε σχετίζεται με την εμπειρία είναι αυθαίρετη· άλλοι ότι η σχέση μεταξύ εμπειρικού γεγονότος και έκφρασής του δια της γλώσσας είναι συμβατική και συνεπώς η γνώση είναι αυθαίρετη. Κατά συνέπεια η πραγματικότητα διαχωρίζεται από τη γνώση και πολλές φορές αμφισβητείται ακόμη και η ύπαρξη της αντικειμενικής πραγματικότητας, οπότε ο αγνωστικισμός αποδεικνύεται μια παραλλαγή του υποκειμενικού ιδεαλισμού.

γ) Πώς επηρεάζει η φιλοσοφική αντίληψη την ανθρώπινη πράξη; 

Η υιοθέτηση της μίας ή της άλλης απάντησης δεν είναι σχολαστικό ζήτημα άνευ πρακτικής σημασίας, αλλά καθορίζει τη στάση του ανθρώπου απέναντι στην πραγματικότητα, τη φύση και την κοινωνία.

→ Παράδειγμα: Η αιτία της κοινωνικής εκμετάλλευσης και ανισότητας στον καπιταλισμό.
Ιδεαλισμός: Εάν η συνείδηση καθορίζει την κοινωνική πραγματικότητα, τότε η αιτία της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της καταδυνάστευσης των λαών από το κεφάλαιο πρέπει να αναζητηθεί σε κακόβουλες διαθέσεις και σε έναν εγγενή ατομικισμό των ανθρώπων.
Υλισμός: Εάν η κοινωνική πραγματικότητα καθορίζει τη συνείδηση, τότε πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία στον κοινωνικό τρόπο παραγωγής, την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, τις σχέσεις παραγωγής και την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας.

Κατά συνέπεια, η διαφορά ανάμεσα στις δύο θεωρήσεις στην πράξη οδηγεί στα εξής:
Οι ιδεαλιστές είτε δέχονται την κοινωνική εκμετάλλευση με τη δικαιολόγηση ότι αυτή είναι η δοσμένη φύση του ανθρώπου ή είναι θέλημα θεού και «άγνωστοι αι βουλαί του Κυρίου…», είτε επιθυμούν την άρση της εκμετάλλευσης, αλλά επιδιώκουν την αλλαγή σε ιδεατό επίπεδο, δηλαδή θεωρούν πρωτεύον να πείσουν τους ανθρώπους για το πώς πρέπει να ζουν, να τους πείσουν για μια ιδεατή κοινωνία που δεν υπάρχει (ουτοπία) και μετατρέπονται έτσι σε «ιεροκήρυκες» αυτής της ουτοπίας.

Οι υλιστές, που ως φιλοσοφική έκφραση των καταπιεσμένων επιδιώκουν την άρση της εκμετάλλευσης, θέτουν ως προτεραιότητα όχι να πείσουν τους εργαζόμενους για έναν ιδεατό κόσμο, για μια σύλληψη του νου ενός κόσμου που δεν υπάρχει (ουτοπία), αλλά να συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι την εκμετάλλευση που υφίστανται ως τάξη σε αυτόν τον κόσμο και τα διακριτά ταξικά τους συμφέροντα από την αστική τάξη. Για τους υλιστές, η πάλη των εργαζομένων για την ικανοποίηση των αναγκών τους μπορεί να ανατρέψει την κυριαρχία της αστικής τάξης και να αλλάξει τον τρόπο παραγωγής και τις κοινωνικές σχέσεις. Η συνείδηση των πραγματικών αναγκών του σήμερα και η πάλη για την ικανοποίησή τους αλλάζει την κοινωνία και όχι ο συντονισμός γύρω από μια φαντασίωση.

4. Οι βασικές φιλοσοφικές μέθοδοι

Πέρα από την απάντηση στο βασικό φιλοσοφικό ζήτημα της προτεραιότητας της ύλης ή της συνείδησης, καθοριστική είναι και η φιλοσοφική μέθοδος που χρησιμοποιείται. Δύο είναι οι βασικές μέθοδοι: η μεταφυσική και η διαλεκτική.

Η μεταφυσική μέθοδος εξετάζει τα πράγματα απομονωμένα και αποκομμένα από την αλληλοσύνδεση και τον αλληλοπροσδιορισμό τους, ως απόλυτες υπάρξεις, στερημένα από κάθε μορφή αλλαγής, ως αμετάβλητα στην ουσία τους και χωρίς εσωτερικές αντιφάσεις. Η μεταφυσική αντιλαμβάνεται στατικά και διαχωρισμένα τα όντα και τα φαινόμενα και αρνείται την ποιοτική αυτοανάπτυξή τους μέσω των αντιφάσεών τους. Από τη στιγμή που η ποιοτική ανάπτυξη και εξέλιξη της αντικειμενικής πραγματικότητας δεν οφείλεται στις εσωτερικές της αντιφάσεις, κατά τη μεταφυσική η όποια ανάπτυξη έχει ως αιτία την επίδραση μιας εξωτερικής δύναμης. Στην ουσία αντικαθιστά τη μελέτη της αντικειμενικής πραγματικότητας με τη μελέτη εννοιολογικών αφαιρέσεων.

Η διαλεκτική μέθοδος εξετάζει τα πράγματα στην αμοιβαία τους σύνδεση, δηλαδή ως όντα και φαινόμενα που είναι τέτοια λόγω των σχέσεων που αναπτύσσουν με άλλα όντα και φαινόμενα, και ως μεταβαλλόμενα, δηλαδή μέσα στη ροή της κίνησης και αλλαγής. Επομένως, αντιλαμβάνεται τον κόσμο στην ενότητά του και τα πράγματα από την παροδική τους πλευρά, με τις εσωτερικές αντιφάσεις της ουσίας τους και την αντιφατική τους ποιοτική ανάπτυξη, που δημιουργεί την αδιάκοπη εξελικτική μετάβαση από το παλαιό στο νέο.
→ Παράδειγμα: Η εκμετάλλευση και η εξουσία στην κοινωνία

Μεταφυσική: Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η εξουσία μιας μειοψηφίας επί της πλειοψηφίας είναι μόνιμα χαρακτηριστικά της κοινωνίας. Η δημιουργία τους οφείλεται στην ανθρώπινη φύση και βούληση, σύμφωνα με την οποία ο δυνατός πάντα υπέτασσε και εκμεταλλευόταν τον αδύναμο. Μπορεί αυτό το φαινόμενο να εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο στις διάφορες ιστορικές περιόδους, αλλά η ουσία του παραμένει η ίδια και είναι αμετάβλητη. Επομένως, κάθε προσπάθεια κατάργησης της εκμετάλλευσης και της ανισότητας είναι μάταια, διότι αυτές θεωρούνται αμετάβλητες στην ουσία τους.

Διαλεκτική: Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η εξουσία μιας μειοψηφίας επί της πλειοψηφίας προκύπτουν ιστορικά υπό ορισμένες συνθήκες. Καθόλη τη διάρκεια της εποχής του Λίθου (2.500.000 – 3.000), όσο ο άνθρωπος είναι κυρίως τροφοσυλλέκτης, δεν έχει αναπτυχθεί ούτε ατομική ιδιοκτησία ούτε εξουσία. Περί το τέλος της 4ης και την αρχή της 3ης χιλιετίας και τη μετάβαση από την εποχή του Λίθου στην εποχή του Χαλκού, η ανάπτυξη της γεωργίας από την κηποκαλλιέργεια στην αγροκαλλιέργεια σε ορισμένες γεωγραφικές περιοχές δημιουργεί τις υλικές προϋποθέσεις για την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας και την υποδούλωση μιας κοινωνικής ομάδας σε μια άλλη, δια της βίαιης ιδιοποίησης της γης και του παραγόμενου προϊόντος. Έκτοτε, οι κοινωνικοί σχηματισμοί με ταξικό χαρακτήρα εξελίσσονται ιστορικά με βάση τις ιδιαίτερες νομοτέλειες του καθενός. Ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής, από τη μία συγκεντρώνει σταδιακά όλη την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής σε ελάχιστα χέρια και από την άλλη, μετατρέπει σχεδόν όλο τον πληθυσμό σε εργαζόμενους χωρίς ιδιοκτησία. Τα ανταγωνιστικά υλικά συμφέροντα δημιουργούν την πάλη των τάξεων, όπως συνέβαινε και παλαιότερα στο φεουδαρχικό τρόπο παραγωγής, με τη διαφορά ότι στον καπιταλισμό η εργατική τάξη είναι μια τάξη χωρίς ατομική ιδιοκτησία και στοχεύει στην κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας γενικά. Όσο αναπτύσσονται οι παραγωγικές δυνάμεις και κοινωνικοποιείται η εργασία, τόσο έρχεται σε αντίθεση με τις σχέσεις παραγωγής και την ατομική ιδιοποίηση του παραγόμενου προϊόντος. Οι κεφαλαιοκράτες γίνονται πλουσιότεροι αλλά και λιγότεροι, ενώ οι εργαζόμενοι γίνονται φτωχότεροι αλλά και περισσότεροι. Η προοπτική της νίκης της εργατικής τάξης θα δημιουργήσει τις ιστορικές συνθήκες μιας κοινωνίας χωρίς ταξικό χαρακτήρα, χωρίς ατομική ιδιοκτησία, χωρίς εκμετάλλευση και εξουσία. Επομένως, οι εκμεταλλευτικές και εξουσιαστικές σχέσεις είναι ιστορικά καθορισμένες και παροδικές, και οι εργαζόμενοι έχουν τη δυνατότητα να τις ανατρέψουν.

Β. Η ιστορική ανάπτυξη του υλισμού και της διαλεκτικής

Κατά την ιστορική ανάπτυξη της φιλοσοφικής σκέψης τόσο η μεταφυσική όσο και η διαλεκτική μέθοδος συνδέθηκαν και με τον υλισμό και με τον ιδεαλισμό. Όμως, ο μεταφυσικός υλισμός δεν είναι συνεπής υλισμός και ο διαλεκτικός ιδεαλισμός δεν είναι με συνέπεια διαλεκτικός.

 

Ιστορική ανάπτυξη υλισμού:

6ος-1ος αι. π.Χ. αυθόρμητος υλισμός Ινδία: σχολή των ΤσαρβάκαΚίνα: Fan Wanzu, Shen Xu

Ελλάδα: Αναξίμανδρος, Ηράκλειτος, Δημόκριτος

17ος-19ος αι. μεταφυσικός υλισμός Αγγλία: Φ. Μπέικον, Τζ. ΛοκΟλλανδία: Μπ. Σπινόζα

Γαλλία: Λα Μετρί, Ντ. Ντιντερό,

Κλ. Ελβέτιος, Π. Χόλμπαχ

Γερμανία: Λ. Φόυερμπαχ

19ος αι. υλισμός επαναστατών δημοκρατών Ρωσία: Α. Χέρτζεν,Ν. Τσερνισέφσκι, Ν. Ντομπρολιούμποφ
19ος-20ος αι. διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός Κ. Μαρξ, Φρ. Ένγκελς,Β. Ι. Λένιν

Ιστορική ανάπτυξη διαλεκτικής:

6ος-4ος αι. π.Χ. αυθόρμητος υλισμός και διαλεκτική Ηράκλειτος, Αριστοτέλης
ιδεαλισμός και διαλεκτική των εννοιών Σωκράτης, Πλάτων
18ος-19ος αι. ιδεαλιστική διαλεκτική Καντ, Φίχτε, Σέλλινγκ, Χέγκελ
19ος -20ος αι. υλιστική διαλεκτική Κ. Μαρξ, Φρ. Ένγκελς,Β. Ι. Λένιν

*O Μιχάλης Χονδροκούκης είναι Φιλόλογος, υπ. δρ. Φιλοσοφίας, μέλος του ΔΣ του Συλλόγου «Γ. ΚΟΡΔΑΤΟΣ»

****

-Το βίντεο που επιμελήθηκε η Infowar Productions

 

****

marxism2 (1)