Afterlov /Άφτερλωβ-πού πάει ο έρωτας όταν πεθαίνει; (διαθέσιμη online)

Ο Νίκος και η Σοφία τα είχαν κάποτε αλλά χώρισαν πριν ένα χρόνο. Ο Νίκος όμως δεν ξέρει γιατί χώρισαν και κυρίως επειδή δεν την έχει ξεπεράσει, αναζητά μια επαρκή εξήγηση και βασικά μια αφορμή να την προσεγγίσει. Έτσι εκμεταλλεύεται ένα τεράστιο σπίτι και στούντιο που ανέλαβε να προσέχει για το καλοκαίρι, για να εγκλωβίσει κυριολεκτικά και μεταφορικά την Σοφία. Το πλάνο κινείται στα όρια της εμμονής: θα προμηθεύσει το σπίτι με φαγητά και ρούχα και δεν θα βγει κανείς από τους δυο μέχρι να «λυθεί» το μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα είναι εξίσου αμήχανο αλλά κινηματογραφικό.

Η Σοφία υποκρίνεται ότι τον ξεπέρασε, γιατί είναι ο ηθικά ακέραιος χαρακτήρας αυτής της σχέσης. Επειδή όμως είναι και αθεράπευτα ειλικρινής, θα αναιρέσει άμεσα το ψέμα της. Ίσως γιατί δεν θέλει τελικά να τον πληγώσει τόσο, ίσως επειδή θέλει υποσυνείδητα να ξαναγίνει διαθέσιμη για εκείνον. Όλα αυτά όμως συμβαίνουν κάπου παραπάνω από την μέση της ταινίας, ως αποτέλεσμα των συναισθηματικών εκβιασμών του Νίκου. Ενώ η Σοφία προσπαθεί να εκλογικεύσει το τέλος της σχέσης τους, τουλάχιστον στα λόγια, ο Νίκος που ήταν συναισθηματικός, χειριστικός και passive-aggressive, έχει επιστρατεύσει μέχρι και την λύπηση ως μοχλό πίεσης. Ο ονειροπόλος, αθεράπευτα ρομαντικός, κοινωνικά αμήχανος μουσικός γνωρίζει όλα τα σημεία πίεσης που θα κάνουν την Σοφία να υποκύψει, εξάλλου και μόνο ότι δέχτηκε να περάσουν μερικές μέρες διακοπές είναι ένα πρώτο βήμα. Έτσι θα την αφήσει να τον βρίσει, να τον μειώσει για να εκτονωθεί και μετά θα της πει αυτά που θέλει να ακούσει, αυτά που λέει κάθε ζευγάρι αναμεταξύ του, πιστεύοντας ότι θα πρωτοτυπήσει: να μην γίνουμε σαν τους άλλους, τους συμβατικούς. Η Σοφία έρχεται να το αποδομήσει προς μεγάλη αμηχανία του κοινού, εξηγώντας ότι όλη αυτή η έλλειψη κανόνων και το συνεχόμενο κυνήγι του μη-συμβατικού προτύπου των σχέσεων τελικά καταλήγει να είναι πιο περιοριστικό από το αρχικό.

Κάποια στιγμή ενώ μαλώνουν, αποδεικνύεται πως ο φαινομενικά πιο πεισμένος για αυτή την σχέση, δηλαδή ο Νίκος, είναι αυτός που θα απιστήσει με μια τυχαία τύπισσα σε ένα πάρτυ. Αυτό που κάνει τόσο πραγματική την απεικόνιση αυτής της σχέσης, που το κοινό βλέπει κάποια απομεινάρια μέσα από διηγήσεις, είναι η συνεχόμενη αλλαγή στην ισορροπία και την δυναμική των δυο ατόμων. Ο Νίκος, που μοιάζει πιο αμυντικός καταλήγει να δρα πιο επιθετικά ή η πιο λογική Σοφία εμφανίζεται τελικά πιο συναισθηματική. Είναι δύσκολο να συμπεράνουμε τι ακριβώς οδήγησε στην πτώση αυτής της σχέσης, το μόνο σίγουρο είναι ότι πέθαινε αργά και βασανιστικά, με σκληρούς καβγάδες και χειριστικές κινήσεις, για να κάνει μια ολική σύγκρουση κατά την πρόσκρουση. Ο Νίκος και η Σοφία έχουν βουτήξει τόσο βαθιά στον ψυχισμό ο ένας του άλλου, που η αλληλεπίδρασή τους είναι πάντα έντονη και ψυχοφθόρα, ειδικά τώρα που νιώθουν πληγωμένοι και προδωμένοι ο ένας από τον άλλο. Παρά το γεγονός ότι έχει περάσει ένας χρόνος, το τραύμα είναι παρόν σε κάθε συζήτηση και η απώλεια αυτής της πηγαίας οικειότητας μετά το τέλος του εγκλεισμού τους.

Αυτή η εγκεφαλική σχέση καταφέρνει ωστόσο να διατηρεί μια συνεχόμενη σπιρτάδα, παρά την άβυσσο των συναισθημάτων που μοιάζει πολλές φορές να τους κατακλύζει. Η νευρικότητα της Σοφίας(εξαιρετική Ηρώ Μπέζου) συναντά τον θεατρινισμό του Νίκου(Χάρις Φραγκούλης στο στοιχείο του) πάνω σε ένα σχεδόν αυτοσχεδιαστικό κείμενο και μια εξίσου πειραματική σκηνοθεσία. Ίσως το σπάσιμο του «τέταρτου τοίχου» και η απευθείας αναφορά στο σινεφίλ κοινό, ίσως τα πνευματώδη, πικρόχολα σχόλια στην κάμερα δημιουργούν μια μετα-γουντιαλενική αισθητική, χωρίς τους ακαδημαϊσμούς και τις έντονες αναφορές στην μαζική κουλτούρα. Η ταινία θα μπορούσε εύκολα να υποπέσει σε μια χαλαρή «μάχη των δυο φύλων», όπου οι πρωταγωνιστές θα ξεστόμιζαν relatable one-liners και θα έδιναν τα απολύτως απαραίτητα για να ταυτιστεί το κοινό 25-35 ετών, αλλά το αποφεύγει εύκολα παρά κάποιες τεχνικές αστοχίες. Ο λόγος και η «νέα» κινηματογραφική γλώσσα που προσπαθεί να εισάγει ο σκηνοθέτης Στέλιος Παράσχος στην πρώτη του δουλειά, κυριαρχεί σε κάθε πλάνο άλλοτε αναδεικνύοντας και άλλοτε υποσκιάζοντας τις ερμηνείες.

Τελικά όμως τι έγινε στο τέλος; Η Σοφία απλά φεύγει. Χωρίς υποσημειώσεις και υποσχέσεις για happy end. Ενδεχομένως να συνειδητοποίησε πόσο μάταιο θα ήταν να ξαναπροσπαθήσουν και να επέλεξε να απομακρυνθεί ή να πρόδιδε τον εγωισμό της δίνοντας μια δεύτερη ευκαιρία. Το σίγουρο είναι ότι την αντιμετωπίζει σαν μια σχέση ραγισμένη, που όση καλή θέληση να έχουν και τα δυο μέρη να ξαναπροσπαθήσουν, απλά δεν κολλάει ξανά. Φαίνεται ότι και για τους δυο το παρελθόν και η φυγή στις αναμνήσεις ήταν αυτό που τους έφερε εξ΄αρχής ξανά μαζί, γιατί στο παρόν η σχέση τους δεν είναι υγιής και είναι ένας συνεχόμενος ανταγωνισμός για επικράτηση ενώ σκίζει ο ένας την σάρκα του άλλου μεταφορικά και κυριολεκτικά. Η αποκρυστάλλωση της σχέσης τους είναι η ατάκα της Σοφίας ότι την πνίγει και δεν μπορεί να εκφραστεί, όχι με αυτά που λέει, αλλά με την υπόγεια διαχείριση της έντασης που εκτοξεύει εναντίον της ο Νίκος. Γιατί ενώ η  Σοφία έθεσε τέλος την πρώτη φορά, η απόμακρη συμπεριφορά του Νίκου ήταν αυτή που την εξώθησε. Η ταινία μέσω του εγκλεισμού και της υποχρεωτικής αλληλεπίδρασης των ηρώων, δίνει την ακτινογραφία μιας σχέσης με τον ίδιο τρόπο που το έχει εκφράσει ο Τίτος Πατρίκιος στον Λυσιμελή Πόθο, με το Κυκλικό:

Άραγε πώς γεννιέται

από ένα τίποτα η επιθυμία;

Πώς η επιθυμία γίνεται έρωτας,

ο έρωτας πώς αλλάζει

σε μακρινή ανάμνηση

Άραγε πώς μπορεί

η ανάμνηση να σβήνει

μες στο τίποτα;

Η ταινία είναι διαθέσιμη στο youtube μέχρι 20 Απριλίου(κλικ εδώ).