Οι Algiers στην Αθήνα (συνέντευξη)

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το ελληνικό κοινό υποδέχεται ξανά τους Algiers που έρχονται να μοιραστούν μαζί μας την post punk με άφθονες δόσεις gospel, industrial και όχι μόνο μουσική τους, και τον αιχμηρό πολιτικό τους στίχο. Το συγκρότημα από την Ατλάντα των ΗΠΑ, των ΗΠΑ του Τραμπ, του νεοφιλελευθερισμού, του τείχους στα σύνορα και τις τελευταίες εξόφθαλμες επεμβάσεις στη Βενεζουέλα μπορεί είναι μακριά από το Αλγέρι, από όπου και πήραν το όνομα τους, αλλά φαίνεται πολύ ταιριαστή η επιλογή αυτού καθώς συμβολίζει τον αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία και την καταπίεση. Ακούγοντας τη μουσική τους που αντλεί από τον αμερικάνικο νότο αλλά είναι παράλληλα πάντρεμα πολλών μουσικών ιδιωμάτων δε μπορώ παρά να σκεφτώ πόσο ταιριαστή και φρέσκια είναι στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Η μουσική και ο στίχος τους δεν είναι μουσική απόδρασης από την καθημερινότητα ούτε απλά καταγγελτική αλλά η αισθητική τους φαίνεται να προσπαθεί να βρει και να χτυπήσει στη ρίζα της το ρατσισμό, την εκμετάλλευση και την αλλοτρίωση της σύγχρονης κοινωνίας. Ακολουθούν δυο λόγια από τους ίδιους.

Διαβάζοντας για τις επιρροές σας, που είναι αρκετά διαφορετικές, αναρωτιέμαι πως μπορεί να λειτουργήσει αυτό μουσικά. Ακούγοντας όμως το “The Underside of Power” όλα αποκτούν νόημα και φαίνεται πως το σύνολο λειτουργεί . Με ποιο τρόπο καταφέρνετε να συνδυάσετε αυτούς του διαφορετικούς ήχους;

Algiers:  Εστιάζουμε στο κοινωνικό περιεχόμενο της μουσικής, έτσι αυτό που φαίνεται να είναι μια σύγκρουση ήχων στην πραγματικότητα είναι μια αντιπαράθεση διαφορετικών (μουσικών) σκηνών που εμφανίστηκαν κοντά χρονικά. Οι πρώτες μέρες του punk, το post punk, η techno, η industrial και το hip-hop ήταν πολύ πιο κοντά από ότι φαίνεται σήμερα. Οι Clash και οι Ruts λάτρευαν τη dub και την dacehall. Οι Gang of Four επηρεάστηκαν από τον James Brown και τον James Chance. Οι Bambaataa και οι Cybotron επηρέασαν την ανερχόμενη ηλεκτρονική σκηνή της Αγγλίας. Βλέπουμε τη μουσική μας υπό αυτό το πρίσμα.

Η μουσική σας είναι μια μοναδική μίξη διαφόρων ειδών και οι στίχοι σας φορτισμένοι με κοινωνική και πολιτική κριτική. Τι αντιμετώπιση είχατε από την αμερικανική μουσική βιομηχανία αλλά και από τον κόσμο;

Algiers: Η Αμερική έχει κατακλυστεί από επιφανειακά επιπόλαια θεάματα. Οι μουσικοί πρέπει να είναι celebrities ή νέοι ή όμορφοι για να θεωρηθούν ότι έχουν επιρροή στη βιομηχανία του θεάματος. Αυτό μας επηρεάζει όχι μόνο επειδή κάνουμε άμεση επίθεση σε αυτού το είδους την εκμετάλλευση αλλά και επειδή είμαστε άσχημοι τύποι (LOL).

Με την άνοδο δεξιών νεοφιλελεύθερων κομμάτων στην εξουσία, ομάδων νεοναζί και την alt right στη Ευρώπη και τις Η.Π.Α. τραγούδια σαν το “Death March” και “Cleveland” φαίνονται περισσότερο από επίκαιρα και κάποιοι θα έλεγαν αναγκαία σήμερα. Πιστεύετε ότι οι καλλιτέχνες σήμερα πρέπει να πάρουν θέση μέσω της τέχνης τους σε αυτό το φαινόμενο; Και πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της μουσικής στην αντιφασιστική πάλη;

Algiers: Είτε θα σταθείς όρθιος για κάτι ή θα πέσεις για το τίποτα. Δεν περιμένουμε όλοι οι μουσικοί να βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή στην πάλη για το σοσιαλισμό, αλλά πιστεύουμε στον αγώνα και στην ιδέα που εκφράζουμε στο τραγούδι μας “Bury me standing”.

Η μουσική σας και το θέμα το στίχων σας είναι αρκετά σκοτεινά. Είστε αισιόδοξοι για το μέλλον και την πορεία των πραγμάτων; Πρέπει να είναι κανείς;

Algiers: Είμαστε ατέλειωτα κυνικοί και παρόλα αυτά πολύ αισιόδοξοι. Αν δεν είσαι, τότε υποχωρείς μπροστά στην εξουσία και το κατεστημένο και τους επιτρέπεις να νικήσουν αμαχητί.