Athens Pride 2017

Πραγματοποιήθηκε χθες το Athens Pride στο κέντρο της Αθήνας, με τη συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων που στηρίζουν έμπρακτα το LGBTQI+ κίνημα και την προσπάθεια των ανθρώπων που το συγκροτούν να κάνουν υπαρκτή την παρουσία τους διεκδικώντας ισοτιμία, αξιοπρέπεια, σεβασμό.

Είναι γεγονός ότι η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα έχει καταφέρει μέσα στην τελευταία δεκαετία, με αγώνες πολλών περισσότερων χρόνων πίσω της, να μην είναι μόνη. Κατάφερε μέσα από επιμονή, κινητοποιήσεις και διάφορες πολιτικές διαδικασίες να προκαλέσει την αλληλεγγύη αρχικά και αργότερα την ενεργή συμπαράσταση/συμπόρευση πολιτικών και κοινωνικών φορέων που μέχρι πρότινος μπορεί να επέμεναν στη διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων μέσα από κινήματα, σωματεία, οργανώσεις αφήνοντας κατά μέρους ό,τι αφορούσε σε ζητήματα ανάδειξης έμφυλων διεκδικήσεων και δικαιωμάτων.

Και είναι αλήθεια ότι ο κόσμος είτε θα απελευθερωθεί ολόκληρος είτε καθόλου –για να το θέσω λίγο προβοκατόρικα- ωστόσο είναι εξαιρετικά σημαντικό το κάθε υποκείμενο που θίγεται από τον κόσμο αυτό να διεκδικεί την άμεση αλλαγή της κατάστασης που αφορά στη σχέση του με την κοινωνία –ή στη σχέση της συλλογικότητας/ομάδας/κοινότητας μέσα στην οποία νιώθει ότι ανήκει, επειδή σε έναν μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό εκεί θίγεται ως υποκείμενο, ακόμα και αν αυτό σημαίνει τη θέαση του εαυτού μέσα από  πολλαπλές ταυτότητες, για να μη θεωρούμε ότι ο κόσμος θα αλλάξει μόνο αν κερδίσει το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα, ή μόνο αν κερδίσει το εργατικό κίνημα, ή μόνο αν κερδίσει το οικολογικό κίνημα κ.ο.κ. Ακούγεται αρκετά αφαιρετική, ίσως η προϋπόθεση της κάθε παραπάνω νίκης, ωστόσο νομίζω ότι χρειάζεται να έχουμε στο μυαλό μας πόσο διαλεκτικά αλληλένδετα είναι όλα τα παραπάνω –και πολλά άλλα κινήματα- καθώς από μόνο του μάλλον κανένα από αυτά δεν θα κερδίσει μέχρι τέλους, και από την άλλη, κάθε μικρή νίκη του καθενός από αυτά είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα στη συνολικότερη χειραφετητική διαδικασία προς τη νίκη.

Επίσης, είναι πολύ σχετικό το τι εννοούμε νίκη. Και το πόσο ο τελικός στόχος κάθε φορά πρέπει να μετατίθεται λίγο πιο κει. Το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα έχει κερδίσει κάτι πολύ σημαντικό σε σχέση με μια προηγούμενη περίοδο που στο δρόμο κατέβαιναν λίγοι θαρραλέοι άνθρωποι διαδηλώνοντας για το δικαίωμα του να φαίνονται όπως είναι στην κοινωνία που ζούμε σήμερα. Και μέσα από αυτή τη διαδρομή άρχισε να γίνεται πιο συνειδητά αντιληπτό ότι ακόμα και να φαίνονται δεν τους κάνει πολύ λιγότερο εκμεταλλευόμενους. Πάνω σε αυτό το στοιχείο, έχει ξεκινήσει από καιρό η συζήτηση για την «πολιτικοποίηση του κινήματος», αν και δεν είμαι σίγουρη για το αν θα έπρεπε να χρησιμοποιείται ο όρος αυτός, καθώς η πολιτικοποίηση δεν αφορά μόνο σε ό,τι κάποιοι ορθόδοξοι θεωρούν ως πλαίσιο αιτημάτων, αλλά πολλά παραπάνω, που κάθε κίνημα υιοθετεί σε μεγάλο βαθμό –αλλιώς δεν θα μπορούσε να είναι κίνημα.

Το χθεσινό Pride στην Αθήνα είχε στοιχεία από αυτά που πάνε την κατάσταση ένα βήμα παρακάτω. Από το γεγονός ότι ομάδες που συμμετέχουν μέσα στο κίνημα αυτό κατάφεραν να θέσουν σοβαρά υπό αμφισβήτηση το ζήτημα των χορηγιών και της σύνδεσης του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος με εταιρείες, ΜΚΟ, πρεσβείες και τμήματα του κρατικού μηχανισμού και σε ένα βαθμό να καταφέρουν να εκδιώξουν την χορηγία της ELDORADO από την διοργάνωση. Δεν είναι αρκετό προφανώς. Όπως αναφέρει η Αφροδίτη Τζιαντζή στην εφημερίδα ΠΡΙΝ, «και μόνο η απόπειρα συνεργασίας του Athens Pride με τη διαβόητη πολυεθνική εταιρεία εξόρυξης χρυσού δείχνει ότι είναι μάλλον υποκριτικό να μιλάς στο όνομα ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως η κατάργηση των διακρίσεων εξαιτίας σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου, ενώ ταυτόχρονα χρηματοδοτείσαι από εταιρείες κολοσσούς που τσαλαπατάνε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα –όπως το δικαίωμα στο νερό, τη γη, τον αέρα– ή εργασιακά δικαιώματα όπως η Vodafone των υποκλοπών, που παραμένει χορηγός του pride (άραγε ο ύποπτος θάνατος/πιθανή δολοφονία του τεχνικού της Vodafone Τσαλικίδη το 2005, με πόσες χορηγίες ξεπλένεται;). Το ίδιο ισχύει για τους χορηγούς-πρεσβείες, κυρίως ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών που χορηγούν pride σε χώρες της αποκαλούμενης «περιφέρειας» στον παγκόσμιο καταμερισμό δύναμης, ξεπλένοντας συστηματικά τα δικά τους εγκλήματα.»

Ωστόσο είναι ένα βήμα. Που δίνει το δικαίωμα σε περαιτέρω διεκδικήσεις από την ίδια τη διοργάνωση και το ίδιο το κίνημα. Είναι ένα βήμα που οδήγησε στο επόμενο, αυτό της σύγκρουσης με την κυβέρνηση και την αστυνομία μέσα στην ίδια την πορεία/παρέλαση. Αν δεν είχε κινητοποιηθεί κόσμος να εκδιώξει την ELDORADO ίσως να μην είχε βρεθεί κόσμος στο δρόμο χθες να εκδιώξει από την πορεία/παρέλαση το μπλοκ των αστυνομικών που ήρθαν ως αστυνομικοί να διαδηλώσουν για το δικαίωμά τους στον σεξουαλικό τους αυτοπροσδιορισμό. Και οι οποίοι συντάχθηκαν με το μπλοκ συριζαίων διαδηλωτών που ήρθαν να επιδείξουν την αλληλεγγύη τους στους καταπιεσμένους. Η εκδίωξη της ELDORADO έκανε ίσως περισσότερους ανθρώπους να κατέβουν στο δρόμο και τα κομμάτια της πορείας που είχαν ήδη αυτή τη μικρή νίκη, να διεκδικήσουν και άλλη μία μικρή νίκη και να καταδείξουν έτσι ότι δεν θα γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης παντός είδους.

Και για όσους/όσες ακόμα είναι –καλοπροαίρετα- σκεφτικοί απέναντι στη χθεσινή κίνηση εκδίωξης του μπλοκ αστυνομίας-κυβέρνησης, να υπογραμμίσουμε ότι αρχικά ζητήθηκε από το μπλοκ των αστυνομικών να διαδηλώσουν χωρίς πανό της ΕΛΑΣ, πράγμα που αρνήθηκαν και αργότερα, όπως αναφέρει η Ειρήνη Δαφέρμου, συμμετέχουσα στο χθεσινό Pride: «χώθηκαν στην αγκαλιά του Τσακαλώτου, βρίζοντας τις μανάδες μας (εκεί τελείωσε φαίνεται η αντισεξιστική τους φιέστα) και κλωτσώντας μας για να προχωρήσουν».

Γιατί κανένα πανό δεν ξεπλένει τη βία της αστυνομίας και όπως γράφουν και οι queer ntekapaz «Και για να κάνουμε πιο σαφές το επιχείρημα: ο μπάτσος -ο κάθε μπάτσος- όποια έμφυλη ή σεξουαλική ταυτότητα κι αν φέρει, παίρνει εντολή να απελάσει ή να κλείσει σε κέντρα κράτησης προσφυγικά και μεταναστευτικά υποκείμενα, παίρνει εντολή να διεξάγει υγειονομικούς ελέγχους σε οροθετικές γυναίκες και χρήστριες/ες ουσιών, να ξυλοφορτώσει και να ρίξει χημικά σε διαδηλωτές, να καταστείλει εξεγέρσεις, να φυλακίσει τα υποκείμενα που αντιστέκονται συνειδητά ή ασυνείδητα στην υποτίμηση της ζωής τους. Και τις εντολές αυτές, είναι δουλειά του να τις εκτελέσει στο ακέραιο. Αυτό έκανε μέχρι τώρα και αυτό θα συνεχίσει να κάνει.»

Το επόμενο βήμα μπορεί να είναι η αυτοοργάνωση του Athens Pride, έτσι όπως έγινε σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Το μεθεπόμενο μπορεί να είναι η έμπρακτη συμπαράσταση/αλληλεγγύη στον αγώνα εργαζόμενων που γίνονται θύματα εκμετάλλευσης, όπως έγινε στην Αγγλία της Θάτσερ τη δεκαετία του 1980, όταν και μέλη της LGBTQ κοινότητας της Βρετανίας συμμετείχαν ενεργά στον αγώνα των ανθρακωρύχων. Κλείνω, με άλλη μία φράση από το παραπάνω κείμενο. Νομίζω ότι είναι αρκετά ενδεικτική για τη δυνατότητα που πραγματικά ανοίγεται στο να διεκδικήσουμε όλοι/όλες μας μια πραγματικά διαφορετική κοινωνία, μέσα από όλα τα κινήματα που θα γίνονται όλο και πιο δικά μας και θα οδηγούν στην επαναστατική ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης και όχι απλά σε διορθώσεις: «.. η βιωσιμότητα και το γίγνεσθαι των δικών μας μειονοτικών κοινοτήτων δεν περνάει παρά μόνο απ’ την καταστροφή του μεγάλου φαντασιακού της εθνικής καπιταλιστικής κοινότητας που φτιάχτηκε για να τις αποκλείει.»

(Διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο των Queer Ντεκαπάζ, καθώς το θεωρώ πολύ σημαντικό για τη συμβολή σε μια κριτική που βλέπει το ζήτημα της έμφυλης καταπίεσης ως κομμάτι του προτάγματος για την πολιτική, κοινωνική και προσωπική χειραφέτηση).