Auditorium, Κάποια σχήματα μουσικής από το μέλλον
Δεν είναι καθόλου καινούρια τούτη η στήλη. Έκανε την πορεία της για αρκετό καιρό, στο παρελθόν («Δίφωνο», «Jazz & Τζαζ») πέρασε στην διαθεσιμότητα και έρχεται και πάλι στο προσκήνιο του φιλόξενου «Περιοδικού». Κυρίως νέες μουσικές θα παρουσιάζει αλλά δεν θα παραλείπει να μεταφέρει δημιουργικές προτάσεις από το κυρίως ρεύμα της δισκογραφίας. Το βασικό χαρακτηριστικό της είναι η συνοπτική αλλά ουσιαστική παρουσίαση των καλλιτεχνικών προϊόντων.
Μουσικός παραγωγός της ηλεκτρονικής, ο ιταλός Herva– ή Herve Atsè Corti- κυκλοφορεί τον τέταρτο κατά σειρά δίσκο του, “Hyper Flux” και, ακριβώς, όπως και ο τίτλος, οι συνθέσεις του εμφορούνται από μια ρέουσα αίσθηση. Με ακατέργαστα φωνητικά σάμπλς, με σκρατσαρισμένα beats, θόρυβο και field recordings -με σκόρπια κρουστά και θρυμματισμένες μελωδίες- παραμορφωμένες κιθάρες και πιάνο- τζαζ περάσματα, uptempo techno σε deep ambient και ρυθμικά house περιβάλλοντα- υλικό που δανείζεται από παλιές δουλειές του και σηματοδοτεί, μάλλον, κάποιες από τις φόρμες της μουσικής που έρχεται ολοταχώς.
Το ενδιαφέρον με τον γερμανό Andreas O. Hirsch είναι πως δεν ασχολείται ποτέ με τα ίδια πράγματα. Μάστορας των field recordings και των visual arts, φέρνει εδώ το πρότζεκτ “ROW”, μια παραγωγή που του ανάθεσε το ολλανδικό φεστιβάλ Oerol. Η ηχογράφηση έγινε πάνω στη σωσίβια λέμβο ARAD, με δανέζικο πλήρωμα κατά τη διάρκεια μιας άσκησης, με τον Hirsch να μαγνητοφωνεί τον ήχο των κουπιών, τον παφλασμό του νερού και πάνω από όλα τα προστάγματα του πηδαλιούχου που ομοιάζει, ίσως, με θαλάσσιο ράπερ, συνθέτοντας έτσι ένα παράξενο αλλά και γοητευτικό έργο ηχητικής τέχνης.
Για τις ανάγκες του πέμπτου τους άλμπουμ οι αδελφοί Julian και Roman Wasserfuhr βρέθηκαν στο Μπρούκλιν. Οι νεαροί γερμανοί μουσικοί- ο πρώτος τρομπέτα και ο έτερος πιάνο- χαίρουν μεγάλης εκτίμησης στον χώρο της σύγχρονης τζαζ και το “Landed in Brooklyn“ επιβεβαιώνει πανηγυρικά τις ικανότητές τους. Σπουδαία είναι και η ομάδα μουσικών που τους πλαισιώνει: Donny McCaslin, τενόρο σαξόφωνο και βασικός συντελεστής στο ύστατο έργο του Bowie- Tim Lefebvre, ηλεκτρικό και ακουστικό μπάσο και Nate Wood, κρουστά. Το κουϊντέτο βρίσκεται σε τρελά κέφια, με τους μουσικούς να εναλλάσσονται στα διάφορα σόλα εξαιρετικά- σε κλίμα post- bop, στις διδαχές του Thelonious Monk αλλά και στις προδιαγραφές της νέας τζαζ σκηνής.
To Right Error του ιταλού Claudio Parodi κυκλοφορεί σε μια ειδική συσκευασία με USB ενός κενού cd με κύκλωμα και, μάλλον, προσφέρει μιαν εικόνα μελλοντικών μουσικών κατασκευών. Το στικάκι περιέχει τρεις φόρμες ήχου, στέρεο, binaural και τετραφωνική συν διάφορα κείμενα, οπτικά και pcb αρχεία. Πρόκειται για μια αλεατορική, (τυχαία), ηλεκτρονική σύνθεση που έλκει την έμπνευσή της, έστω και συμβολικά, από το “Round Midnight” του Thelonious Monk. Χωρίς να μπορούμε να μπούμε σε λεπτομέρειες, ο Parodi επεξεργάζεται έναν τυχαίο θόρυβο που προέκυψε από κάποιο μικρόφωνο πειραματιζόμενος με ποικίλες συχνότητες αυτού και με τις σιωπές να αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της σύνθεσης. Το κομμάτι συντέθηκε, αρχικώς, για σύστημα οκτώ ηχείων.
Πολύ γνωστός για τα φιλμικά του σάουντρακ, ο γερμανό- βρετανός Max Richter γράφει μουσική για μπαλέτο με τίτλο Woolf Works εμπνευσμένος από τρία βιβλία της Βιρτζίνια Γουλφ- “Η κυρία Νταλογουέι”, “Ορλάντο ” και “Τα κύματα”. Με τίτλο “Three Worlds — Music from Woolf Works” ο Richter συνθέτει 16 κομμάτια με την συνεργασία της Deutches Filmorchester Babelsberg, υπό την διεύθυνση του Robert Ziegler, μαζί με κουαρτέτο εγχόρδων. Στην εισαγωγή των αντίστοιχων μερών ακούγονται κείμενά της, ένα από την ίδια και άλλα δυο από ηθοποιούς. Μάλιστα το τελευταίο είναι το αποχαιρετιστήριο γράμμα που άφησε στον σύζυγό της πριν αυτοκτονήσει. Η πρωτοπόρος του μοντερνισμού ευτυχεί από τις μουσικές του Richter καθώς ο τελευταίος πέρα από το πιάνο δοκιμάζει και τον modular συνθετητή στο “Ορλάντο” όπου χρησιμοποιεί διάφορες παραλλαγές της μελωδίας La Folia πολύ γνωστής την εποχή του μπαρόκ. Στο ύστατο και πιο συναισθηματικό κομμάτι- που διαρκεί 20’- η ένταση κορυφώνεται με δραματικό ρυθμό.
Το τρίτο άλμπουμ των δικών μας KollektivA φέρει τίτλο “Σύρματα” και μοιάζει να ολοκληρώνει έτι περισσότερο τις προσπάθειες των προηγούμενων κυκλοφοριών. Πραγματικά έχουμε εδώ τον πιο “αυθόρμητο” δίσκο του σεξτέτου, περισσότερο δυναμικό, θα λέγαμε, με ουσιαστικό ρυθμό, με τις κιθάρες έχουν το πρόσταγμα σε ένα μετά-πανκ ροκ ύφος, με μπόλικο νεύρο και στιχάκια που δίνουν κοινωνικό στίγμα: από το working class, “Μες στη Μηχανή”, στο ουτοπικό πρόταγμα του “Ονειρεύομαι” έως την μαχητική διάθεση του “Σπασμένου Τραίνου” όπου, “υπάρχουν όνειρα κόντρα στους νόμους”.