Νέοι, πειραματικοί ήχοι για την αρχή της χρονιάς
Δεν είναι καθόλου καινούρια τούτη η στήλη. Έκανε την πορεία της για αρκετό καιρό, στο παρελθόν («Δίφωνο», «Jazz& Τζαζ») πέρασε στην διαθεσιμότητα και έρχεται και πάλι στο προσκήνιο του φιλόξενου «Περιοδικού». Κυρίως νέες μουσικές θα παρουσιάζει αλλά δεν θα παραλείπει να μεταφέρει δημιουργικές προτάσεις από το κυρίως ρεύμα της δισκογραφίας. Το βασικό χαρακτηριστικό της είναι η συνοπτική αλλά ουσιαστική παρουσίαση των καλλιτεχνικών προϊόντων
Ηχητικό μέρος της έκθεσης Dissonant Rhythms στο Μπρίσμπεϊν της Αυστραλίας, το άλμπουμ, «Reflex in Waves» του Ross Manning συνδυάζει μια σειρά ηχητικές προσεγγίσεις που ο καλλιτέχνης δούλευε εδώ και μια δεκαετία. Ο χαοτικός αλλά και μαζί ρυθμικός δίκην παλμών ήχος δημιουργείται από προσωπικά σχεδιασμένα όργανα, μαγνητοταινίες, σαμπλς με βάση αυτοσχέδια κρουστά από διάφορα υλικά που ενεργοποιούνται από χορδές που κινούνται μηχανικά. Καμιά από τις μουσικές κατασκευές δεν μοιάζει με την άλλη κι’ όμως το αποτέλεσμα είναι ένα διαρκές ρέον με διακυμάνσεις συχνοτήτων.
Ο λόγος για τον Ιάπωνα κιθαρίστα και συνθέτη Ueno Takashi από το Τόκιο, και η νιοστή κυκλοφορία του, «Smoke Under The Water», με τον χιουμοριστικό τίτλο- παράφραση του γνωστού άλμπουμ των Deep Purple. Εδώ, ο Takashi δημιουργεί φαντασμαγορικά ηχοτοπία, πλούσια σε αρμονικές από μια αρκετά περιορισμένη ηχητική παλέτα- την ηλεκτρική κιθάρα και το πετάλι της. Η μίνιμαλ ανάπτυξη και οι δεκάδες ηχητικές παραλλαγές μαζί με το έντονο συναισθηματικό στοιχείο- συν το σασπένς- καταθέτουν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πειραματικό έργο.
Ο Richard Chartier -μινιμαλίστας sound artist με έδρα το Λος Άντζελες- εμφανίζεται ξανά ως Pinkcourtesyphone στο άλμπουμ, «Indelicate Slices» εξερευνώντας έτι περαιτέρω τις εσώτερες σχέσεις μεταξύ χωρικής φύσης του ήχου, σιωπής, αντίληψης και της ίδιας της πράξης της ακρόασης. Στο τελευταίο του δημιούργημα ηχητικά κύματα διαπερνούν τα ακουστικά με σταθερό ρυθμό- αναδύονται διαρκώς από τα βάθη, ενώ καλαίσθητες υπαινικτικές τονικότητες ακούγονται διαρκώς. «Negative mood music»-αρνητικής διάθεσης μουσική, όπως την χαρακτηρίζουν.
Το «Worst Generation» είναι το πρώτο καθαρά αυτοσχεδιαστικό άλμπουμ των- σχεδόν Νορβηγών- Nakama, όντας ζωντανά ηχογραφημένο στο στούντιο. Με συνθέσεις που φέρουν τίτλους των αντίστοιχων πέντε γενιών που βρίσκονται εν ζωή, η μουσικοί του κουϊντέτου – με επικεφαλής την Αυστριακή βοκαλίστρια Agnes Hvizdalek- επιδιώκουν να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην συστημική μουσική, ενάντια στο κυρίως (εμπορικό) ρεύμα, με τον στιγμιαίο δημιουργικό αυτοσχεδιασμό καθώς, φωνή, βιολί, πιάνο, ακουστικό μπάσο και ντραμς λειτουργούν συνειδητά προς μια κατεύθυνση που ουσιαστικά ρηγματώνει την όποια επικοινωνία τους με την σημερινή -χειρότερη κατά την γνώμη τους- γενιά.
Ο Atamina ή αλλιώς Dr. Professor Atamina, είναι εκ των πρωταγωνιστών της νέας σκηνής του Kologo Power στην Γκάνα, σκηνή που έκανε παγκόσμια γνωστή ο King Ayisoba για τον οποίον γράψαμε πριν λίγους μήνες. Είναι ο δίσκος του «Sycophantic Friends» -από Ολλανδική ετικέτα- που τον έφερε στη δημοσιότητα με αυτό το ανάλαφρο χορευτικό στυλ και με στίχους κοινωνικής κριτικής. Επηρεασμένος όπως και οι υπόλοιποι συνάδελφοί του από τα Delta blues με την αφηγηματική διάθεση και το ρέγγε, στηρίζεται στο δίχορδο kologo, στα κρουστά djembe, στις δυναμικές φωνές και στα χορωδιακά αλληλοκαλέσματα καθώς και σε μικρά πνευστά. Ως σαμάνος, ο Atamina συνοδεύει φωνητικά τους υπνωτικούς ρυθμούς δίνοντας τον τόνο σε κάθε κομμάτι που δεν διαφέρει, ουσιαστικά, από το προηγούμενο ή το επόμενο.
To έκτο άλμπουμ της Φιλανδής -με βάση το Βερολίνο- μουσικού, Merja Kokkonen ή Islaja, με τίτλο «Tarrantulla» έρχεται τρία χρόνια μετά το προηγούμενό της, «S U U»- στο ίδιο περίπου ονειρικό ύφος. Εκλεκτική πάντοτε, η Islaja συνδέει δημιουργικώς την σύνθι ποπ με την παρουσία σαξόφωνου και ενίοτε κρουστών, απ’ τον Tatu Rönkkö. Φολκ μελωδίες και φλάουτα, ηλεκτρόνικς και beats και μέρη αφηρημένων ήχων και αυτοσχεδιασμών. Υπάρχει, βεβαίως, τραγούδι, χιούμορ στους στίχους αλλά πάνω απ’ όλα η παραμυθένια ατμόσφαιρα που εμφυσεί στα τραγούδια της η καλλιτέχνιδα λες και τα ξωτικά θα κάνουν σύντομα την εμφάνισή τους!
Ανάμεσα στο 1985 και στο 1990 οι Ολλανδοί It Dockumer Lokaeltsje δημιουργούσαν αίσθηση με τα φαντασιόπληκτα τραγούδια τους για στοιχειά, μούμιες και αγελάδες σε πανκ ροκ ρυθμούς καθώς έπαιζαν με όση δύναμη είχαν μπάσο, κιθάρα και ντραμς. Μετά από δυο άλμπουμ το τρίο διαλύθηκε για να ξαναβρεθεί πριν λίγο καιρό και να ηχογραφήσει πάλι στην διάλεκτο Frisian όπως και στους προηγούμενους δίσκους. «Tonger» ονομάζεται η νέα δουλειά τους που ακολουθεί κατά πόδας τις παλιότερες όσον αφορά το ύφος της: παλιά σχολή πανκ, λίγο Pere Ubu και David Thomas, Ian Dury, Νεοϋορκέζικο No Wave, ίσως. Το σίγουρο είναι πως το τρίο παίζει με την ίδια όρεξη και ένταση όπως και στην νιότη του.
Το άλμπουμ, «UkabazUmorezU» του Ιάπωνα παραγωγού και συνθέτη Sugai Ken συνδέει την δυτική ηλέκτρο- ακουστική μουσική με την γιαπωνέζικη παράδοση- τεχνικές συγγενείς με αυτές των Αμερικάνων Visible Cloaks. Διάφορα αισθητικά σενάρια επηρεασμένα από το περιβάλλον κατά την διάρκεια της νύχτας, Πέρα από τα ηλεκτρονικά μπορούν να ακουστούν, χτύποι ρολογιών, κελαϊδίσματα πουλιών και ρόδες αυτοκινήτων· υπάρχουν, επίσης, κρουστά, παραμορφωμένες φωνές-σαμπλς από μουσικούς της περιοχής που ζει ο καλλιτέχνης- όλα, βεβαίως, δομημένα πάνω στα ατμοσφαιρικά αν και απρόβλεπτα πατρόν του Ken.
Οι Blaney, πνευματικό παιδί του Ed Blaney, απ’ την πόλη του Μάντσεστερ, έχουν στην κυκλοφορία τον δεύτερο δίσκο τους, «The Severance»– ένα κιθαριστικό σύνολο με συχνή χρήση πλήκτρων ακόμη και σαξόφωνου όπου κυριαρχεί η φωνή του Blaney. Ο τελευταίος, με θητεία στους The Fall του Mark E. Smith, ενσωματώνει πλείστα όσα στιλ απ’ την ντόπια σκηνή: σκληρό ροκ, πανκ, ska, dancehall, μπλουζ- όπου απόηχοι σχημάτων όπως οι The Cult, οι Rebel Motorcycle Club, ή, ακόμη οι The Libertines κάνουν, μάλλον, αισθητή την παρουσία τους.
Δέκα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους και με πολλές έτι εμπειρίες στην δημιουργική τους πορεία, οι 03 κυκλοφορούν το «Trashumancia», ηχογραφημένο στην ίδια πολύ παλιά εκκλησία κάποιου απόμακρου χωριού της Ισπανίας- εκεί έγραψαν και την πρώτη δουλειά τους. Περισσότερο σκοτεινό και χαμηλόφωνο απ’ το προηγούμενο με τους τρεις μουσικούς- Ingar Zach (γκραν κάσα, κρουστά, ηλεκτρονικά), Alessandra Rombolà ( φλάουτα, κεραμικά αντικείμενα) και Esteban Algora (ακορντεόν)- να αυτοσχεδιάζουν, ενίοτε, στα όρια της ακουστικότητας, μιμούμενοι τους ήχους της φύσης καθώς την αέναη ροή των πνευστών θρυμματίζουν ακανόνιστα κρουστά χτυπήματα τη συνοδεία των πουλιών στο φόντο.
