Auditorium

Δεν είναι καθόλου καινούρια τούτη η στήλη. Έκανε την πορεία της για αρκετό καιρό, στο παρελθόν («Δίφωνο», «Jazz & Τζαζ») πέρασε στην διαθεσιμότητα και έρχεται και πάλι στο προσκήνιο του φιλόξενου «Περιοδικού». Κυρίως νέες μουσικές θα παρουσιάζει αλλά δεν θα παραλείπει να μεταφέρει δημιουργικές προτάσεις από το κυρίως ρεύμα της δισκογραφίας. Το βασικό χαρακτηριστικό της είναι η συνοπτική αλλά ουσιαστική παρουσίαση των καλλιτεχνικών προϊόντων.

Στο δεύτερο του άλμπουμ ως βασικός συντελεστής, ο Δανός κιθαρίστας Jakob Bro συνοδεύεται από τον Thomas Morgan στο ακουστικό μπάσο και τον Joey Baron στα κρουστά καθώς ο ήχος στο “Streams” προχωρά παραπέρα την δημιουργική εμμονή του συνθέτη στις χαμηλότονες εντάσεις, στις λυρικές μελωδικές γραμμές αλλά και στην ανάγκη ύπαρξης διαστημάτων ανάσας ανάμεσα στους ήχους. Με αυτά τα δεδομένα, τα κομμάτια του δίσκου, γοητεύουν τον ακροατή με την δομική τους πυκνότητα, την αέναη ροή και την θαυμαστή αλληλεπίδραση, τον συντονισμό, μεταξύ των μουσικών με το μπάσο και την κιθάρα να αυτοσχεδιάζουν εν παραλλήλω.

Αφιερωμένο στον συμπατριώτη τους, Arvo Pärt, είναι το τελευταίο έργο των εσθονών Vox Clamantis, ενός φωνητικού, βασικά, συνόλου που συνοδεύεται από τέσσερα έγχορδα, λαούτο, κλαρινέτο και όργανο. Στο “The Deer’s Cry” υπό την καθοδήγηση του διευθυντή και μαέστρου των VC,  Jaan-Eik Tulve, ερμηνεύονται κλασικές συνθέσεις του πιο πολυπαιγμένου εν ζωή λόγιου συνθέτη αλλά και αρκετές λιγότερο γνωστές, στα αγγλικά, όπως το εξαιρετικό ομότιτλο, στα λατινικά, τα ρώσικα και τα γερμανικά ενώ τρία κομμάτια συνοδεύονται από τα μουσικά όργανα. Υπέροχα ακούγονται, επίσης, τα “Alleluia- Tropus”, “Summa”- πού είναι το “Πιστεύω» στα λατινικά- και το “Gebet nach dem Kanon” από το περίφημο “Kanon Pokajanen”. Είναι αυτή η τελετουργική, η καθαρτήρια αίσθηση που αναδύεται από τις φωνές των χορωδών που καθηλώνει και απελευθερώνει συνάμα.   

Αρκετά νεανική μπάντα, αυτή του Νορβηγού μπασίστα Mats Eilertsen, κυκλοφορεί, πρώτη φορά για την ετικέτα της ECM το προσωπικό του άλμπουμ, “Rubicon” με διεθνές μουσικό πλήρωμα. Το σεπτέτο του με γνωστά ονόματα όπως ο Trygve Seim (τενόρο και σοπράνο σαξόφωνο), και ο λίντερ της Trondheim Jazz Orchestra, Eirik Hegdal (σοπράνο και βαρύτονο σαξόφωνο, κλαρινέτο και μπάσο κλαρινέτο), μαζί με άλλους μουσικούς στην κιθάρα, το βιμπράφωνο, το πιάνο, το fender Rhodes και τα κρουστά. Το ενδιαφέρον με τα κομμάτια είναι πως όλο το καλλιτεχνικό προσωπικό έχει  μερίδιο καθοδήγησης και προσωπικών αυτοσχεδιασμών σε ισόποσες δόσεις – σε ένα ηχητικό habitat όπου ευδοκιμούν οι τονικές παραλλαγές, το βάθος στις συνθέσεις και η φυσικότητα στην εξέλιξη των – μελαγχολικών, θα λέγαμε – θεμάτων.

Ένα απαιτητικό μουσικό έργο του πρωτοεμφανίζομενου ως ηγέτη, νεαρού αμερικανού ντράμερ Ches Smith, με την συνεργασία παλιότερων συναδέλφων του – Craig Taborn στο πιάνο και Mat Maneri στη βιόλα. Το “The Bell”  εκπλήσσει με την ωριμότητα των συνθέσεων και τα διάσπαρτα ατονάλ στοιχεία καθώς ο εν λόγω κρουστός έχει θητεύσει κοντά σε μουσικά μεγέθη όπως ο Terry Riley, ο Wadada Leo Smith  και ο Marc Ribot. Τούτων δοθέντων, η μουσική στο δίσκο αναπτύσσεται μέσα από κυκλικά, μάλλον, σχήματα έτσι ώστε οι όποιες μελωδικές γραμμές να εντάσσονται συμπληρωματικά στη δομή των κομματιών απαιτώντας εγρήγορση από μέρους του ακροατή.

Το πέμπτο άλμπουμ του Νορβηγικού τρίο, Jøkleba, “Outland”, βρίσκει τους Per Jørgensen – τρομπέτα,φωνητικά, καλίμπα, φλάουτο, Jon Balke – ηλεκτρονικά, πιάνο και Audun Kleive – ντραμς, κρουστά, ηλεκτρονικά, να συνεργάζονται γόνιμα και συλλογικά σε μουσικά ύφη που γνωρίσαμε σε προηγούμενες δουλειές τους. Δίνοντας περισσότερο βάρος στην τρομπέτα , την φωνή και, γενικώς, στα ηλεκτρονικά οι μουσικοί δημιουργούν μικρο-ηχητικά σύμπαντα ανατολίτικων ρυθμών – σχήματα αφηρημένα ανάμεσα σε σπαράγματα από κρουστά. Οι τίτλοι των κομματιών αναφέρονται σε ονόματα όπως η Σύλβια Πλαθ, ο Κέν Κέσεϊ, ο Γκι Ντε Μοπασάν κ.α. στην πρόθεσή τους να “μιλήσουν” για τα παράξενα παιγνίδια του μυαλού.

Πληροφορίες για τους δίσκους: https://www.mikri-arktos.gr/