AUDITORIUM | Kαι πάλι σύγχρονη Ευρωπαϊκή Τζαζ

Δεν είναι καθόλου καινούρια τούτη η στήλη. Έκανε την πορεία της για αρκετό καιρό, στο παρελθόν («Δίφωνο», «Jazz& Τζαζ») πέρασε στην διαθεσιμότητα και έρχεται και πάλι στο προσκήνιο του φιλόξενου «Περιοδικού». Κυρίως νέες μουσικές θα παρουσιάζει αλλά δεν θα παραλείπει να μεταφέρει δημιουργικές προτάσεις από το κυρίως ρεύμα της δισκογραφίας. Το βασικό χαρακτηριστικό της είναι η συνοπτική αλλά ουσιαστική παρουσίαση των καλλιτεχνικών προϊόντων

To «Riser»- ηχογραφημένο στα περίφημα Real World Studios- και προσωπικό ντεμπούτο άλμπουμ του Βρετανού κιθαρίστα Rob Luft, βρίσκει τον μουσικό σε εξαιρετικό mood καθώς με το κουϊντέτο  του- τενόρο σαξόφωνο, χάμοντ και πιάνο, μπάσο και ντραμς- δημιουργούν αισθητικές εφαρμογές μέσα στην τζαζ παράδοση  συνδέοντάς την με την αφρικάνικη χορευτική φολκ και την κέλτικη χωρίς καθόλου, αυτό, να τους εμποδίζει την ροκ- τζαζ στάση που εμμέσως αναφέρεται στον John McLaughlin και στον Thurston Moore (πρώην Sonic Youth). Τούτων δοθέντων ο, μόλις, 23 ετών συνθέτης δείχνει να εμφορείται από πλήθος στιλιστικών ιδεών, ικανών να προσδώσουν τη δουλειά του όλα εκείνα τα στοιχεία μιας εντελώς σύγχρονης εκδοχής της αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής.

Το δεύτερο πόνημα των Malija με τίτλο, «Instinct», ερμηνεύεται δημιουργικά από το τρίο των Mark Lockheart ( σαξόφωνα),  Jasper Høiby ( ακουστικό μπάσο) και Liam Noble ( κρουστά), με έναν εκλεκτικισμό που ανακατεύει στους απολαυστικούς αυτοσχεδιασμούς , εκτός των άλλων, ήχους από τάνγκο, bluegrass, την χορευτική jungle στα πλαίσια μιας σύγχρονης cool τζαζ. Το αποτέλεσμα, βεβαίως, αρθρώνεται από την αγαστή συνεργασία των τριών μέσω διάδρασης ενόσω στήνουν μια παράξενη, ατμοσφαιρική και με αρκετός σασπένς, κινηματογραφική ατμόσφαιρα.

Με το «Cheers», ο Ελβετός τρομπετίστας (flugelhorn), Franco Ambrosetti εορτάζει τα 75^α γενέθλιά του καθώς προσκαλεί πολλούς και γνωστούς φίλους μουσικούς για να παίξουν μαζί του: Kenny Barron, Jack DeJohnette, John Scofield, Randy Brecker, Greg Osby, Antonio Farao, Uri Caine,Terry Lyne Carrington και τον υιό Gianluca Ambrosetti στο σοπράνο σαξόφωνο. Ένα είδος σούπερ γκρουπ της τζαζ υπό την καθοδήγηση του βετεράνου φλουγκελχορνίστα με τους μουσικούς του να αποδίδουν άψογα κομμάτια όπως το «Autumn Leaves», το «Bye Bye Blackbird» ή το «Body And Soul» σε αυτό το post- bop ύφος που χαρακτηρίζει γενικώς τις δουλειές του Ambrosetti. Έπειτα, είναι το νεύρο και η δύναμη της ερμηνείας που λειτουργούν απολαυστικά στην ακρόαση μιας ομάδας αυτοσχεδιαστών που χαίρονται να παίζουν μαζί.

 Το  ντουέτο των Σκανδιναβών  Iiro Rantala (πιάνο) και Ulf Wakenius (κιθάρα) ηχογραφεί τον πρώτο του δίσκο με τίτλο «Good Stuff» και, κατά κάποιον τρόπο συνθέτει το σάουντρακ μιας σειράς μεγαλουπόλεων όπου έχει παίξει ζωντανά διαλέγοντας ανάλογες μουσικές. Ούτως, για το Μιλάνο υπάρχει μια άρια του Πουτσίνι για την Σεβίλλη, η Κάρμεν του Μπιζέ ενώ για την Βιέννη επιρροές από Μότσαρτ. Η Ρώμη, η Σεούλ το Ελσίνκι έχουν τις δικές τους μουσικές ενώ   Rantala και Wakenius ερμηνεύουν χαλαρά το κλασικό «What A Wonderful World» για όλες τις πόλεις που επισκέφθηκαν και πιο κάτω το «Giant Steps» σε ομολογουμένως δυναμικότατη απόδοση. Όλα τα κομμάτια του δίσκου να είναι «first takes», πρώτες εκτελέσεις!

Με την συνεργασία της Φιλαρμονικής του Βερολίνου, το τρίο του Ιταλού πιανίστα Stefano Bollani – Jesper Bodilsen (ακουστικό μπάσο) και  Morten Lund ( κρουστά)- με τον Γάλλο Vincent Peirani στο ακορντεόν και τον Νορβηγό ενορχηστρωτή, Geir Lysne, κυκλοφορεί τον όγδοο δίσκο της σειράς Jazz at Berlin Philharmonic,«Mediterraneo», ηχογραφημένο ζωντανά στο εν λόγω φεστιβάλ. Πρόκειται για μουσικές της ιταλικής χερσονήσου, απ’ τον Μοντεβέρντι, τον Πουτσίνι και τον Ροσίνι έως τον Ρότα και τον Μορικόνε για μην παραλείψουμε το «Azzurro» που έκανε γνωστό ο  Adriano Celentano.Είναι τέτοιος  ο τρόπος προσέγγισης ώστε το καθαρά κλασικότροπο στοιχείο να δένει άνετα με την φιλμική μουσική με εκφραστικό όχημα έναν άψογα οργανωμένο αυτοσχεδιασμό.

Το «Everybody Loves Angels» είναι, μάλλον, η συνέχεια του άκρως επιτυχημένου «It’s Snowing On My Piano» που ηχογράφησε ο Bugge Wesseltoft για τα Χριστούγεννα. Είκοσι χρόνια μετά ο Νορβηγός πιανίστας γράφει σε κάποιο απομακρυσμένο χωριό της πατρίδας του και μάλιστα σε μεγάλο ξύλινο καθεδρικό ναό όπου γίνονται συναυλίες, μπροστά σε ένα Steinway. Τα παραδοσιακά γιορτινά, ο Μπαχ αλλά και γνωστά τραγούδια των Lennon-McCartney, Paul Simon, Jimi Hendrix, Cat Stevens, Bob Dylan και Jagger- Richards, ομογενοποιούνται δημιουργικά μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς του Wesseltoft όπου το βασικό θέμα αναδύεται διακριτικά χωρίς τους περιορισμούς της ποπ – ροκ τραγουδοποιΐας σχετικά με το μέτρο και την ενορχήστρωση κυριολεκτικά υποταγμένο στην διαίσθηση της στιγμής.

Το «Kind of Spain» του Γερμανού ντράμερ Wolfgang Haffner και του ακουστικού σεξτέτου του – Jan Lundgren, πιάνο και Lars Danielsson, μπάσο, μεταξύ άλλων- ακολουθεί την δισκογραφική παράδοση της συνειδητής μείξης τζαζ και παραδοσιακής ισπανικής μουσικής στην ρότα των μεγάλων Miles Davis και Chick Corea. Ούτως, ιστορικές μουσικές, του Joaquín Rodrigo, «Concierto de Aranjuez»- το «Spain» του Corea, κομμάτια του Chuck Mangione, του Vicente Amigo, του Francisco Tárrega αλλά και πρωτότυπες συνθέσεις του σεξτέτου επηρεασμένες από ισπανικά μουσικά ιδιώματα, συνιστούν ένα απολαυστικό άκουσμα που ανανεώνει  το ενδιαφέρον για την τζαζ έκφραση παλαιών ήχων από την Ιβηρική Χερσόνησο.

Το Βρετανικό τρίο των Mammal Hands– Nick Smart (πιάνο), Jesse Barrett ( ντραμς, κρουστά) και Jordan Smart (σαξόφωνα)- λανσάρει τον τρίτο κατά σειρά δίσκο του, «Shadow Work», έλκοντας επιρροές από Steve Reich, Cinematic Orchestra- από Ινδικές και Αφρικάνικες μουσικές και βεβαίως από την τζαζίστικη παράδοση της χώρας τους. Μελωδικές μουσικές ερμηνευμένες με «χαλαρό» τρόπο έτσι ώστε ο ακροατής/ τρια να βυθίζεται όλο και περισσότερο στα ονειρικά ηχοτόπια των ΜΗ. Με βάση το  πιάνο όπου πάνω του ρέει το πνευστό και συμπληρώνει το  κρουστό  οι συνθέσεις τους χαρακτηρίζονται, καλύτερα, ως spiritual jazz.

 Για περισσότερες πληροφορίες εδώ: https://www.facebook.com/AN-MUSIC-194639600602630