Auditorium: Lawrence English, Nakama, Jan Lundgren, Andreas Schaerer, Empty Frame

[br]
Δεν είναι καθόλου καινούρια τούτη η στήλη. Έκανε την πορεία της για αρκετό καιρό, στο παρελθόν («Δίφωνο», «Jazz& Τζαζ») πέρασε στην διαθεσιμότητα και έρχεται και πάλι στο προσκήνιο του φιλόξενου «Περιοδικού». Κυρίως νέες μουσικές θα παρουσιάζει αλλά δεν θα παραλείπει να μεταφέρει δημιουργικές προτάσεις από το κυρίως ρεύμα της δισκογραφίας. Το βασικό χαρακτηριστικό της είναι η συνοπτική αλλά ουσιαστική παρουσίαση των καλλιτεχνικών προϊόντων.
[hr]
To “Cruel Optimism”, του αυστραλού συνθέτη Lawrence English, συντέθηκε με αφορμή το ομώνυμο βιβλίο του αμερικάνου θεωρητικού Lauren Berlant. Αναφέρεται στην Εξουσία και πώς αυτή διαμορφώνει δυο ανθρώπινες καταστάσεις, αυτές της εμμονής και της ευθραυστότητας. Αν και οργανικό, από τους τίτλους των κομματιών καταλαβαίνουμε πως ο δημιουργός αναφορές κάνει στους δύσκολους καιρούς που περνάει ο κόσμος με τα εκατομμύρια πρόσφυγες, τους εμφύλιους στην Μέση Ανατολή, τα κινήματα διαμαρτυρίας στις ΗΠΑ, τα καινούρια όπλα καταστροφής- το Brexit και την εκλογή Τραμπ. Η συνεργασία με μουσικούς όπως ο σαξοφωνίστας Mats Gustafsson, οι Tony Buck (κρουστά) και Chris Abrahams (πιάνο) από τους Necks, η τσελίστρια Mary Rapp και μερικοί άλλοι υπηρετούν άριστα το σκοτεινό κλίμα των ηχοχρωμάτων του English στήνοντας μιαν αμπιεντική οργανική ατμόσφαιρα με σασπένς, παράξενες μελωδικές γραμμές και αργή εξέλιξη- ενίοτε με κορυφώσεις.
Το κουϊντέτο των Nakama με ηγέτη των μπασίστα και συνθέτη Christian Meaas Svendsen αποτελεί καινοτόμα μουσική κολεκτίβα και ο τρίτος της δίσκος, “Most Intimate”, αποτελεί ενδιαφέρον πείραμα για το πώς οι μουσικοί πραγματεύονται διαφορετικούς ρόλους μέσα σε ένα έργο. Με δομή εννοιολογικού άλμπουμ οι συνθέσεις γράφονται από διαφορετικά άτομα – επιπλέον, ο καθένας αλλάζει όργανο ανάμεσα σε βιολί, πιάνο, μπάσο και ντραμς- με αποτέλεσμα τα κομμάτια, αν και διαφορετικά μεταξύ τους να ακούγονται καθ’ όλα ενταγμένα στην γενική αισθητική του δίσκου. Πειραματικοί σόλο αυτοσχεδιασμοί από τα μέλη του γκρουπ, παιχνίδι με τις αντηχήσεις, μελωδικά περάσματα, εν ολίγοις, jazzy καταστάσεις – ένα πολύ ενδιαφέρον ηχητικό πρόταγμα.
Ένας εξαίρετος πιανίστας, ο Jan Lundgren, σε ένα δυνατό άλμπουμ , το “Potsdamer Platz”– πλαισιωμένος από τρεις ικανούς μουσικούς- Jukka Perko, άλτο και σοπράνο σαξόφωνο, Dan Berglund (Esbjörn Svensson Trio, Tonbruket), μπάσο και Morten Lund, ντραμς – σε δουλειά, ηχογραφημένη στο περίφημο Hansa Studio του Βερολίνου. Με δικές του συνθέσεις και ερμηνεία που έλκει τις ρίζες της από την αμερικανική παράδοση του τζαζ πιάνου αλλά και με επιρροές από την κλασική και την σύγχρονη τζαζ σκηνή της Σκανδιναβίας, ο Lundgren και το κουαρτέτο του συνδυάζουν το καλό παίξιμο με τον ισορροπημένο αυτοσχεδιασμό και, ίσως, ομνύουν στις αισθητικές και τις εικόνες της μουσικής του μεγάλου Thelonious Monk.
Απολαυστικό δείγμα φωνητικής τζαζ αποτελεί ο δίσκος του ελβετού βοκαλίστα Andreas Schaerer, “The Big Wig”, καθώς συνδυάζει παραστατικά την ερμηνεία με διάφορα ύφη του εν λόγω ρεύματος. Το σεξτέτο του, Hildegard Lernt Fliegen, ηχογράφησε ζωντανά μαζί με την ορχήστρα Festival Academy της Λουκέρνης στην ομώνυμη εκδήλωση και είναι, ομολογουμένως, πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που ο Schaerer παίζει με την φωνή του, από τις υψηλές νότες στις πολύ χαμηλές, η ανθρώπινη τρομπέτα του – από crooner σε scatter- εν είδη κρουστού ακόμη και οι απίθανες πολυφωνίες του. Αλλά και το σχήμα του – τρομπόνι, σαξόφωνα, φλάουτο, κλαρινέτο, μπάσο και ντραμς- προσθέτει όλες εκείνες τις ηχητικές για να ακούσουμε ένα ευφάνταστο μουσικό προϊόν.
Μια δωδεκαετία ύπαρξης μετρούν οι γηγενείς Empty Frame οι οποίοι μας εξέπληξαν ευχάριστα με το ντεμπούτο τους “They Think We Are Eskimos”, αλλά και με το δεύτερό τους άλμπουμ. Το τελευταίο τους πόνημα εξυπηρετεί τις ανάγκες του χοροθεάτρου Still Pilgrim Paradox και τιτλοφορείται, “Hands/Χέρια”. Και εδώ, η αρτιότητα της παραγωγής είναι φανερή αλλά και η οργανική μουσική άνετα λειτουργεί αυτόνομα καθώς οι συνθέσεις ανοίγονται- πέρα από το γενικό post–rock ύφος- σε κλασικότροπες καταστάσεις, ενίοτε, με έντονη παρουσία της ηλεκτρικής κιθάρας, του μπάσου και του πιάνου. Εν ολίγοις, το σεξτέτο των Empty Frame επιβεβαιώνει την άποψή μας για ένα από τα πιο ολοκληρωμένα σχήματα της ελληνικής σύγχρονης σκηνής.