: Ο Ουμπίδια σε καθηλώνει αμέσως. Η φράση-άνοιγμα ακαταμάχητη: «Η νύχτα ράγισε σαν αστραπή. Στη γειτονιά κάποιος πέθαινε». Η αναταραχή μόλις ξεκινά. Ο άνθρωπος ετοιμάζεται να συναντήσει τη μοίρα του. Σε αυτή την ατόφια ποιητική φράση εντοπίζεται ο πυρήνας του έργου. Η νύχτα που ραγίζει, η διάρρηξη που δεν διορθώνεται και η εκδήλωση του αναπότρεπτου, του βίαια αναπότρεπτου.
Η Σελλά, σε ένα βιβλίο αυτοβιογραφικό –«επαγγελματική αυτοβιογραφία» θα το χαρακτηρίζαμε- φυσικά και επιλέγει τα κομμάτια που θέλει. Και αυτό που θέλει δεν είναι μόνο να μοιραστεί μαζί μας στιγμές της δημοσιογραφικής της πορείας. Πάνω απ’ όλα θέλει να μας δείξει τι σημαίνει αξιοπρεπής, τυχερή, σωστή δημοσιογραφική πορεία.
Ο Φάντε δημιουργεί τις κωμικές στιγμές με άνεση και χάρη. Σε όλες υπάρχει η αδεξιότητα του Ηλίθιου, η απερίσκεπτη αντιμετώπιση των πραγμάτων. Το «αμερικάνικο όνειρο», η ιερή οικογένεια, τα στερεότυπα καταρρέουν με τον τρόπο που καταρρέει ένας κλόουν στη σκηνή. Με ασφάλεια αλλά και έκπληξη
Νουβέλα επιστημονικής φαντασίας. Νουβέλα βγαλμένη από ταρκοφσκικά πλάνα που επιμένουν και μένουν. Νουβέλα που φτάνει ως την αρχή του κόσμου. Ή τουλάχιστον τη φαντάζεται τόσο έντονα, με τέτοια ενάργεια που σε πείθει ότι λίγο πριν τη μεγάλη έκρηξη η θάλασσα αναλαμβάνει τη φροντίδα και τη δοκιμασία μας.
Ο Κόλσον Γουάιτχεντ βλέπει και αγγίζει τις πληγές των αδερφών του και μας δίνει ένα αξέχαστο μυθιστόρημα. Αξέχαστο, γιατί ο ίδιος δεν ξεχνά και «βουτά» στα ανήλιαγα μονοπάτια του χρόνου. Το βιβλίο του βασίζεται σε αληθινή ιστορία, την ιστορία ενός αναμορφωτηρίου στη Φλόριντα.
Ο Μπόλντουιν βουτά στην ψυχή της φυλής του, «διαβάζει» το χρώμα και τα συναισθήματα που έχουν σκορπίσει και μας παραδίδει ένα συγκλονιστικό βιβλίο. Με πρόζα διεισδυτική, οξυδερκείς κοινωνικές, φιλοσοφικές, πολιτικές σκέψεις που συμπληρώνουν την αφήγηση -την επιστροφή στο παρελθόν με αφορμή τον θάνατο του Αρθουρ- δίνει έναν λυρισμό και μια αλήθεια στο μυθιστόρημα που αγγίζει το δέος του θείου λόγου.
: Ο Κάφκα πέρα από το όριο, όπως τον έχουμε συνηθίσει. Με μια διαφορά όμως. Εδώ, μας αποκαλύπτει με μεγαλύτερη άνεση τον εαυτό του. Ο Κάφκα καταγράφει τα όνειρα του και αντιμετωπίζει το ξάφνιασμα που του προκαλούν. Τα όνειρα, -ή καλύτερα λεπτομέρειες ονείρων- γίνονται κομμάτια ημερολογίου και επιστολές.
Μια γυναίκα, καθώς μεγαλώνει, βρίσκει ξαφνικά τον εαυτό της να βιώνει συναισθήματα που είχε βιώσει η μητέρα της πριν, αλλά εκείνη τα αγνοούσε όταν ήταν νέα.
Τα τραύματα μας θυμίζουν ότι το παρελθόν είναι ζωντανό, αλλά λίγο-λίγο ροκανίζουν τη μνήμη! Ύπουλα και αθόρυβα το βίωμα κατακερματίζεται και τα στίγματα του αυτονομούνται.
Η μετάφραση του Βλαβιανού είναι η καλύτερη που έχουμε λάβει για το μνημειώδες έργο του Ελιοτ. Γιατί; Διότι είναι ακριβής, πειθαρχημένη, ισορροπημένη. Ο Βλαβιανός μεταφέρει τη ματιά, την αίσθηση του δημιουργού στη γλώσσα μας, χωρίς κάνει ούτε πιο «ελληνικό» αλλά ούτε και πιο «αγγλικό» το κείμενο του.