Η βιβλιογραφία που χρησιμοποίησε ο Peter Ackroyd είναι το μυστικό της βιογραφίας. Ο αριθμός των τίτλων που μελέτησε του έδωσε τη δυνατότητα να διασταυρώσει φήμες, αβάσιμες πληροφορίες, να επιβεβαιώσει ισχυρισμούς και να μείνει πραγματικά αμερόληπτος σε σημεία που δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση.
Δημήτριος Δημητριάδης, «Όταν ο ψίθυρος» (Εκδ. Μελάνι) Για κάθε στίχο αντιστοιχεί κι ένα ξερό φύλλο που ταξιδεύει. Για κάθε ποίημα ένα δέντρο μένει γυμνό….
Στο «Μέρες δίχως τέλος» η ανθρώπινη ζωή έχει αξία όσο και η βελόνα με την κλωστή. Αναλώσιμη αλλά χρήσιμη όταν πρέπει να καλύψει ζωές που χάθηκαν, όταν η επίκλησή της χρησιμοποιείται ως φτηνή δικαιολογία για να συνεχιστεί η άθλια ύπαρξη.
Η ταλαντούχα συγγραφέας μάς μιλά για το νέο της παιδικό βιβλίο «Τα αδεσποτάκια της Μπαρτσελόνα». Σκοπός της να ευαισθητοποιήσει παιδιά και ενήλικους γύρω από το θέμα της φροντίδας των αδέσποτων.
Το ερώτημα που μας θέτει ο Εσσε είναι απλό: Ο χρόνος και όσα κουβαλά αλλάζουν αυτούς που μένουν ή αυτόν που επιστρέφει; Διαβάζοντας τη νουβέλα καταλαβαίνεις ότι η αλλαγή αφορά και τους δύο, χωρίς όμως να εκδηλώνεται με τον ίδιο τρόπο.
Ο Κουμανταρέας στην ουσία αμφισβητεί μέσα από τους ήρωες του την αρρώστια της μη αμφισβήτησης. Και η μεγαλύτερη αμφισβήτηση είναι αυτή της εξουσίας. Είτε της οικογένειας είτε της μητέρας, είτε της κλειστής ομάδας, είτε της στρατιωτικής ομάδας.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου παίρνει το κείμενο -μετάφραση Γιώργου Χειμωνά- και στήνει μια κλειστοφοβική, επιβλητική παράσταση από την οποία δεν λείπει το χιούμορ και η λύτρωση. Η απειλή, η ατμόσφαιρα αυτής, η παρουσία της, σχεδόν από την αρχή σε κυκλώνει και σε εγκλωβίζει.
Στην Μπερλίν είναι η τόλμη και το ρίσκο που παίρνει για να παρέμβει στη ροή του χρόνου. Αυτή είναι η αίσθηση και το αποτύπωμα αυτής μένει μετά την ανάγνωση κάθε ιστορίας της. Εκεί που όλα κυλούν «ομαλά» και με προκαθορισμένη πορεία-κατάληξη, έρχεται το αόρατο χέρι της Μπερλίν και τα βγάζει εκτός πορείας.
Ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης ξέρει ότι οι «άλλοι» είναι οι ιστορίες τους και οι ιστορίες είναι ο παλμός του κόσμου. Τα λόγια τα «μικρά» όμως έχουν μεγαλύτερη σημασία για τον Τζαμιώτη, διότι είναι αυτά που κρύβονται και στηρίζουν τα μεγάλα, είναι τα υποστηλώματα των διαχρονικών, παντοτινών γεγονότων. Εκεί που μαζεύεται η σκόνη ο Τζαμιώτης σκύβει με σεβασμό και έμπνευση και μας δίνει θραύσματα που λάμπουν, είναι δίπλα μας και όμως τα αγνοούμε.
Ο Άντριου Μάρτιν «ανακατεύει» τον «Τρελό Πιερό» και το «Γεννημένοι δολοφόνοι» και μας δίνει το «Πρωτόλειο» (Εκδόσεις Δώμα, μετάφραση Βίβιαν Στεργίου). Το πρώτο του μυθιστόρημα που είναι τόσο ώριμο που σε κάνει να αδημονείς για το επόμενο έργο του. Η ανωριμότητα γίνεται πεδίο έμπνευσης, καταγραφής, ανάλυσης και ανάδειξης και είναι η αντίθεση ωριμότητας δημιουργού-ανωριμότητας αμερικάνικης κοινωνίας που κάνει το βιβλίο ενδιαφέρον.