Με αφορμή την παράσταση “Αγόρασα ένα φτυάρι από το ΙΚΕΑ να σκάψω τον τάφο μου”, η οποία ανεβαίνει για δύο ακόμα ημέρες (Δευτέρα 27 και Τρίτη 28 /4) στο θέατρο Προσκήνιο, το Κέντρο Σημειολογίας Θεάτρου διοργανώνει συζήτηση για το πολιτικό θέατρο και το “τρομερό παιδί” του σύγχρονου θεάτρου, τον Ροντρίγκο Γκαρσία.
Στις 11 Απριλίου 1961 ξεκινάει η δίκη του Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ. Η δίκη κράτησε μέχρι τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους και καταδίκασε τον εγκληματία ναζί σε απαγχονισμό. Η γραμμή της υπεράσπισης για εκτέλεση εντολών προκάλεσε έντονο θέμα προβληματισμού…
Εδώ και 4 μήνες περίπου, ετοιμάζεται ένας χώρος μαγικός στα Κάτω Πετράλωνα, από αυτούς που δεν θέλεις να ξεκολλάς. Εκεί που θυμάσαι πώς ήθελες να είναι το σχολείο και τα παιχνίδια σου. Και, ευτυχώς, μπορείς κι εσύ να πας με τα παιδιά να παίξεις!
Κάτι από το χθεσινό χειμωνιάτικο βράδυ θύμιζε τις καλοκαιρινές “πλατείες” του 2011. Η σύνθεση του κόσμου που βρισκόταν εκεί, τα πανώ και τα τραγούδια, οι συζητήσεις, τα χαμόγελα… Και η αίσθηση ότι, αν και χειμώνας, δεν θα αδειάσουν εύκολα…
Η αστυνομία στο Οχάιο δολοφόνησε εν ψυχρώ ένα 12χρονο παιδί, την ώρα που έπαιζε στο πάρκο. Οι αστυνομικοί τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, μέχρι να αποφανθεί η “έρευνα” αν είναι δολοφόνοι.
Η Ελλάδα της κρίσης είναι μια πραγματικότητα πέρα από μια είδηση στις οθόνες μας. Είναι αυτό που βιώνουμε ως μια αντίφαση στην καθημερινότητα και μας κάνει να μετεωριζόμαστε ανάμεσα στο “μαύρο φως” και την έξοδο από αυτό.
Η Ελλάδα της κρίσης είναι μια πραγματικότητα πέρα από μια είδηση στις οθόνες μας. Είναι αυτό που βιώνουμε ως μια αντίφαση στην καθημερινότητα και μας κάνει να μετεωριζόμαστε ανάμεσα στο “μαύρο φως” και την έξοδο από αυτό.
Μέσα σε μια νύχτα μπορούμε να αντιληφθούμε τους ακαδημαϊκούς τοίχους της μουσικής να γκρεμίζονται μπροστά στη μεγάλη ενοποίηση που η ίδια η μουσική μπορεί να προσφέρει
Ηθοποιός. Δάσκαλος. Ευγενής. Γενναιόδωρος. Έφηβος. Και άλλα πολλά. Η κάθε θεατρική “σεζόν” μας κάνει να ψάχνουμε το όνομά του να δούμε πού παίζει. Όχι τυχαία. Θέλουμε πάντα η σκηνή να γεμίζει από παρουσίες σαν τη δική του. Για να συνεχίζουμε να μιλάμε για θέατρο. Και για ζωή, με αξιοπρέπεια.
Το Άλσος Παγκρατίου ξέχασε έναν βράχο του μέσα σε μια αποθήκη. Και κάποιοι τύποι -και τύπισσες- είπαν αυτό να το κάνουν θέατρο. Για να αναζητήσουν τη χαμένη τους ταυτότητα… Κάτι φαίνεται να βρίσκουν. Και μας προσκαλούν, μπας και βρούμε κι εμείς κανένα κομμάτι… Το θέατρο Skrow μας υποδέχεται (και μας χαρίζει και μια ωραία Ιστορία, μέχρι τις 9 Ιουλίου)