Ο μύθος που εξυφαίνεται από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα είναι στην πραγματικότητα ένα προσωπικό όραμα για κοινωνική δικαιοσύνη που πάλλεται ταυτόχρονα από μια ακατανίκητη ορμή εκπλήρωσης των πιο γήινων επιθυμιών.
Χορευτές, συνδικαλιστές, μητέρες με τα παιδιά τους, παρενδυτικοί, μαύροι μουσικοί του δρόμου, τζογαδόροι, φεμινίστριες, μαθητές, όλοι/ες τους πρωταγωνιστούν σε μια κίνηση στην οποία το προσωπικό και το πολιτικό συμφύονται.
Η ολοένα και μεγαλύτερη επιτυχία που παρουσιάζει η φωτογραφία στην αγορά της τέχνης είναι μια ισχυρή επιβεβαίωση ότι η φωτογραφία ως τέχνη ούτε συγχέεται με κάτι άλλο ούτε απειλείται.
Ο Graham δεν δείχνει με το δάχτυλο ούτε αναλώνεται σε κοινότοπες αφηγήσεις. Η δουλειά του, υπερβαίνοντας μανιχαϊστικές απλουστεύσεις σχετικά με το καλό και το κακό ή το όμορφο και το άσχημο, με την ενιαιότητα και τη συνεκτικότητά της, μάς καλεί όχι να ανακαλύψουμε κάποιο κρυμμένο μήνυμα ούτε να νιώσουμε δέος ή συμπόνια, αλλά να βουτήξουμε με όλο μας το είναι μέσα σε κάθε πτυχή της ζωής αλλά και της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα στη Σχεδόν Ξυπνητή Χώρα. Μια χώρα που «σκαρφίστηκε» η γιαγιά για τις ιστορίες που αφηγείται στην εγγονή της. Εκεί θα βρει κανείς τα πιο μαγικά και παλαβά: τους αρκουδόσκυλους, τον Άγγελο της Θάλασσας, τον Τώρα, τα συννεφόζωα, τον Λυκόκαρδο, τους χιονάγγελλους, τα όνειρα και τη μουσική και τους πιο γενναίους στρατιώτες που αγωνίστηκαν ενάντια στις τρομακτικές Σκιές στον Πόλεμο Χωρίς Τέλος.
Κλιματική αλλαγή, οδοφράγματα, συλλήψεις, πόλεμος, κοινωνικές ανισότητες, πυρπολημένα περιπολικά και Porsche, Πούτιν, κρουαζιέρες, εκατοντάδες τραυματίες, βόμβες μολότοφ, δηλώσεις Μέρκελ, μέτρα ασφαλείας, πεδίο μάχης, πυροσβεστήρες, επαύλεις, κουκουλοφόροι, ελικόπτερα, Τραμπ, σφαίρες, εκτοξευτήρες ύδατος και σπρέι πιπεριού, τεθωρακισμένα, ειδικές δυνάμεις και…Τζίμι Χέντριξ εναντίον Μπετόβεν!
Μακριά από το να εκθειάζει ή να καταδικάζει πρόσωπα και καταστάσεις, το βιβλίο καταφέρνει να αποφύγει την εκ των προτέρων υπαγωγή των γεγονότων σε κάποιο ιδεολογικό σχήμα ή «μπετοναρισμένη» πολιτική αντίληψη. Αυτό, φυσικά, δε σημαίνει ότι το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι ουδέτερο. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε!
Για τον ψυχρά εγκεφαλικό Wittgenstein, μια φωτογραφία δεν είναι ένα αναμνηστικό, αλλά μια «πιθανότητα». «Ο Wittgenstein στόχευε σε μια άλλου είδους καθαρότητα που θα μπορούσε να εκφραστεί μέσα από τη φωτογραφία της σύγχυσης».
Βιώνοντας τα άυλα πεδία κυριαρχίας, επεκτατισμού και επιβολής καθεστώτων εκτάκτου ανάγκης. Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, τράπεζες, βιογενετική, πολεμικές προετοιμασίες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, κρίσεις: η αλλαγή παραδείγματος στην ευρωπαϊκή ήπειρο και τον δυτικό κόσμο. Μία in situ φωτογραφική δράση σε διάλογο με το ιστορικό κτήριο Γκίνη του Πολυτεχνείου.
Δεκέμβρης του 1989. «Σε αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί», συμ-βαίνει μια παράξενη συνάντηση. Ή μάλλον μερικές παράξενες συναντήσεις. Οι αινιγματικοί Einstürzende Neubauten, φρικιά για τον δυτικό κόσμο και ακατανόητος θόρυβος για τους πράκτορες της Στάζι, περνούν στο ανατολικό Βερολίνο για να δώσουν εκεί την πρώτη τους συναυλία.