Τα πάντα μεταλάσσονται στο Batman: The Doom That Came to Gotham λες και κάποιο μιαρό και βλάσφημο χέρι τα άγγιξε. Το πάντα πολύβουο και επικίνδυνο Gotham, καθρέφτισμα της μητροπολιτικής πόλης- κέντρου που δεσπόζει στην αμερικανική κοινωνία, ριζώνει στο παρελθόν και ανακαλύπτουμε ότι αυτές οι ρίζες κρύβουν περάσματα σε χώρους και χρόνους που δεν υπακούν τους νόμους της φυσικής όπως τους ξέρουμε…
Το ελληνικό κοινό δεν είναι ξένο με το έργο του X.Φ. Λάκβκραφτ. Αντίθετα μάλιστα, το όνομα του ερημίτη από το Providence είναι, πλέον, μια ένδειξη…
Ο Μπλε Κομήτης έφθασε αισίως το τρίτο τεύχος του και πλέον μπορούμε να πούμε πως δεν ήταν τελικά ένας διάτοντας αστέρας. Η αυξημένη ανάγκη για την παρουσία ενός περιοδικού που να συνδέει μεταξύ της την κόμικ κοινότητας της Ελλάδας και να την διαπλέκει με ένα τρόπο δημιουργικό αλλά και αξιολογικό φαίνεται πως βρήκε έναν άξιο ανάδοχο, κάτι που έλειπε μετά την απώλεια της Βαβέλ.
Το Έδώ Έζησε δεν είναι ένα απαισιόδοξο έργο. Είναι έντονα συναισθηματικό, πολύ ανθρώπινο και, ενώ δεν έχει ψευδαισθήσεις για το πόσο δύσκολο είναι το παρόν, καταφέρνει και χαμογελά για το μέλλον. Όχι γιατί θα είναι εύκολο, αλλά γιατί βλέπει πως μέσα στα χαλάσματα των εξώσεων, έχει φυτρώσει το λουλούδι της αντίστασης από τα κάτω.
Ο ρατσισμός στο Get Out ενεργεί πλεόν στο επίπεδο της κυρίαρχης ιδεολογίας, όπου οι διακρίσεις γίνονται αυτόματα, φυσικοποιούνται και θεωρούνται τόσο αυτονόητες που οποιαδήποτε δράση εναντίον τους να φαίνεται σαν ένα γραφικό αστείο.
Tελικά, τι διαφορά έχει ένα αστείο από έναν γρίφο; Που διαφέρει το υστερικό γέλιο από ένα εγκεφαλικό αίνιγμα από την στιγμή που και τα δύο σε καθηλώνουν; Ο Tom King, με μια γνήσια ψυχαναλυτική οπτική σε ένα υπερηρωικό κόμικ, δίνει την δική του απάντηση.
Ο Μικρός Πρίγκηπας, σαν ιστορία, ποτέ δεν έφυγε από την επικαιρότητα. Τυπώθηκε πολλές φορές, έγινε θεατρικό έργο, animated ταινία και, φυσικά, κόμικ. Μια τέτοια διασκευή παρουσιάζει και η Στέλλα Στεργίου (εκδόσεις Polaris) και κατάφερε να μας κερδίσει με την πολύ ανθρώπινη προσέγγιση του σχεδίου της και την κατανόηση του κειμένου.
Επειδή υπάρχουν αρκετές διασκευές του σαιξπηρικού έργου σε κόμικ, συχνά ξεχνάμε το ότι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Ίσως θα έπρεπε να μας το θυμίζει ότι πολύ λίγες από αυτές πραγματικά ξεχωρίζουν, ακόμα και σε μια εποχή όπου η 9η Τέχνη βρίσκεται σε πολλά περισσότερα μέρη από ποτέ.
Το Hubris είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται η επιστημονική φαντασία στις μέρες μας. Μια πολύ προσγειωμένη εικόνα του μέλλοντος, με τα υλικά του σήμερα.
Το 2017 έκανε και αυτό τον κύκλο του, με ταλαιπωρίες, πολέμους και τραγωδίες. Όμως, όταν όλα γύρω σου πάνε κατά διαόλου, τα κόμικ θα είναι πάντα εκεί για σένα. Οι δημιουργοί της 9ης Τέχνης, εκμεταλευόμενοι την ώθηση που έχει πάρει όλη η βιομηχανία από την στροφή στην nerd culture, έδωσαν και φέτος (όπως και το 2016) τον καλύτερο τους εαυτό , τουλάχιστον κάποιοι, και έθεσαν στόχους και πορείες που μας έκαναν να ελπίζουμε πως το 2018, τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι, θα είναι μια χρονιά που θα δώσει ακόμα περισσότερα.