Η ουσία είναι ότι έχουμε μπροστά μας μιας αβίαστη, εν τέλει, ποιητική, στην ουσία της, καταγραφή της σύγχρονης Ελλάδας, δίχως εμπάθειες, μα σίγουρα με δηκτική άποψη, και πέρα από βαρύγδουπες ψευδοφιλοσοφικές σοβαροφάνειες, που συνήθως εκπορεύονται από αμετροεπείς ματαιοδοξίες.

Το πουκάμισο, αυτή τη φορά, δεν είναι αδειανό, δεν είναι μάταιο, δεν είναι ο αιματοβαρής πόλεμος. Το πουκάμισο (της γενιάς του Λιατσόπουλου), τώρα ακόμη χειρότερα, είναι – πια – ανοιχτό, και όλα φαίνονται, τίποτα δεν κρύβεται.