Χρήστος Σκυλλάκος

Γεννημένος το 1984 στην Λάρισα, εγκλωβισμένος για κάποια χρόνια στην Ιταλία, αντί να μάθει να ξυπνάει στις αίθουσες δικαστηρίων έμαθε να βρίσκεται στις αίθουσες κινηματογράφου καθώς και πίσω από φωτογραφικές μηχανές. Έκτοτε γράφει για ταινίες και για σινεμά (καθώς και για ό,τι άλλο σκέφτεται) και φωτογραφίζει για φωτορεπορτάζ και για ευχαρίστηση. Είναι μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ), της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) και της Επιτροπής κρίσης και αξιολόγησης του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (ΕΕΤΕ).

23/02/2018

«Μαζί ή Τίποτα» | Ο Φατίχ Ακίν «οπλίζει» και στοχεύει το νεοναζισμό (και της χώρας μας)

Γράφει ο Χρήστος Σκυλλάκος

Ο Φατίχ Ακίν είναι αγαπητός στην χώρα μας. Και θα παραμείνει. Με την νέα του ταινία “In the Fade”, ο λόγος μοιάζει οριστικός: Βάζει πρώτος -και πριν από όλους τους Έλληνες σκηνοθέτες-, στο στόχαστρο και στο εδώλιο την Χρυσή Αυγή, τον ναζισμό της, την εγκληματική φύση και ιδεολογία της και τις διασυνδέσεις της σε μια Ευρώπη που εξαθλιώνεται. O Fatih Akin (κατά)δικάζει τους Χρυσαυγίτες όπως (κατά)δικάζει και τους Γερμανούς νεοναζιστές. Δεν υπαινίσσεται. Παίρνει σαφή θέση. Ο Fatih Akin υποδεικνύει δράση εναντίον τους.

22/02/2018

Buñuel, μας λείπεις ρε φίλε!

Γράφει ο Χρήστος Σκυλλάκος

Όταν ακούμε για τον Bunuel, δεν πρέπει να σκεφτόμαστε (άλλον) έναν κινηματογραφικό σκηνοθέτη αλλά για το βαρύ οπλοπολυβόλο της παγκόσμιας τέχνης και διανόησης που σούταρε εξ επαφής ό,τι ήταν και έπρεπε να ήταν στόχος: την αστική νοοτροπία, πιο συγκεκριμένα. Και σε κάθε της έκφανση, σε κάθε της έκφραση.

21/02/2018

Οι παρτιζάνοι των Αθηνών | Ένα ντοκιμαντέρ για το αντάρτικο στην πρωτεύουσα (revisited)

Γράφει ο Χρήστος Σκυλλάκος | revisited*

Μετά τις δυο sold out προβολές στο 20ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, «Οι παρτιζάνοι των Αθηνών» επιστρέφουν στον φυσικό τους χώρο, στην Αθήνα, ρίχνοντας όντως φως σε γνωστές και άγνωστες ιστορίες του αγώνα των ανταρτών όπως αυτές διαδραματίστηκαν μέσα στις συνοικίες της πρωτεύουσας. Μέσα από την κοφτερή, κριτική και δυναμική ματιά τους οι νέοι δημιουργοί στοχάζονται το ιστορικό παρελθόν με βάση και ανάφορο τις προσδοκίες της γενιάς του σήμερα (πράξη εν γένει πολιτική).

09/02/2018

«Human Flow» του Ai Weiwei | Η συνεχιζόμενη αισθητικοποίηση της τραγωδίας των προσφύγων

Γράφει ο Χρήστος Σκυλλάκος

Βλέπουμε τέντες, βλέπουμε και πάλι σωσίβια. Εντυπωσιακά πλάνα. Πιο εντυπωσιακά από όσο η ίδια η επαφή με τα αντικείμενα μελέτης προφανώς. Πόσοι από εμάς έχουμε ακουμπήσει ένα τέτοιο σωσίβιο; Πόσοι από εμάς έχουμε δει από απόσταση δυο μέτρων ένα πνιγμένο βρέφος; Δεν ξέρω κατά πόσο θα μας έκανε αυτή η επαφή εντύπωση ή θα μας προκαλούσε στην τελική ναυτία –μια υγιής αντίδραση μπρος στην βία του θανάτου-… Η τέχνη συχνά έχει μια εμμονή: θέτει το στυλ και την φόρμα πάνω από την ουσία. Κοινωνική, πολιτική, ψυχολογική, ηθική.

04/02/2018

Και η Wikipedia στη μάχη για το Μακεδονικό και το Συλλαλητήριο

Γράφει ο Χρήστος Σκυλλάκος

Με κάθε τρόπο προσπαθούν να κάνουν ορατή την παρουσία τους οι «διοργανωτές» του εθνικού τσίρκου, που λαμβάνει χώρα σήμερα 4 Φλεβάρη 2018 στην Αθήνα, επιστρατεύοντας μέχρι και την Wikipedia για να κατασκευάσουν ως…ιστορικό γεγονός τη βολικά εκμεταλλεύσιμη εικόνα της εθνικής ομοψυχίας

25/01/2018

(μια) Κουβέντα με τον Δημήτρη Μυστακίδη

Συνέντευξη στον Χρήστο Σκυλλάκο

«Αυτός ο λαός για τι έχει να περηφανευτεί τα τελευταία εκατό χρόνια; Για το ΕΑΜ και για το ρεμπέτικο» και έτσι με συλλαμβάνει άμεσα. Διόλου υπερόπτης, σεμνά ειλικρινής. Είναι πρωί, πίνουμε καφέ και γνωριζόμαστε. Δεν φαίνεται καθόλου να βιάζεται. Μιλάμε για καμιά ώρα. Έχει κατέβει ήδη την προηγούμενη από την Θεσσαλονίκη και λίγο μετά θα πάει για τσίπουρο κάπου στον Πειραιά. Το βράδυ θα ανέβει στην σκηνή και θα ρεφάρει ρεμπέτικα. Αλλά δεν θα μείνει εκεί: Η μουσική μοιάζει ταυτόχρονα και μια αφορμή. «Η μουσική δεν είναι για να σε κάνει να ξεχνάς. Είναι για να σου θυμίζει»

22/01/2018

Στον θλιμμένο και όμορφο κόσμο του Jim Jarmusch

Γράφει ο Χρήστος Σκυλλάκος | revised

Επιστρέφουμε στον πιο αγαπητό και οικείο άνθρωπο του κινηματογράφου. Στην σπάνια ειλικρίνεια, ευγένεια και χιούμορ του για όλα τα όμορφα πράγματα που αμελούμε να δούμε και να συγκρατήσουμε, μέσα στο φλύαρο και παραφουσκωμένο μας νευρωτικό μικρόκοσμο.

18/01/2018

Darkest Hour | η τρομαχτική αγιογραφία του Τσόρτσιλ

Γράφει ο Χρήστος Σκυλλάκος

Όταν ο αντικομμουνιστής, ρατσιστής, «αποικιολάγνος» ιμπεριαλιστής Τσόρτσιλ μετατρέπεται σε ηρωικό εικόνισμα στην πιο κυνική, για μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας, κινηματογραφική τοποθέτηση που στήνει προσκυνητάρι για αποδοχή και λατρεία του: η πιο λαθραία αγιογραφία του που ούτε ίσως το ίδιο το υποκείμενο δεν θα επιδίωκε… Μια προσέγγιση χυδαία, εκνευριστική και ταυτόχρονα γελοία. Κάθε σοβαρότητα άλλωστε θα ακύρωνε de facto τον σκοπό των δημιουργών της.

12/01/2018

The Post | Το σκάνδαλο Watergate και η μάχιμη δημοσιογραφία κατά Spielberg

Γράφει ο Χρήστος Σκυλλάκος

Για άλλη μια φορά η κυρίαρχη αφήγηση στο αμερικάνικο σινεμά: Από την μία το σύστημα (κυβέρνηση, πρόεδροι, δικαστές, κρατικές σκιώδεις υπηρεσίες) και από την άλλη το αναγκαίο αντίβαρο. Στην περίπτωση μας ένα μάτσο δημοσιογράφοι που αναζητούν μια ευπώλητη ιστορία και… βραβεία Pulitzer (αν και γνωρίζουν πως εμπλέκονται σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό) και που ονοματίζουν την αποστολή τους, αποστολή για την υπεράσπισης της δημοκρατίας: «Ο μόνος τρόπος για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην δημοσίευση είναι να δημοσιεύσουμε» δηλώνει ο Tom Hanks.