Το Loving Vincent είναι πριν από όλα ένας φόρος τιμής και ταυτόχρονα ένα συγκινητικό φιλμ εικαστικού πειραματισμού και αστυνομικού σασπένς μιας σκληρής και θλιμμένης ιστορίας που γέννησε μια πρωτοπορία και σκότωσε έναν άνθρωπο.
Το Blade Runner 2049 κατάφερε να δομήσει ένα εναλλακτικό μέλλον (ένα εμβαθυντικό δηλαδή παρόν) που να μοιάζει εφιαλτικότερο, ποιοτικά και ποσοτικά πιο δυσοίωνο; Μια πρώτη και προς αναθεώρηση σκέψη, εν είδει της αυθεντικής ιστορίας.
Ο κλόουν ως κοινωνική φοβία και ως μέσο συνειδητοποίησης. Παρά την μέτρια κινηματογραφική απόδοση, η ιστορία του Stephen King έχει ένα βαθύτατο ιστορικό, πολιτικό και φιλοσοφικό υπόβαθρο, που η ταινία όπως και η πραγματικότητα επιβεβαιώνει. Κοινωνική τρομοκρατία σε μορφή… τσίρκου.
Η ταινία εκφράζει την πιο ακραία θέση του ανθρώπου στον κόσμο: Το άτομο απομονωμένο και περιορισμένο σε ένα κόσμο κατά πολύ μεγαλύτερο του, εχθρικό και μη προσβάσιμο. Είναι μέσα και ταυτόχρονα στο περιθώριο της εποχής του. Ο Antonioni παραδίδει, με την “Κόκκινη έρημο” του 1964, μια από τις πιο ακραίες μελέτες πάνω στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση.
Ένα βλέμμα του στοργής σπιθίζει και σήμερα. Πυρκαγιές πιάνουν σε όλο το ξερό τοπίο του παλιού κόσμου. Κάτι ακούγεται πως ήταν κομμουνιστής. Ο Μάνος, κάποιο πρωινό, έγινε η ιστορία μας.
Το Dunkirk είναι ένα αγωνιώδες θρίλερ και τίποτα άλλο. Ένα κενό, αφηγηματικά και θεματικά θρίλερ μαζικής κλίμακας. Αντιπολεμικό, ναι. Μα έχουμε ανάγκη κάτι πέρα από αυτό.
Σκέψεις για την Νέα Υόρκη ως χωνευτήρι αισθητικής, εκεί όπου πρωτοπορία, πειραματισμός και… θόρυβος μοιάζουν με ένα μετεωρίτη που καθόρισε και καθορίζει την σύγχρονη τέχνη από το 60′ και έπειτα.
Δίχως μουσική θα ήμασταν αισθητικά, συναισθηματικά, νοητικά και κοινωνικά ανολοκλήρωτοι και ως εκ τούτου δεκτικοί σε κάθε ταπείνωση και εξευτελισμό. Η μουσική απελευθερώνει.
Η «Γυμνή Μάχα» του Goya, θα φορούσε σουτιέν και κιλότα και «Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων» του Hieronymus Bosch θα ήταν ένα λούνα παρκ άνοστων υποχόνδριων με εισιτήριο αν τα «Clean cut», δηλαδή οι «καθαρές εκδόσεις» που είναι η νέα πρόταση του Hollywood για ηθικά λογοκριμένες εκδόσεις έργων, δηλαδή ταινιών μονταρισμένων και πετσοκομμένων έτσι δίχως την θέληση του δημιουργού τους, που να μην περιέχουν «βία, ερωτικές σκηνές και βλασφημία», λειτουργούσε σε όλη την τέχνη. Και προφανώς οι στόχοι των εταιριών δεν είναι μονάχα εμπορικοί…
Στην αγγλόφωνη πλευρά της ευρείας ροκ – με επιρροές από ένα μεγάλο φάσμα ήχων – και με διάφορες πειραματικές εκρήξεις που δημιουργούν όντως έκπληξη και αίσθηση του «νέου», ο Jack Heart μοιάζει να έχει να εκφράσει σκέψεις και ιδέες όπως κάθε μουσικός που προσπαθεί να στηριχθεί και να περπατήσει σε ένα χώρο, τον μουσικό, δύσκολο προς κατάκτηση. Είναι μέρος μιας indie σκηνής της Αθήνας, έχει μια έμπειρη μπάντα πίσω του. Αρχίζουμε να τον ακολουθούμε στα μονοπάτια του.