Ο κινηματογράφος εκτός των άλλων, είναι βίωμα. Τον αγαπάμε σαν κάτι το οικείο, σαν κάτι το πραγματικό που βρέθηκε και πορεύτηκε δίπλα μας. Όλοι έχουμε αγαπημένες ταινίες. Αυτή είναι μια πρόχειρη λίστα, δίχως σειρά προτίμησης και εκτός ιστορικών και αντικειμενικών δεσμεύσεων. Αν η τέχνη για κάποιον ακατανόητο λόγο απονεκρωνόταν, τούτες οι φιλμικές παρεμβάσεις θα την αναστήνανε.
Η ποίηση δεν χωράει σε «παγκόσμιες μέρες». Τον στόχο της, τον έχει θέσει ο Walt Whitman 150 χρόνια πριν. «Βγάλτε τις κλειδαριές από τις πόρτες! Βγάλτε τις πόρτες απ’ τους μεντεσέδες!» και σε αυτή την γραμμή οι ποιητές (πρέπει να) ανταποκρίνονται. Γιατί αν πεθάνει η ποίηση, θα έχει ήδη πεθάνει ο άνθρωπος.
Μια εικαστικά συναρπαστική ματιά στο εσωτερικό ενός γιγαντιαίου εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας στην Ινδία, που διερευνεί το νόημα της σύγχρονης εργασίας, της εκμετάλλευσης, και του ανθρώπινου κόστους της μαζικής παραγωγής στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας. Βραβείο FIPRESCI στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Ο χώρος εκκρίνει μονίμως αισθητική. Βερολίνο, δίχως την παρουσία των ανθρώπων, σε κοντινά πλάνα, αποκομμένα, ακίνητα, στάσιμα, εικαστικότητα νέτη, σκέτη, επιφάνεια, μακριά από νοηματοδότηση και συνειρμούς. Μια φωτογραφική πρόταση.
Η νέα ταινία του Fatih Akin είναι μια φωτεινή – και όχι καλογυαλισμένη – ταινία δρόμου που απεικονίζει την πραγματικότητα ως ανοιχτό και απελευθερωτικό πεδίο δράσης, ως στόχο προς κατάκτηση. Είναι απλός, καθαρός, μυθοπλαστικός κινηματογράφος. Μια ιστορία, ένα παραμύθι που καλλιεργεί χαρακτήρα, καλλιεργεί αληθινά ασυμβίβαστα χαμόγελα. Η νέα ταινία του είναι μια όμορφη και αναγκαία απόδραση.
Το πρώτο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ που έγινε για τον αμφιλεγόμενο Αμερικανό καλλιτέχνη Ρόμπερτ Μέιπλθορπ από τότε που πέθανε από AIDS το 1989. Με απεριόριστη πρόσβαση στα αρχεία του, οι σκηνοθέτες φέρνουν στο φως άγνωστες ώς τώρα συνεντεύξεις του και συνθέτουν το πορτρέτο ενός καλλιτέχνη μ’ ένα τολμηρό όραμα.
Ήταν Αύγουστος του 1947 κοντά στα Χανιά όπου παρακρατικοί φασίστες του Παύλου Γύπαρη δολοφόνησαν με τον πιο φρικιαστικό τρόπο ως μάθημα «πατριωτισμού» τον ιερέα Νικόλα Αποστολάκη. Τον διαμέλισαν και τον πέταξαν στον γκρεμό. Λόγος; Ήταν μέλος του ΕΑΜ. Τα χώματα της Κρήτης, μοιάζουν να μην βρίσκουν ησυχία. Ο ντοκιμαντερίστας Κώστας Νταντινάκης, μιλάει για το χθες, το σήμερα, την λήθη και την Ιστορία, για τους “κακοποιούς οι οποίοι πολεμούσαν κατά διαταγήν του αρχηγού τους εναντίον όσων οραματίζονταν μια κοινωνία πολιτισμένη, για τους οπαδούς του συμφέροντος, της ιδιοτέλειας και της υποταγής” με αφορμή την ταινία του “Ο ελκόμενος επι κρημνού” που προβάλλεται στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Μια αισθαντική χαρτογράφηση της γυναικείας σεξουαλικότητας, μέσα από ένα παγνιώδες κινηματογραφικό πείραμα. Δύο σκηνοθέτιδες και δεκαπέντε γυναίκες εξομολογούνται μπροστά στο φακό καθώς μοιράζονται τις πιο μύχιες σκέψεις τους.
Με μια αφήγηση που αποτελείται εξ ολοκλήρου από τα λόγια του συγγραφέα Τζέιμς Μπόλντουϊν, το ντοκιμαντέρ μιλάει για τους τραγικούς θανάτους των ηγετών του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα Μάλκομ Εξ, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και Μέντγκαρ Έβερς, καταδεικνύει το πώς η εικόνα (και η πραγματικότητα) των μαύρων στη σημερινή Αμερική είναι κατασκευασμένη και επιβεβλημένη.
Μια χιονισμένη βραδιά του Φεβρουαρίου του 1972, ο διάσημος μουσικός της τζαζ Λι Μόργκαν έπεσε νεκρός από το όπλο της συζύγου του, Έλεν, την ώρα που έπαιζε σ’ ένα κλαμπ της Νέας Υόρκης. Αυτό είναι το ντοκιμαντέρ του.