Ο ποιητής Paul Eluard, που γεννήθηκε σαν σήμερα 14 Δεκέμβρη του 1894, βρίσκει μια από τις καλύτερες του εφαρμογές, την πιο ολοκληρωμένη αισθητικά ερμηνεία της ποιητικής του τέχνης διαμέσου του σινεμά, την πιο γαλήνια και θυελλώδη «απαγγελία» του, στη ταινία «Alphaville» του Jean-Luc Godard.
Τα στούντιο κάνουν σχεδιασμένη δουλειά χρόνια τώρα – και φυσικά και σήμερα – και το «Allied» είναι εδώ να το επιβεβαιώσει. Η Ιστορία, οφείλει να τεθεί με το κεφάλι κάτω, ανάστροφα, και όποιος αντέξει. Βολική πολιτική πρακτική, σαφώς.
Ο Νίκος Γραμματικός, εκμοντερνίζει την “Μήδεια” δίχως να παραποιεί. Την επαναφέρει ως κάτι το αυθεντικό, πρωτότυπο, κατανοητό και άξαφνα αναγκαίο. Δίνει στο αρχαίο τραγικό δράμα επίκαιρη λαϊκότητα, όπως προτάσσει ίσως και το πρωτότυπο κείμενο του Ευριπίδη. Η Μήδεια ξεπερνά τον μύθο και την διδασκαλία και αποτελεί, εκ νέου, πολιτική πράξη.
Ο Βόσνιος δημιουργός επιστρέφει. Κάδρο του ένα ξενοδοχείο. Στο υπόγειο απεργία, στο ισόγειο η αλλοτρίωση και στη ταράτσα το εθνικό ζήτημα. Η πολιτική ιστορία και το πολιτικό παρόν των Βαλκανίων στο προσκήνιο. Η διεθνής γεωπολιτική κάπου εμβόλιμα. Ο Danis Tanovic προσφέρει μια καίρια ανάλυση. Mέσω ενός αλληγορικού σχήματος, σχολιάζει και σατιρίζει βαλκανικά την σύγχρονη πραγματικότητα.
Ο Ken Loach κάνει το 2016 μια ταινία για όλους τους ανώνυμους ανθρώπους της εργατικής τάξης και τους δίνει όνομα και τίτλο τιμής. I, Daniel Blake. Ο πρωταγωνιστής είναι ένα εν δυνάμει σκουπίδι για το Κεφάλαιο και για το κράτος που το στηρίζει και ένας αριστουργηματικός άνθρωπος για τους ανθρώπους.
Ο Leonard Cohen, με τον τελικό του δίσκο, προσφέρει ένα ποιητικό, μουσικό και εκφραστικότατο αριστούργημα, με φωνή βουτηγμένη στα βάθη της ύπαρξη του. Βάλτε τον δίσκο ολόκληρο και σε επανάληψη, μοναχοί σας, νύχτα, σε άδειο και ζεστό δωμάτιο, παραμερίστε για να βρει τον χώρο να πλημμυρίσει τις αισθήσεις και τους συλλογισμούς σας. Εννιά τραγούδια με δύναμη απεριόριστη. Το ένα μετά το άλλο, φέρνει στην επιφάνεια όλο και περισσότερη σκοτεινιά. Κατράμι. Σβήσιμο στην ανυπαρξία. Μουσική, τέχνη, άνθρωπος.
12 Οκτώβρη του 1944. Η Αθήνα απελευθερώνεται από τους ΕΛΑΣίτες. Υπάρχει φωτογραφία, υπάρχει ανάμνηση. Η εικόνα υπερβαίνει την σχολαστικότητα ενός μαθήματος ιστορίας γιατί κατέχει μερίδιο της ιστορίας. Δεν διδάσκεται. Βιώνεται.
Την «Αποφοίτηση» πρέπει να την αντιμετωπίσουμε ως υπόδειγμα υποκριτικής τέχνης, σκηνοθετικής αρτιότητας και νοηματικής ουσίας, μια πολυπεπίπεδη και επαγωγική μελέτη πάνω στο ζήτημα των δομών και της συντήρησης των εξουσιαστικών σχέσεων.
Ο Nicolas Winding Refn, επιστρέφει με μια στυλιστική, οδυνηρή και υποβλητική ταινία που μας αποπροσανατολίζει από το μονόπλευρο και στείρο της περιεχόμενο.
Ένα animation αρκούντως ικανό να διαλύσει την σκληροπετσιά και του πιο σκληρόπετσου θεατή, καλλιεργώντας του την στοργή, την τρυφερότητα, την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη και την έννοια της συντροφικότητας.