Brian De Palma, ένας επαναστάτης στα όρια του συστήματος
Με αφορμή το βιογραφικό ντοκιμαντέρ «De Palma» που θα προβληθεί στις 22ες Νύχτες Πρεμιέρας επανερχόμαστε σε έναν αμφισβητούμενο μα και γνώριμο «δημιουργό» του σύγχρονου αμερικάνικου σινεμά.
Patricio Guzman: «Νοσταλγώντας το φως»… γιατί είναι δικαίωμα μας!
Ο Guzman παρατηρεί σιωπηρά, αξιοπρεπέστατα και με στοργή τον χρόνο, την φύση και την ζωτικότητα της ελπίδας μέσα από τα φτυάρια και τις ματιές των γυναικών που περιπλανώνται χρόνια τώρα στην έρημο Ατακάμα – εκεί που οι επιστήμονες αναζητούν την προέλευση του κόσμου – για να αναζητήσουν τους, εκτελεσμένους από τον φασισμό, αγαπημένους τους.
“Blair Witch”, μάγισσες… και τα μυαλά στα κάγκελα
Η νέα συνέχεια του “Blair Witch Project” αποτελεί μια απογοητευτική αρπαχτή που αδυνατεί να τρομάξει, ταρακουνήσει, ξαφνιάσει τον οποιοδήποτε.
Facebook: «Μας αρέσει το άρωμα της ναπάλμ για καλημέρα»
Άσεμνο, λοιπόν, για το πιο διαδεδομένο προπαγανδιστικό εργαλείο του σύγχρονου δυτικού κόσμου, το Facebook, δεν είναι το γυμνό κορίτσι που τρέχει με εγκαύματα τρίτου βαθμού να σωθεί από τις βόμβες ναπάλμ, αλλά το μήνυμα το οποίο περιέχει.
Dennis Stock | Όταν ο κόσμος έμοιαζε cool
Η Times Square της Νέας Υόρκης θα ήταν διαφορετική χωρίς την μυθοποιητική βαρύτητα που της χάρισε ο James Dean να περπατά με ένα τσιγάρο στο στόμα σκυφτός στη βροχή. Το Παρίσι θα ήταν μια μητρόπολη δίχως το συγκερασμό όλης του της μυθολογίας στο μποέμ Café De Flore όπου ο ιδιοκτήτης στην μια πλευρά κουρασμένος με την σκούπα στο χέρι αγναντεύει το παθιασμένο ζευγάρι που φιλιέται στην άλλη. Beat και hippies, rock εικονογράφηση και jazz αυτοσχεδιασμός.
«Bone Tomahawk»: Δεν είσαι Tarantino κύριε, είσαι ρατσιστής!
Η ταινία γίνεται ένα ρατσιστικό ιδεολόγημα που προσθέτει στο νου του κοινού, αισχρές ιδέες, στα πλαίσια της σημερινής ιδεολογικής τάξης πραγμάτων.
Ισπανικός Εμφύλιος: «No pasarán!» ξανά και ξανά!
Ο φωτογράφος με «αμπέχωνο» δεν δέχεται τον όρο «αντικειμενικότητα». Παλεύει άνευ όρων. Εχθρός της αντίδρασης, εχθρός των ισορροπιών. Αγκιτάτορας της ανθρώπινης προσπάθειας.
Τουρκία: Αυτούς τους ρώτησε ποτέ κανείς;
Η φιλοσοφία το εξηγεί, η πολιτική το εκμεταλλεύεται (και πρέπει να το κάνει), η Ιστορία το αποδεικνύει, η τέχνη το επιβεβαιώνει. Μια ματιά στον φακό και ο λαός ο ίδιος ουρλιάζει πολιτικά μέσα στα κάδρα του. Μπορεί να μην ρωτήθηκε ποτέ για το τί πρέπει να γίνει. Μα τα ερωτήματα τα δικά του, απλά, καφενετζίδικα, έμφυτα ή και ανόητα, είναι σίγουρα ερωτήματα.
Τι αναζητάς κύριε Wenders;
Το επίκεντρο όλου του κινηματογραφικού έργου του κυρίου Wenders είναι μια υπαρξιακή αγωνία που όμως δεν καταστέλλει, δεν θλίβει, μα υπονοεί λιακάδες και ανοιχτές πεδιάδες, έγχρωμα φτερά σε ασπρόμαυρες διαδρομές.
“Η ελιά/El Olivo”, έστω και για ένα καρπό, θα συγκρουστούμε
Η φύση έχει εξ ορισμού αντικαπιταλιστική ιδιότητα και τίποτα δεν μπορεί να της την λειάνει. Βλέπω στο πανί λοιπόν, την εξιστόρηση της αθλιότητας, του ξεπουλήματος αξιών μα και μια μικρή, όμορφη γυναίκα. Η ταινία, την ονομάζει Ψυχή. Εγώ, σπορά και ελπίδα.