Η λογική του Michael Moore που όσο καλοπροαίρετη και αν φαίνεται και όσο γέλιο και αν προκαλεί ή αποτροπιασμό είναι μια λογική υποταγμένη. Είναι μια προσπάθεια το νέο Αμερικάνικο Όνειρο να αναδυθεί μέσα από την εύρεση ενός υποτιθέμενου Ευρωπαϊκού. Και στις δυο περιπτώσεις μάλλον θα ξυπνήσουμε λόγω του εφιάλτη.
Η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια προσπάθεια ηθικής επιβράβευσης του κοινού. Μια εγγενή ανάγκη του θεατή στο παραμύθιασμα. Ο καλός αμερικανισμός συγκρούεται με τον κακό. Το κοινό τώρα μπορεί να φύγει ικανοποιημένο. Η ισορροπία επανήλθε. Οι υπερήρωες της χώρας της ελευθερίας στέφθηκαν νικητές. Η ζωή συνεχίζεται.
Η κάμερα της Israel καταγράφει με κοφτό μοντάζ το ισοπεδωτικό στυλ του φωτογράφου που σαν εμπορικό τρένο πήρε αμπάριζα κανόνες φωτογραφίας, κανόνες αισθητικής, κανόνες ευπρεπισμού, τις απάνθρωπες αξίες του αμερικανισμού.
Γυναίκες των οποίων τα χέρια πέρα από το ότι κρατάνε το βρέφος και το θηλάζουν στοργικά, εργάζονται σκληρά, χαϊδεύουν τρυφερά, βάζουν και μπουρλότο στο αγγλικό κοινοβούλιο και τις οπισθοδρομικές συνειδήσεις.
Ενώ από ό,τι φαίνεται από το σύνολο των ταινιών του Φεστιβάλ, δεν κυριαρχούν οι ταινίες κοινωνικού προβληματισμού, αυτό δεν εμποδίζει δυο σπουδαίους καλλιτέχνες, με διαφορετικές εθνικές, φιλοσοφικές και υπαρξιακές αφετηρίες να δίνουν μαθήματα αισθητικής πληρότητας και κοινωνικής ευστροφίας.
Ο κινηματογράφος ήταν και είναι η πιο ισχυρή βιομηχανία των ΗΠΑ. Τεράστιο εργατικό δυναμικό σε πλήρη δημιουργική και μισθολογική υποδούλωση. Υπεραξία απερίγραπτη. Προϊόν ικανό να πλάθει και να μεταπλάθει συνειδήσεις μιας και στο μυαλό είναι ο στόχος. Άρα, η σύγκρουση για τον έλεγχο αυτών των πόρων και όρων ήταν μια καθαρά ταξική μάχη.
Μια ακολουθία έρωτα για τη ζωή και το ταξίδι, την προσδοκία για την απόλυτη και αδύνατη ομορφιά, μια ακολουθία κοινωνικής ευαισθησίας, της σκληρής και φαρμακερής απομόνωσης και της προσμονής του αναπάντεχου και της άπλετης ροής της θαλάσσιας κάλμας και φουρτούνας της.
Η τελευταία ταινία του Iñárrituείναι εντυπωσιακή. Μοιάζει με μια συνεχόμενη πτώση, μια τελική, αγωνιώδη και μάταιη προσπάθεια επικράτησης του ανθρώπου μπρος στην αμείλικτη τάξη των πραγμάτων, φυσικών, ηθικών και εν μέρει κοινωνικών και ταυτόχρονα αποτελεί ένα μάθημα σκηνοθεσίας.
Στους τέσσερις τοίχους ενός πανδοχείου ο δημιουργός ξεδιπλώνει και αναπαριστά σουρεαλιστικά, κυνικά, λιτά, προοδευτικά και μεταφορικά την ουσία της γέννησης του αμερικάνικου έθνους.
Πυκνή δράση και ψηφιακή λιτότητα, εσχατολογικού χαρακτήρα μάχες, ρυθμός που σε κρατά στο πάτωμα, χιούμορ, μουσική των άστρων, σεναριακές ανατροπές και κινηματογραφικό φινάλε που προκαλεί ρίγη.