Χρήστος Σκυλλάκος

Ο Χρήστος Σκυλλάκος είναι κριτικός και θεωρητικός κινηματογράφου, φωτογράφος, εικαστικός, επιμελητής εκδόσεων και εισηγητής σεμιναρίων θεωρίας & ιστορίας κινηματογράφου. Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) και μέλος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) και του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (ΕΕΤΕ). Γεννημένος το 1984 σπούδασε Νομική.

Ο κινηματογράφος επιβιώνει αλλά ζωντανός δεν είναι

Το σινεμά οφείλει να είναι μια ελεύθερη επιλογή ελευθέρων ανθρώπων. Οφείλει να βιώνεται σαν μια δυνατότητα που επικουρεί, αναπτύσσει, προοδεύει την ανθρώπινη συνείδηση, γαληνεύει τα συναισθήματα ταυτόχρονα με την ελεύθερη ζωή και τις κοινωνικές σχέσεις. Δεν θέλουμε, και δεν έχουμε ανάγκη από μάζα εικόνας, αλλά από εικόνες που θα μπορέσουμε να τις τοποθετήσουμε στην καθημερινότητα που ρέει ομαλά.

«Το αρχαιοελληνικό ιδεώδες» του Netflix

Το «Blood of Zeus», το «Αίμα του Δία» δηλαδή, είναι μια σειρά που έρχεται την κατάλληλη μεταμοντέρνα εκφασισμένη εποχή: Αίμα ενός «θεού» που ταιριάζει εύκολα στις δυτικές κοινωνίες όπου το «αίμα», η «τιμή» και η υποταγή στην ανώτατη αρχή πρέπει να θεωρείτε δεδομένη και αν όχι, τότε επιβεβλημένη, ενώ το συναίσθημα οφείλει να εξοβελιστεί ως «αδυναμία».

Η τέχνη του Θάνου «απαγορεύει την πτώση στη μιζέρια του κόσμου»

Ο Μπρετόν έγραφε πως «το ποιητικό αγκάλιασμα καθώς τ’ αγκάλιασμα το σαρκικό, όσο διαρκεί απαγορεύει την πτώση στη μιζέρια του κόσμου». Πιστεύω ότι ο Θάνος, σε αυτούς τους άγριους καιρούς, θα διέκοπτε κάθε φλυαρία μας με τα παραπάνω λόγια, και θα πρόσθετε «φιλαράκια, αυτό πάντοτε είναι το καθήκον σας».

Η αθώωση είναι ηθική αυτουργία

Η εισαγγελέας Οικονόμου παραμένει πιστή, όχι στο ισχύον ποινικό δίκαιο και τη ποινική δικονομία της χώρας, ενώ περιφρονεί το διεθνές δίκαιο και το δεδικασμένο του…

Ο Άρειος Πάγος, οι «αρνητές της μάσκας» και το ανυπάκουο δίκιο του λαού

Η απόφαση του Αρείου Πάγου για τους «αρνητές της μάσκας», με λίγα λόγια, μοιάζει με μια προοδευτική, λαϊκής απαίτησης στους καιρούς πανδημίας, απόφαση σε ένα ωστόσο, προϋπάρχον και άκρως συντηρητικό, αντιλαϊκό πλαίσιο.

Το «Σκέφτομαι να βάλω τέλος» του Charlie Kaufman είναι αριστούργημα

Ο Kaufman με το «I’m Thinking of Ending Things» υλοποίησε, και πάλι, κάτι το αριστουργηματικό. Και είναι αυτό: Δημιούργησε, ανέπτυξε, εξέλιξε και κατέστρεψε μέσα σε ένα δίωρο μια ανθρώπινη ερωτική σχέση, μιλώντας, αναλύοντας και μελετώντας εξ’ αρχής ακριβώς αυτή τη θεματική.

Η ζαρντινιέρα και η αναπάντεχη αναβίωση του ντανταϊσμού

Η ζαρντινιέρα αποτελεί χρηστικότατο πεδίο άσκησης αισθητικής δραστηριότητας. Μοιάζει σαν να δημιουργήθηκαν γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο, ενώ οι θιασώτες τους δεν φαίνεται να το κατανοούν καθόλου. Μοιάζει σαν δώρο προς την αγωνιζόμενη, ως πολιτικό υποκείμενο που αναπτύσσει παιχνιδιάρικα την αισθητική πλευρά του, μάζα. Η ύπαρξη της τεράστιας ζαρντινιέρας σε δημόσιο χώρο δημιουργεί μια συνθήκη και ένα γεγονός βαθιά πολιτικό: να αγκιτάρει ο λαός αέναα τις ανησυχίες, τις σκέψεις και τις προθέσεις του. Με άλλα λόγια, αυτό που δημιουργήθηκε με στόχο να αποτρέπει, μετατράπηκε σε μέσο απελευθέρωσης της έκφρασης.

Το «Persona» (1966) του Ingmar Bergman αποτελεί μοναδικό κεφάλαιο της σύγχρονης τέχνης

Η Persona αποτελεί μια μόνιμη κινηματογραφική αφετηρία. Φέρνει, μπρεχτικά, σε κάθε νέα εποχή, αντιμέτωπα τους πάντες και τα πάντα. Την ηθοποιό με την ηθοποιό, τους ηθοποιούς με τους χαρακτήρες που υποδύονται, αυτούς με το κοινό, το κοινό με την συνείδηση του. Μας φέρνει αντιμέτωπους «με τα ακατάληπτα μυστικά μας» όπως λέει ο ίδιος ο δημιουργός του. Τα ερωτήματα που τέθηκαν ακόμη δεν έχουν βρει μια κάποια λύση. Ανέγγιχτο στον χρόνο, αυτό το πρότυπο κινηματογραφικό αριστούργημα παραμένει αμετάλλακτα οδυνηρό.