Χρήστος Σκυλλάκος

Γεννημένος το 1984 στην Λάρισα, εγκλωβισμένος για κάποια χρόνια στην Ιταλία, αντί να μάθει να ξυπνάει στις αίθουσες δικαστηρίων έμαθε να βρίσκεται στις αίθουσες κινηματογράφου καθώς και πίσω από φωτογραφικές μηχανές. Έκτοτε γράφει για ταινίες και για σινεμά (καθώς και για ό,τι άλλο σκέφτεται) και φωτογραφίζει για φωτορεπορτάζ και για ευχαρίστηση. Είναι μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ), της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) και της Επιτροπής κρίσης και αξιολόγησης του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας (ΕΕΤΕ).

DONBASS | Ένα επικίνδυνο φιλοναζιστικό φιλμικό κατασκεύασμα

Η συγκεκριμένη ταινία είναι μια συνειδητή πράξη υπεράσπισης του φασισμού. Ένα ξέπλυμα των ουκρανών ναζιστών που ως εξουσία αιματοκυλούν, ως τώρα που μιλάμε, τον λαό της Ουκρανίας. Ταυτόχρονα μια άνευ προηγουμένου, μια ασύλληπτη αντιστροφή της κοινωνικής, πολιτικής και ηθικής πραγματικότητας.

«Parasite»: Τον Bong Joon-ho οφείλουμε πλέον να τον γνωρίζουμε όλοι…

Ο Bong Joon-ho όσο εμείς αναρωτιόμαστε αν συνεχίζει να υπάρχει ξεκάθαρα πολιτικό σινεμά σε κάθε του ταινία μας διαψεύδει. Επιβεβαιώνει πως υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν το βουλώνουν. Που είναι σαφείς, συγκεκριμένοι, ουσιαστικοί, στοχοπροσηλωμένοι.

Ενήλικοι στην Αίθουσα… αλλά ο κόσμος στην απέξω

Η συζήτηση αργά ή γρήγορα θα ξεκινούσε. Έχοντας τώρα την δυνατότητα να δούμε την ταινία, η συζήτηση μπορεί να γίνει πλέον επί του προκειμένου. Αν και (θα) συνεχίζεται να μην γίνεται επί της ουσίας. Ίσως γιατί η ουσία απέχει σοβαρά από την επιφανειακή διαμάχη που και η ίδια η ταινία του Κώστα Γαβρά συνειδητά συντηρεί για τις μέρες που όλοι ζήσαμε.

Γιατί μας μπερδεύεις κύριε Tarantino;

Είμαι υπέρ του Tarantino και θα βάλω στην νέα του ταινία τέσσερα αστεράκια. Λογικό θα ήταν να ξεκινάει με αυτόν τον τρόπο μια παρουσίαση ταινίας….

Να φοβάστε τον ιδρώτα της ζωής και του χορού μας, παλιοτόμαρα

παραμένουμε κάθε μέρα ζωντανοί όσο και να μας προσβάλλετε. άλλωστε δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή από το να έχει ζήσει κάποιος σαν μια σαχλοκουβέντα. σε εσάς ή στα γκλόμπ σας θα κωλώσουμε τώρα;

Αυτό είναι το πρόσωπο του καιρού μας (#1 Taxi Driver) | σημειώσεις πέρα από την τέχνη

ο taxi driver είναι η μοναδική ορθολογική διέξοδος: τόσο πολιτική, τόσο αλλοτριωμένη, τόσο κανονική. εργάζεται εθνικά, υπηρετεί εθνικά, συμμετέχει εθνικά, συναθροίζεται εθνικά, ερωτεύεται εθνικά, σκοτώνει εθνικά, αυτοκτονεί εθνικά. στο περιθώριο της ζωής, στο πυρήνα της κοινωνίας: πρωταγωνιστεί.

«Κάψτε το χωριό και ισοπεδώστε το τελείως»: Σφαγή του Lidice. 10 Ιούνη 1942. Υπογραφή: Ναζί.

Εκτελέστηκαν όλοι. Το χωριό κάηκε άμεσα, μπουλντόζες το γκρέμισαν ολοσχερώς. Εκδόθηκε νέος γερμανικός χάρτης δίχως το όνομα του. Όπου υπήρχε το χωριό, φυτέψανε σιτάρι. Θέλανε και προσπάθησαν να το στείλουν στην ανυπαρξία: κυριολεκτικά. Έτσι υπογράφουν οι ναζί. Έτσι παρασημοφορούνται.

Η Σφαγή του Kent: «Πώς γίνεται να το βάζεις στα πόδια όταν γνωρίζεις;»

«(…) οι καλλιτέχνες πήραν τον ρόλο τους στα σοβαρά. Βάλανε στην μπάντα αναφιλητά και συμφωνίες, ενοχικές συμπεριφορές, συμβιβασμούς, υποχωρήσεις και απολιτίκ ρητορικές. Αντιθέτως μάλιστα. Στείλανε τις ηχογραφήσεις του τραγουδιού στην Atlantic Records μαζί με ένα αντίγραφο του Συντάγματος των ΗΠΑ αλλά με μια μικρή παρέμβαση: το στείλανε τρυπημένο από τέσσερις σφαίρες. (…)».

Οι ναζί «παραβιάζουν την τάξη που διέπει το ανθρώπινο είδος»

Η 11 Απρίλη θυμίζει ναζισμό. Θυμίζει ωστόσο ταυτόχρονα πως κρατάει στην επικαιρότητα πιθανόν και ως συλλογικό ανθρώπινο καθήκον μια φράση της Χάννα Άρεντ πως οι ναζί «πρέπει να διωχθούν επειδή παραβιάζουν την τάξη που διέπει το ανθρώπινο είδος» και και στην συνέχεια ίσως πλέον να δούμε ποια είναι η τάξη που όντως θέλουμε να μας διέπει.

«Ένας ποιητής είναι ένας εργάτης στο πόστο του»*

Άντε λοιπόν, να θυμηθούμε την ποίηση, άντε να τρέξουμε στα βιβλιοπωλεία και να γεμίσουμε δώρα σε πλαστικές σακούλες, να της ψάλλουμε και τον επικήδειο, όπως σε κάθε τι εν δυνάμει παρερχόμενο. Βάλτε την ποίηση σε δομές δηλαδή.