Lemmy – Motörhead: Born to lose, Live to win…

Αφιέρωμα για την τελευταία μεγάλη απώλεια του 2015

Γράφτηκαν πολλά ήδη ίσως, αν και δικαιολογημένα. Αρκετά γρήγορα τοποθετήθηκαν πολλοί, ίσως -κάποιες φορές- και αρκετά άγαρμπα ή αναίτια πολλοί από αυτούς. Η αλήθεια βέβαια είναι πως ένας από τους ογκόλιθους του σύγχρονου ροκ στερεώματος από πολλές απόψεις έφυγε λίγο πριν αποχαιρετήσουμε το 2015, οξύνοντας κατά πολλούς τη ζοφερότητα των αποτιμήσεων για τη χρονιά που έφυγε…

Εδώ σε ένα από τα πρώτα μας φετινά αφιερώματα, τρεις συντακτες του ToPeriodiko.GR καταθέτουν λίγες σκέψεις και πολύ μουσική για το φαινόμενο Lemmy.

[hr]

Αν τον ρωτούσες θα σου ‘λεγε “εγώ απλά rock n’ roll παίζω”

[hr]

Γράφει: Μάκης Δαβιλάς

Την Τρίτη το πρωί, της τελευταίας εβδομάδας του χρόνου ξυπνώντας για να πάω στη δουλειά, βλέπω ένα μήνυμα που μου είχε αφήσει ο Χρήστος στο viber. Έγραφε «Ρε πέθανε ο Lemmy» . Άνοιξε το μάτι μου διάπλατα και κατευθείαν μπήκα ίντερνετ για να το εξακριβώσω. Και ναι διάβαζα την επίσημη ανακοίνωση του θανάτου του ανθρώπου που όλοι πιστεύαμε ότι μαζί με τον Ozzy και τους Rolling Stones, ότι κάτι παίζει με το DNA τους και είναι ανθεκτικοί σε κάθε είδους απειλή ή κατάχρηση.

Ο Ian Kilmister γεννημένος παραμονή Χριστουγέννων του 1945 στο Στάρφορντσαϊρ της Αγγλίας λένε πώς πήρε το παρατσούκλι του Lemmy στο σχολείο που ήταν μαθητής γιατί χρησιμοποιούσε συχνά την λέξη lend me στους συμμαθητές του. Ξεκίνησε να παίζει κιθάρα επειδή μια μέρα είδε live τους Beatles. Όταν στα 17 του πήγε να μείνει στο Στόκπορτ ακολουθώντας την τότε κοπέλα του Cathy έγινε μέλος σε διάφορες τοπικές μπάντες Rainmakers, The Motown Sect, The Rockin’ Vickers όπου με τους τελευταίους έκανε και τις πρώτες του συναυλίες στην Ευρώπη. Το 1968 και αφού είχε επηρεαστεί έντονα από το ότι είδε live τον Jimmy Hendrix, ηχογράφησε το Escalator με τους Sam Gopal όπου αναφέρεται ως Ian Willis γιατί ήταν μία περίοδος που του είχε καρφωθεί στο μυαλό ότι έπρεπε να αλλάξει το επίθετο του πατέρα του και εν τέλει δεν το έκανε επίσημα επειδή βαριόταν την γραφειοκρατία της αλλαγής.

Το 1972 μπήκε στους space rockers  Hawkind με τους οποίους κυκλοφόρησε κομμάτια με μεγάλη απήχηση εκείνη την εποχή όπως το Silver Machine. Κατά τη διάρκεια της αμερικάνικης περιοδείας του 1975 απολύθηκε γιατί οι αμερικάνικες αρχές τον συνέλαβαν γιατί βρήκαν στην κατοχή του αμφεταμίνες.

Αμέσως μετά και αφού ο μάνατζερ του τον έπεισε να μην ονομάσει τη νέα του μπάντα Bastards, έφτιαξε τους  Motörhead για να παίξει όπως είπε δυνατό, γρήγορο, παρανοϊκό, βραχνό rock n’ roll. Νομίζω έκανε απόλυτα τα λόγια του πράξη. Από το 1975 μέχρι και τον περασμένο Αύγουστο ηχογράφησαν 22 άλμπουμ. Το είδος τους που ήταν ανάμεσα στο rock n’ roll, το punk rock και το speed metal ήταν και σωστά θεωρήθηκε από τους κατ’εξοχήν ριζοσπαστικούς ήχους της εποχής για τον χώρο της μέταλ μουσικής. Αν ρωτούσες βέβαια τον Lemmy θα σου λεγε εγώ απλά rock n’ roll παίζω. Aυτό που απογείωνε τη μουσική τους ήταν οι  live εμφανίσεις τους που το επιβεβαιώνουν και όσοι τους είδαν τις φορές που ήρθαν Ελλάδα. Θυμάμαι ένα κλασσικό αστείο όταν ήμασταν μικροί μεταλλάδες και φτιάχναμε τις πρώτες μας μπάντες ήταν στο στούντιο να βάζουμε το μικρόφωνο ψηλότερα από το ύψος μας και να κάνουμε τον Lemmy με τον χαρακτηριστικό τρόπο που τραγουδούσε κοιτώντας ψηλά το μικρόφωνο και έχοντας όρθιο το λαρύγγι που έτσι πιστεύαμε ότι θα βγάλουμε την χαρακτηριστική φωνή του.

Συμμετείχε ως guest και σε διάφορες κινηματογραφικές ταινίες και το 2010 κυκλοφόρησε και ένα ντοκιμαντέρ γύρω από τη ζωή του.

Ο Lemmy εξέφρασε ιδανικότερα από οποιονδήποτε άλλον το attitude sex, drugs, drinks & rock n’ roll. Όπως συχνά θυμάμαι να διάβαζα σε συνεντεύξεις του έλεγε πρέπει να βγάζεις στη μουσική αυτό που είσαι χωρίς να παριστάνεις κάτι άλλο ούτε να θες να δείχνεις κάτι άλλο. Απόλυτο σύμβολο αυτής της εικόνας όπου χαρακτηριστικό είναι ότι στα πρώτα σκίτσα που κυκλοφόρησαν μετά τον θάνατό του τον δείχνουν να είναι μπροστά από τον θεό στον παράδεισο και να τον ρωτά τι ώρα ανοίγει το μπαρ ή να είναι στην κόλαση και να έχει διώξει τον διάβολο από τον θρόνο του.

Για να φανούν και πιο συγκεκριμένα όλα αυτά και γιατί είναι ξενέρωτο απλά να διαβάζεις για τον Lemmy  και όχι να τον ακούς ή να τον βλέπεις ακολουθεί  ένα mixtape με 5 κομμάτια από διάφορες στιγμές του.

[hr]

1.Hawkind – Silver Machine    

[hr]

Κυκλοφόρησε ως single το 1972 και είναι το κομμάτι με το οποίο οι Hawkind έφτασαν στο νούμερο 3 των βρετανικών charts. Τα φωνητικά τα έκανε ο Lemmy γιατί κανένας άλλος δεν μπορούσε. Ο ίδιος θεωρούσε ότι πείραξε το υπόλοιπο συγκρότημα ότι ήταν το μοναδικό κομμάτι που έγινε επιτυχία και από το οποίο απέλτησε και ο ίδιος μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα.

[hr]

2. Motörhead – Overkill

[hr]

Από τα κομμάτια που θες να ακούσεις όταν τους έβλεπες ζωντανά και το τελευταίο κομμάτι που έπαιξαν ποτέ live. Από το δεύτερο άλμπουμ με τον ίδιο τίτλο που κυκλοφόρησαν το 1979. Τυπικά κιθαριστικά Motorhead riffs με τον ήχο της κιθάρας όμως ειδικά στα σόλο αλλά και το ύφος  να έχει έντονες επιρροές από το NWOBHM (New Wave Of British Heavy Metal) μουσικό ρεύμα εκείνης της εποχής στο νησί. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι μεγαλύτερες μπάντες του λεγόμενου thrash metal και οι Metallica έχουν διασκευάσει είτε studio, είτε live το Overkill.

[hr]

3. Motörhead – The Ace Of Spades

[hr]

Ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία των Motörhead, από το τέταρτο άλμπουμ τους το 1980. Η χαρακτηριστικότερη εισαγωγή τους με overdrive στο μπάσσο του Lemmy και ο ορισμός του γρήγορου, βρώμικου, βραχνού rock n’ roll.

[hr]

4. Motörhead – Orgasmatron    

[hr]

Aπό το έβδομο άλμπουμ Orgasmatron του 1986. Λίγο πιο αργό και βαρύ από το σύνηθες στυλ επηρεασμένο και από τον μέταλ ήχο της περιόδου.  Αργότερα οι Sepultura έκαναν μεγάλη επιτυχία διασκευάζοντας το. Οι στίχοι του κομματιού δεν αναφέρονται σε μηχάνημα παραγωγής οργασμού που πολλοί ρωτούσαν τον Lemmy εκείνη την περίοδο, αλλά στην υποκρισία γύρω από την θρησκεία που την σιχαινόταν, την πολιτική και τον πόλεμο όπως έλεγε ο ίδιος.

[hr]

5.Lemmy – The Trooper + Motörhead – God Save The Queen

[hr]

Ο Lemmy διασκεύαζε και με μεγάλη επιτυχία κομμάτια από άλλες rock και metal μπάντες. Εδώ δίνει τον δικό του όμορφα βρώμικο τόνο στο πασίγνωστο κομμάτι των Iron Maiden. Ενώ στο δεύτερο κομμάτι οι Motörhead διασκευάζουν έναν από τους πιο γνωστούς πανκ ύμνους.

Όπως έγραψε και η επίσημη ανακοίνωση των Motörhead:

“Δεν υπάρχει κάποιος εύκολος τρόπος να σας το πούμε. Ο δυνατός και ευγενής φίλος “Lemmy” πέθανε σήμερα μετά από σύντομη μάχη με μια επιθετική μορφή καρκίνου. Έμαθε πως έπασχε στις 26 Δεκεμβρίου. Βρισκόταν σπίτι, μπροστά από το αγαπημένο του video game από το “The Rainbow”, με την οικογένειά του. Θα πούμε περισσότερα τις επόμενες ημέρες, αλλά για τώρα, παρακαλούμε, παίξτε Motorhead δυνατά, παίξτε Hawkind δυνατά, παίξτε τη μουσική του Lemmy ΔΥΝΑΤΑ. Πιείτε ένα ή δύο ποτά. Μοιραστείτε ιστορίες. Γιορτάστε τη ζωή όπως το έκανε τόσο έντονα αυτός ο άνθρωπος. Born to lose, lived to win.”

Βάλτε Jack και πατήστε το play.

[hr]

Lemmy – Motörhead : Born to lose, Live to win…

[hr]

Γράφει ο Αντώνης Ν. Φράγκος

Γιός εφημέριου, ο μπασίστας Ίαν Φρέιζερ Κίλμιστερ , ή Lemmy για όλο τον κόσμο του ροκ εν ρολ- αδιαφιλονίκητος ηγέτης των Motörhead και για ένα φεγγάρι βασικός μέτοχος στο εξαιρετικό “Warrior on the Edge of Time” των θρυλικών Hawkwind- ο Lemmy, o βρωμόστομος, είρωνας και σαρκαστής της εξουσίας, μοναχικός κάουμπόι της μουσικής και ένας μπρουτάλ διανοούμενος που έζησε όπως έγραψε ή έγραψε αυτά που έζησε…

Το βαρύ μπάσο και η λαρυγγώδης φωνή του, που λες και έβγαινε από τα έγκατα του κόσμου,  αλλά και η απίθανη ενέργεια των ρυθμών των Motörhead και η μανία τους να ισοπεδώνουν τα πάντα  εκτός από τις αξίες  ροκ εν ρολ, αυτό των γενναίων misfits που ακολουθούν τα πιστεύω τους σε όλους τους καιρούς και τις εφήμερες μόδες της μοντέρνας μουσικής.

Το “Ace Of Spades” του 1980 φαντάζει το δημιουργικό του ζενίθ καθώς πέρα από την ταχύτητα του δοξολογούσε όλους τους συνδετικούς κρίκους του ροκ εν ρολ: τον δρόμο, τις γυναίκες και το αντικοινωνικό χάος. Στην χορεία των αρχέγονων ρόκερς των οποίων η σκούφια οδηγούσε στην παρανομία, όντας πλάνητες με όπλα τις κιθάρες, ενίοτε με ενδυμασία δανδήδων, ηλεκτρικοί bandidos, σε πλήρη αντίθεση με τους τωρινούς ροκ αστέρες με τις παχυλές αμοιβές και τον εσμό των μανατζαρέων, τύποι σαν τον Lemmy κρατούν άσβεστο το ήθος του ροκ εν ρολ χωρίς ποτέ να μεταλλάσσονται σε καρικατούρες όπως, ας πούμε, ο Ozzy Osbourne ή ο Keith Richards που κατέληξε πάμπλουτος «παράνομος» με δεκάδες σωματοφύλακες, στη κεφαλή  πολυεθνικών της σόου μπίζνες.

Δεν είναι τυχαίο πως με την έλευση του πανκ, ο Lemmy και οι Motörhead ήταν αποδεκτοί τόσο από τα ηθελημένα ρακένδυτα πανκιά όσο και από τους μακρυμάλληδες ροκάδες παλιότερης κοπής. Ήταν, ακριβώς, το πνεύμα του ροκ εν ρολ που κοινωνούσε η παρέα του Lemmy- αυτό που πίστευε σε αγαστή σύμπνοια με τον τρόπο ζωής τους. Και άλλοι δίσκοι και τραγούδια θα μείνουν στην ιστορία όπως, το “ No Sleep ’til Hammersmith” (’81), που έθεσε τα στάνταρ για το λάϊβ ροκ άλμπουμ ή το “Orgasmatron” του ’86 αλλά και το 1916 ( ’91) με το αντιπολεμικό του περιεχόμενο ακόμη και το  πρόσφατο, “Aftershock”, του ’13. Και είναι πασιφανές ακούγοντας τα διάφορα ρυθμικά και κιθαριστικά  στιλ των Motörhead, πως τα τραγούδια τους έχουν επηρεάσει ολόκληρες γενιές ροκ και μεταλ συγκροτημάτων- άκου, πχ, Metallica.

Όπως, τέλος, γράφει  ο John Robb των Membranes, “ Όλοι πιστεύαμε πως ο Lemmy ήταν  από τους θεσμούς του ροκ εν ρολ που θα ζούσαν για πάντα. Πως οι ποταμοί από ουίσκι και σπιντ θα τον κρατούσαν ζωντανό για δεκαετίες και αληθινά πιστεύαμε πως θα επιζήσει πέρα από εμάς. Το σίγουρο είναι πως η μουσική του θα το κατορθώσει…see you on the other side…».

[hr]

Bad Magic: Το τελευταίο άλμπουμ του Lemmy, του “Philthy Animal” , των Motörhead

[hr]

Γράφει: Μιχάλης Παπαμακάριος

Αυτές οι παρακάτω γραμμές γράφτηκαν πολύ καιρό πριν για τη στήλη του DiscLab σε αυτό εδώ το site. και μετά άρχισαν οι θάνατοι. πρώτα του θρυλικού ντράμερ “Philthy Animal” Taylor και εν τέλει του Lemmy. Εν τέλει αυτός είναι και ο λόγος που τις δημοσιεύουμε αυτές τις λίγες λέξεις που προορίζονταν δύο μήνες πριν περίπου να σας συστήσουν το τελευταίο -κατά πώς τα ήθελε η ιστορία- δίσκο του Lemmy, του Filty Animal και των Motörhead. αφήνουμε τις λέξεις αυτούσιες για υτόν τον δίσκο που κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη του 2015:

Motörhead – Bad Magic

Υπάρχει κάποιος λόγος που η παρέα του Lemmy είχε, έχει και θα έχει το σεβασμό των απανταχού μεταλλάδων, πάνκηδων, στοουνεράδων και άλλων ροκ φυλών του πλανήτη. Ο λόγος αναβλύζει από το Bad Magic. Γιατί μπορεί οι Motorhead να έφτασαν στον 22ο δίσκο τους, ο Lemmy να είναι πια 69 στα 70(!) χρονών και να μην μπορεί πλέον να ανταπεξέλθει στα live, αλλά η ενέργεια και η rock n’ roll attitude που εκπέμπει το Bad magic τα ζηλεύουν ήδη πολλοί νεότεροι τους.

Ακούγοντας το άλμπουμ καταλαβαίνεις για μια ακόμη φορά τι ξεχωρίζει μια αληθινή μπάντα από τις χιλιάδες που παίζουν σκληρά και γιατί η διεθνής και εγχώρια stoner σκηνή τρώει από αυτούς εδώ και χρόνια. Ανόθευτο, ιδρωμένο, σκληρό ροκ ν’ ρολ που σου αλλάζει τα φώτα, όπως λέει και περισσότερο κάνει το Shoot out all of your lights, λόγου χάρη.

Ναι το Bad Magic δεν κομίζει κανένα νεωτερισμό και καμιά εξέλιξη στη ροκ μουσική. Αλλοίμονο αν το περιμέναμε αυτό από τους Motorhead, «απλά» δείχνει τι σημαίνει να αγαπάς αυτό που κάνεις. Απλά ο δίσκος αστράφτει και βροντά γιατί ο λύκος και αν εγέρασε…..

Ακούστε μουσική από αυτόν τον δίσκο:

**********

[Υστερόγραφο:]

Δεν ξέρουμε άλλον καλύτερο τρόπο πέρα από τις παραπάνω γραμμές για να κλείσουμε αυτό το αφιέρωμα. Ίσως να μπορεί να βοηθήσει αυτό το δίωρο ραδιοφωνικό πρόγραμμα με επιλογες του από όλο το φάσμα της ροκ και όχι μόνο μουσικής ΕΔΩ.

Ίσως να ταιριάζει και το παρακάτω κομμάτι που αν και ανήκει σε έναν άλλο μεγάλο θρύλο της ροκ, αποτελεί έναν -όπως πρέπει- αποχαιρετισμό :