Κάρολος Κουν. Δάσκαλος, δημιουργός και τροφοδότης του θεάτρου
Το Θέατρο της Τέχνης του Καρόλου Κουν παραμένει το θέατρο εκείνο, το οποίο δημιούργησε γενιές ανθρώπων στην Ελλάδα που συνεχίζουν να θέλουν να έχουν σχέση με την τέχνη αυτή…
Το Θέατρο της Τέχνης του Καρόλου Κουν παραμένει το θέατρο εκείνο, το οποίο δημιούργησε γενιές ανθρώπων στην Ελλάδα που συνεχίζουν να θέλουν να έχουν σχέση με την τέχνη αυτή…
Το κύκνειο άσμα του συνδιαλέγεται ποιητικά με το μυστήριο του Θανάτου με τέτοια λαμπρότητα ώστε αποτελεί μια, συνειδητά, τελική δήλωσή του. Αποτελεί τελικό κεφάλαιο σε μια απίστευτη μουσική ιστορία δεκαετιών που βρίθει από καινοτομίες και ιδιοφυές πνεύμα.
“Ας λέει ο χρόνος / πως γερνάει η ζωή / Σφυρίζει ο άνεμος / ακόμα αυτές τις νότες / τις τραγουδάνε / μες στις πόλεις / Δον Κιχώτες…” Πριν από 6 χρόνια, 7 Ιανουαρίου 2009, σε ηλικία 58 ετών, έφυγε από τη ζωή η Μαρία Δημητριάδη, “ανήμερο κορίτσι” και Δον Κιχώτης μέχρι το τέλος.
Γράφτηκαν πολλά ήδη ίσως, αν και δικαιολογημένα. Αρκετά γρήγορα τοποθετήθηκαν πολλοί, ίσως -κάποιες φορές- και αρκετά άγαρμπα ή αναίτια πολλοί από αυτούς. Η αλήθεια βέβαια…
Ένα αφιέρωμα στον μεγάλο ποιητή, στον πλαστουργό μιας «νιας ζωής», που δημιούργησε έναν λόγο οικουμενικό και πανανθρώπινο, και συνάμα λαϊκό.
ToPeriodiko.GR και η SmassingCulture ξεκινούν ένα μαραθώνιο αφιέρωμα εν όψει της πολυαναμενόμενης συνέχειας του Star Wars,
Ο Μιχάλης Κατσαρός, ειρωνικός και ανατρεπτικός , αντιεξουσιαστής και παιγνιώδης , είχε οργανώσει μέσα από το έργο του τις άμυνές του για να μη γίνει κτήμα άλλων, αλλά να παραμείνει «κτήμα εσαεί» όλων εκείνων που παραμένουν «σκοτεινοί συνωμότες»
Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι ήταν αυτή η πολυσχιδής προσωπικότητα που ανακινεί μέσα σου ό,τι πιο “βρώμικο”, πιο “ποταπό” και πιο “ανθρώπινο” μαζί. Καταφέρθηκε με εμπρηστικό τρόπο εναντίον του φασισμού και υπέρ της εξεγερτικής τάσης των κοινωνιών, πράγμα που του στοίχισε τη ζωή.
Επιλέγουμε να παρουσιάσουμε ένα μικρό πορτρέτο του ποιητή Γιώργου Σαραντάρη, εν είδει αναφοράς στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Ο ποιητής Σαραντάρης, παραμονές του ελληνοϊταλικού πολέμου αρχίζει να μετατρέπεται σε στρατιώτη Σαραντάρη. Και η σύγχυση παραμένει στο μυαλό του μέχρι τις τελευταίες του ώρες. Η οποία βαθαίνει περισσότερο, όταν χρειάζεται να αναλογιστεί την εθνικότητά του: Έλληνας ή Ιταλός; Και γίνεται ανυπόφορη όταν συλλογίζεται και βιώνει το παράλογο ενός πολέμου.
Αν κάποτε προκύψει ανάγκη να αποδοθεί με μια εικόνα η ποιητική αθωότητα, ίσως μια φωτογραφία του Βελιμίρ Χλέμπνικοφ να ήταν αρκετή. Το τρομερό παιδί της ρωσικής πρωτοπορίας που ήθελε ένα κομμάτι ψωμί, μια γουλιά γάλα και αυτόν τον ουρανό και τα σύννεφα…