“Από τότε άπειρα αστέρια πέσαν, μπορεί να ήρθε η ώρα να πέσει και το δικό μας, ποιος ξέρει; Αν είχαμε έτοιμες τις απαντήσεις δε θα γινόμασταν αυτό που είμαστε αλλά ιδιοτελή καθάρματα που θα διδάσκαμε στους ανθρώπους τρόπους να γίνουν τρωκτικά που τρώγονται μεταξύ τους όπως κάνουν σήμερα.”
Αυτή τη φορά οι φοιτητές μαζί τους είχαν ρουχισμό και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Όχι σκουπίδια, πάντως ,όπως την άλλη φορά που επισκέφτηκαν το γραφείο του πρύτανη.
Ο Νίκος Ασημακόπουλος είναι ένας σοβαρός άνδρας που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Παρότι συνήθως ασχολείται με τα αθλητικά, αισθάνθηκε ότι δεν μπορούσε να…
Κάθε γενιά, προσεγγίζει ή μη, τα συλλογικά της οράματα, τις εποποιίες και τις συντριβές της, με τρόπο πρωτότυπο και ανεπανάληπτο. Οι εξεγερτικές έφοδοί της, έχουν πάντα μια σχέση τομής και συνέχειας με τις αντίστοιχες του παρελθόντος.
Συμπληρώνεται σήμερα ένας χρόνος από τον θάνατο ενός μεγάλου πνευματικού ανθρώπου, ο οποίος έμεινε έξω από τα φώτα της δημοσιότητας, παρά το μέγεθος της προσφοράς του στον ελληνικό πολιτισμό.
“Του έλεγα ότι είμαι άνεργη, αλλά ζητούσα κατανόηση από έναν τοίχο…προφανώς και δε θα πω ζώο, όπως πολλοί λένε γιατί τα ζώα έχουν καρδιά…”
Μέσα σε μια νύχτα μπορούμε να αντιληφθούμε τους ακαδημαϊκούς τοίχους της μουσικής να γκρεμίζονται μπροστά στη μεγάλη ενοποίηση που η ίδια η μουσική μπορεί να προσφέρει
Πριν έξι μήνες κυκλοφόρησε μία έκδοση με επιστολές που έγραψε ο “δικός μας” ποιητής Βασίλης Ρούβαλης προς ποιητές, στους οποίους είχε κάτι να απευθύνει. Κυρίως την υπόσχεση ότι αναλαμβάνουμε την “παράτολμη προσπάθεια να μην ολιγωρήσουν οι ψυχές απέναντι στην ήττα…”. Εδώ η επιστολή προς τον Τάσο Λειβαδίτη
Καλό ταξίδι σε έναν από τους μεγάλους της heavy ροκ μουσικής: “Με μεγάλη μας θλίψη, εμείς η οικογένειά του, ανακοινώνουμε την απώλεια του συζύγου, πατέρα, παππού και θρύλου, Jack Bruce. O κόσμος της μουσικής θα είναι πλεόν ένα φτωχότερο μέρος χωρίς την παρουσία του όμως θα συνεχίσει να ζει μέσα από τη μουσική του και μέσα στις καρδιές μας.”
Έχει φτάσει, άραγε, το τέλος της Ποίησης; Οι συγκινήσεις των καιρών μας θα εκφραστούν διαφορετικά; Μας αρκεί ό,τι έχει ποιητικά δημιουργηθεί; Φαίνεται ότι η τωρινή εποχή δεν επιτρέπει την παρέμβαση της Ποίησης στο ατομικό και στο συλλογικό γίγνεσθαι, σ’ ό,τι αποκαλείται «συγχρονία». Και όμως, μήπως επιμείνουμε..;