Σαν σήμερα, στις 21 Οκτωβρίου του 1907 γεννήθηκε ο Νίκος Εγγονόπουλος. Το Περιοδικό αναδημοσιεύει ένα ωραίο αφιέρωμα για τον ποιητή μέσα από τα κείμενα δύο γυναικών που σημάδεψαν τη ζωή του…
Ο ¨Λουκάνικος” ή Θοδωρής, ο πιο πιστός φίλος των διαδηλωτών της Αθήνας δεν κάνει βόλτες πια εδώ. Η πιο χαρακτηριστική, σκυλίσια φυσιογνωμία μιας πολύ έντονης διετίας αγώνων στην Ελλάδα (θα μπορούσαμε να την τοποθετήσουμε από την 5η Μάη του 2010 έως και τη μεγάλη απεργία στις 12 Φλεβάρη του 2012) απεβίωσε…
Τον Σιβάρ από τη Μάρντιν (τουρκικό Κουρδιστάν-στα σύνορα με τη Συρία) τον ακούσαμε στο πρώτο φεστιβάλ για την ειρήνη στις δυο όχθες του Αιγαίου, στη Μυτιλήνη και το Αϊβαλί, την πρώτη τού Σεπτέμβρη, πολύ πριν από τις πρόσφατες θηριωδίες του ISIS στο Κομπανί. Κι όμως, τα τραγούδια του είναι γεμάτα από τον πόνο ενός λαού που ζει εδώ και χρόνια με τον φόβο της εξαφάνισης.
Ενας από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς που έχει αφήσει το στίγμα του στην ελληνική σκηνή με τη γραφή του αλλά και την παρουσία του γενικότερα…
Εδώ και 35 χρόνια η Ουρανία Ξυλούρη φροντίζει τη γωνία του Νίκου. Του Νίκου της, αλλά και του Νίκου όλου του κόσμου. Το όραμα του Ξυλούρη, να έχει μια γωνιά για τους φίλους του παραμένει ζωντανό. Και οι φίλοι του, όλοι εμείς, είμαστε ευγνώμονες.
Τελικά σε ποιόν “ανήκει” ο Παύλος Φύσσας; Σκέψεις και προβληματισμοί για μία περίεργη ερώτηση και μια περίεργη συναυλία. Του Μιχάλη Παπαμακάριου
Αφορμή για τις σκέψεις αυτές, ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή για το πρόγραμμα “Αόρατες Διαδρομές”, σύμφωνα με το οποίο, οι ίδιοι οι άστεγοι θα ξεναγούν εγχώριους και μη “τουρίστες” στα συσσίτια, στα υπνωτήρια, στα κέντρα απεξάρτησης, στα κέντρα ημέρας κ.ά. “Κατά τη διάρκεια της βόλτας, οι οδηγοί -νυν και πρώην άστεγοι- θα δίνουν πληροφορίες για τις υπηρεσίες που παρέχει κάθε δομή, αλλά και πώς οι ίδιοι έχουν βιώσει ή βιώνουν τη ζωή στον δρόμο”
Κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, δεν υπήρξε φορέας που να ενσάρκωσε, να χειρίστηκε και να προσδιόρισε την εξουσία, εντονότερα από το ΠΑΣΟΚ. Μέσα από τις πρωτεϊκές του μεταμορφώσεις, το κόμμα μάς αφηγήθηκε την εξουσία ως πεπρωμένο, ως τρόπαιο, ως εκτέλεση, ως διάψευση, ως ομηρία, ως επιβολή και ως απώλεια.
Ένα τραγούδι για το έσωθεν και έξωθεν φθινόπωρο, οπουδήποτε στον κόσμο και φυσικά και στην Ελλάδα…κι εφέτος ίσως περισσότερο από ποτέ!
Προσοχή! Το παρόν κείμενο περιέχει “σκληρές” σκέψεις στρατευμένης τοποθέτησης και απεχθάνεται τις ίσες αποστάσεις. Για τον Andrey Brazhevsky, την Ουκρανία, τον αντιφασισμό, τον πόλεμο και την αριστερά…