“Ο αλήτης (από το αλάομαι) είναι ο περιθωριακός τύπος, ο περιπλανώμενος, ο πλάνητας, ο περιφερόμενος, αυτός που περιθέει στο περιθώριο. Περιθέω σημαίνει περιτρέχω, και αλήτης είναι αυτός που πορεύεται ολόγυρα, τρέχει ολόγυρα για να έχει συνολική θέα”.
Είναι λαμπρά δείγματα της γενιάς τους, ο καθένας στο χώρο του. Στο έργο τους επιστρέφω συχνά, όχι τόσο για να βρω απαντήσεις, όσο για να θυμηθώ τα ερωτήματα. Και οι δυο τους έχουν φροντίσει με τις δημιουργίες τους να θέτουν ερωτήματα, να ξεβολεύουν. Στις 5 Σεπτεμβρίου «συναντιούνται» για άλλη μια φορά, στον κήπο του Μεγάρου
Έγινε “Τυφώνας” για τους αντιπάλους του και παράδειγμα περηφάνιας για τους δικούς του. Και όχι μόνο για τους αγώνες του μέσα στο ρινγκ. Τη μεγαλύτερη μάχη του έδωσε χωρίς τα γάντια του μποξ. Στις φυλακές και τα δικαστήρια. Και, κατά κάποιον τρόπο, κέρδισε. Έβγαλε την αμερικανική δικαιοσύνη νοκ-άουτ, αφού εκείνη πρώτη του είχε καταφέρει κάποια πολύ κρίσιμα χτυπήματα.
Ίσως, αν δεν είχε ζήσει ο B.K.S. Iyengar, όσοι πιστοί της γιόγκα θα έπρεπε να τρέχουν μέχρι την Ινδία για να καταλάβουν πώς θα ευθυγραμμίσουν το σώμα τους και πώς θα αναπνέουν με το μέγιστο δυνατό όφελος για το σώμα και τον εγκέφαλό τους. Την Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014, ο μεγάλος γκουρού της γιόγκα έφυγε από τη ζωή. Ευτυχώς, άφησε πίσω του μια σειρά ασκήσεις που μας τοποθετούν σε καλύτερη βάση…
Ίσως, αν δεν είχε ζήσει ο B.K.S. Iyengar, όσοι πιστοί της γιόγκα θα έπρεπε να τρέχουν μέχρι την Ινδία για να καταλάβουν πώς θα ευθυγραμμίσουν το σώμα τους και πώς θα αναπνέουν με το μέγιστο δυνατό όφελος για το σώμα και τον εγκέφαλό τους. Την Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014, ο μεγάλος γκουρού της γιόγκα έφυγε από τη ζωή. Ευτυχώς, άφησε πίσω του μια σειρά ασκήσεις που μας τοποθετούν σε καλύτερη βάση…
«Παραγγελιά», και περιμέναν καθισμένοι, και τα ηχεία το αναγγείλαν / κι όλα τα όργανα συλλάβαν το σκοπό για το χορό του Δημοσθένη… Η συνέχεια γνωστή. Γεμάτη αντιφάσεις, ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις
Όλοι βέβαια γνωρίζουν τον Παρασκευά Καρασούλο ως έναν προικισμένο στιχουργό της γενιάς του και αρκετοί ως έναν εξαιρετικά πολυπράγμονα άνθρωπο, κυρίως ως ιδρυτή και διευθυντή…
Τους βλέπεις γύρω σου, όπως κάθε χρόνο λιγοστεύουν όσο πλησιάζει ο Δεκαπενταύγουστος…Είναι βέβαια λίγο περισσότεροι από πέρυσι τέτοια εποχή, όπως και τότε ήταν λίγο περισσότεροι από την προηγούμενη χρονιά. Σίγουρα όμως είναι πολύ λιγότεροι από δέκα πέντε ημέρες πριν ή άλλες τόσες μετά…
Ένας ξεχωριστός μελαγχολικός κλόουν. Ο οποίος, από τις 11 Αυγούστου 2014, ζει σε ένα από τα αστέρια του Μικρού Πρίγκηπα, όπως έγραψε η κόρη του Ζέλντα. Κι εμείς, μαζί με εκείνη, θα κοιτάμε ψηλά στον ουρανό, να τον δούμε να μας προτρέπει να σκίζουμε τις σελίδες των σχολικών βιβλίων και να ξαναγυρίζουμε στη χαμένη μας χώρα του Ποτέ-Ποτέ. Χαμογελώντας…
Είναι ένας από τους δημιουργούς που δεν εφησύχασαν, δεν ενσωματώθηκαν στο διάχυτο κλίμα των χρόνων της επίπλαστης ευφορίας. Ήταν λογικά αναμενόμενο για κάποιον, που το τραγούδι, το οποίο τον έκανε γνωστό ήταν το τόσο διορατικό και «βαθύ» για την εποχή του, «Σύμβαση Αορίστου Χρόνου»