
Οι δημιουργοί των «Παρτιζάνων των Αθηνών» μιλούν για την ταινία τους
«Η ιστορία, όσο και αν έγινε απόπειρα αλλοίωσης της, όσο και αν επιχειρήθηκε η πλήρης απουσία και απαξίωσή της, δεν χάθηκε από τις συνειδήσεις και από τα βιώματα των ανθρώπων».
«Η ιστορία, όσο και αν έγινε απόπειρα αλλοίωσης της, όσο και αν επιχειρήθηκε η πλήρης απουσία και απαξίωσή της, δεν χάθηκε από τις συνειδήσεις και από τα βιώματα των ανθρώπων».
«Η αρπαγή της Βασιλαρχόντισσας» είναι μια ιδιόμορφη χοροθεατρική παράσταση όπου συνταιριάζει ο αυθεντικός παραδοσιακός χορός της Ηπείρου με την σύγχρονη ταξική διαπάλη. Με αφορμή την μια και μοναδική παρουσίαση της στην Αθήνα μιλήσαμε με τον εμπνευστή και σκηνοθέτη της σε μια κουβέντα για το πως τελικά αντιλαμβανόμαστε συνολικά την έννοια της “παράδοσης” και γιατί δεν είναι ξεπερασμένη μα αντιθέτως καλλιτεχνικά αξιοποιήσιμη.
Ο ποιητής και πεζογράφος μας μιλά για το 21ο βιβλίο του, το “So Long, Marianne” (Εκδ. Σμίλη). Ποιήματα στη Μαρία “εξηγεί” ο υπότιτλος. Μια Μαρία είναι η λύση. Τα ποιήματα του “συνοδεύονται” από τον Τζόνι Κας και τον Λέοναρντ Κοέν.
Η Levica σχηματίστηκε το 2015 στη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» από μια ομάδα αριστερών ακτιβιστών που έφυγαν από το DSP Lenka και το LD Solidarnost. Πρόκειται για ένα ευρύ αριστερό εργατικό λαϊκό κόμμα, που θεωρεί την ονομασία δευτερεύον πρόβλημα.
Η παράσταση «Μάρτυρας» αγγίζει αυτό που φοβόμαστε όλοι. Τα όριά μας απέναντι στη βία, τη δική μας και των άλλων. Την ανοχή μας σε μια…
«Αυτός ο λαός για τι έχει να περηφανευτεί τα τελευταία εκατό χρόνια; Για το ΕΑΜ και για το ρεμπέτικο» και έτσι με συλλαμβάνει άμεσα. Διόλου υπερόπτης, σεμνά ειλικρινής. Είναι πρωί, πίνουμε καφέ και γνωριζόμαστε. Δεν φαίνεται καθόλου να βιάζεται. Μιλάμε για καμιά ώρα. Έχει κατέβει ήδη την προηγούμενη από την Θεσσαλονίκη και λίγο μετά θα πάει για τσίπουρο κάπου στον Πειραιά. Το βράδυ θα ανέβει στην σκηνή και θα ρεφάρει ρεμπέτικα. Αλλά δεν θα μείνει εκεί: Η μουσική μοιάζει ταυτόχρονα και μια αφορμή. «Η μουσική δεν είναι για να σε κάνει να ξεχνάς. Είναι για να σου θυμίζει»
Ήταν 16 Νοεμβρίου 1989, στην έξαρση του πιο σκληρού εμφύλιου πολέμου στο Σαλβαδόρ και ο αυτοεξόριστος Γκαλάν δεν διστάζει να γράψει με κάθε λεπτομέρεια τα αληθινά συμβάντα αναφέροντας όλα τα ονόματα -αυτούς που διέταξαν την σφαγή και αυτούς που την διέπραξαν-.
Τους Girls in Airports τους ακούσαμε στο τελευταίο, πέμπτο τους, άλμπουμ. «Live», μια ζωντανή εκτέλεση των πιο χαρακτηριστικών τους κομματιών. Στο Δανέζικο κουϊντέτο, λοιπόν, είχαμε την ευκαιρία να του θέσουμε μερικές ερωτήσεις.
Οι Γερμανοί Die Tödliche Doris δημιουργήθηκαν ως ένα περφόρμανς μουσικό γκρουπ στο Δυτικό Βερολίνο το 1980 για να διαλυθούν το 1987. Ήταν ο απόηχος του πανκ και του new wave αλλά με έναν… γερμανικό τρόπο: επηρεασμένοι εν μέρει από τις πιο ακραίες πτυχές του krautrock, την ηλεκτρονική μουσική αλλά κυρίως από τους μεταδομιστές φιλόσοφους- Foucault, Guattarri, Baudrillard, Lyotard. Ό λόγος για όλη τούτη την υπόθεση είναι η επανεμφάνιση των Wolfgang Müller και Chris Dreier εκ μέρους των Doris με την κυκλοφορία του άλμπουμ «Sprechpause» που είναι κομμάτι απ’ το πρώτο τους άλμπουμ, διασκευασμένο πέντε φορές από κασέτα.
Ο υπαρξιακός μονόλογος του Δημήτρη Δημηριάδη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, που παίχτηκε για τρεις συνεχόμενες χρονιές (2011-2013), επανέρχεται στο θέατρο “Πορεία”. Η Μαριάννα Δημητρίου πρωταγωνιστεί παίρνοντας τη σκυτάλη από τους Δημοσθένη Παπαδόπουλο και Εκάβη Ντούμα. Την ευχαριστούμε που μας μίλησε.