Μια χειμαρρώδης συζήτηση με την Αλγερινή σκηνοθέτιδα Rayhana Obermayer για τη γυναικεία καταπίεση, το Ισλάμ, τον Χριστιανισμό, την Αλγερία και τη Δύση με τις ευθύνες της. Με αφορμή την ταινία «Ακόμη κρύβομαι για να καπνίσω».
Τα Χ δίπλα σε γελοιογραφίες που ασκούν κριτική στην ΕΕ δείχνουν απ’ την άλλη το πόσο “ελεύθερη” είναι τελικά η δημόσια έκφραση στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σχετικά με αυτό το θέμα και τις διάφορες προεκτάσεις του μιλήσαμε με τον σκιτσογράφο Πάνο Ζάχαρη, τον οποίο ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο και τη διάθεσή του!
Είναι ανάγκη να δημιουργούμε αλλά και να προσεγγίζουμε τις υπάρχουσες εικόνες με έναν περισσότερο διαδραστικό και διεπιστημονικό τρόπο, να τις συνδυάζουμε με άλλα μέσα, να επινοούμε νέους τρόπους να διηγούμαστε ιστορίες ενώπιον μιας μαζικής οπτικής κουλτούρας που μας έχει αναισθητοποιήσει εδώ και δεκαετίες.
Ο μοντέρνος ζωγράφος δεν θα μπορεί να εκφράσει την εποχή του, το αεροπλάνο, την ατομική βόμβα, το ραδιόφωνο, με τις παλιές φόρμες της Αναγέννησης ή οποιουδήποτε άλλου πολιτιστικού παρελθόντος.
Εδώ, σε αντίθεση με παλιότερα του μυθιστορήματα, ο Ρονκαλιόλο ασχολείται, βεβαίως, με την εμφυλιοπολεμική βία των αρχών των 90’s, μέσα, όμως, από ένα αυτοβιογραφικό τρόπον τινά έργο.
Ο πρώτος κανόνας θα έπρεπε να είναι να μην λέμε ψέματα στον εαυτό μας.
Μετά την άφιξή του στο Βιετνάμ, διαπιστώνει ότι προορισμός της Λεγεώνας των ξένων, στην οποία στρατεύθηκε, ήταν να καταστείλει την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση των Βιετναμέζων, που είχαν ιδρύσει ήδη τη Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ. Έτσι, αποφάσισε, να αυτομολήσει στους αντάρτες Βιετκόνγκ και να κάνει πράξη το διεθνιστικό του καθήκον, ως ήρωας μιας άλλης χώρας. Αυτή είναι η ιστορία του Κώστα Σαραντίδη ή Nguyen Van Lap όπως τον αποκαλούσε ο νέος του λαός.
Ο Σελίν δεν είχε καμία πρόθεση να “εκμεταλλευτεί” τον κόσμο. Απλά τον μετέφερε στο χαρτί και ο καθένας ας έβγαζε τα συμπεράσματα του. Για τον Σελίν είχε σημασία μόνο η δουλειά του, η γλώσσα και το συναίσθημα. Ο κόσμος “ήρθε” σε αυτόν μέσα από την επιθυμία του να γίνει γιατρός, μέσα από τη φτώχεια τον πόλεμο. Τίποτα δεν μπορούσε να τον κάνει να αναθεωρήσει, να δει την πραγματικότητα διαφορετικά. Δεν τον ένοιαζε. Το περιοδικό “The Paris Review”, στο τχ. 33 δημοσίευσε παλαιότερες συνεντεύξεις του και μέσα απ’ αυτές φαίνεται ο άνθρωπος-συγγραφέας Σελίν.
Αυτοί οι νέοι που έφευγαν από τις οικογένειές τους για να ζήσουν, όχι μόνοι αλλά με άλλους, σε σπίτια -που έμεναν πολλοί μαζί- αυτός ο καινούριος τρόπος να επικοινωνείς – δεν έμεναν, απλά, μαζί κάνανε ομού πράγματα, κάνανε εξεγέρσεις, πολιτική δράση.
Δεν είναι βέβαια πρώτη φορά που ο συγγραφέας καταπιάνεται με σοβαρά κοινωνικά θέματα. Εδώ, με αφορμή την τρομοκρατία του ακραίου Ισλάμ, ο συγγραφέας μιλάει για την απώλεια, περνώντας τη ματιά του μέσα από την ελληνική οικογένεια