Θα πρέπει να παραδεχτούμε πως όλα τα σημαντικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, είναι τρόπον τινά «επίκαιρα», και γι’ αυτό ακριβώς ονομάζονται κλασσικά. Θέτουν με ευαίσθητο και ιδιοφυή τρόπο παντοτινά ερωτήματα που έχουν σχέση με το πώς πρέπει ή μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος τη ζωή του λέει ο Δημήτρης Τάρλοου για την νέα παράσταση πάνω στο έργο του Ερρίκου Ίψεν.
Ο Eduardo Galeano μιλά στον Iosu Perales για τον Che, που δολοφονήθηκε, σαν σήμερα, πριν από 50 χρόνια
Μια χειμαρρώδης συζήτηση με την Αλγερινή σκηνοθέτιδα Rayhana Obermayer για τη γυναικεία καταπίεση, το Ισλάμ, τον Χριστιανισμό, την Αλγερία και τη Δύση με τις ευθύνες της. Με αφορμή την ταινία «Ακόμη κρύβομαι για να καπνίσω».
Τα Χ δίπλα σε γελοιογραφίες που ασκούν κριτική στην ΕΕ δείχνουν απ’ την άλλη το πόσο “ελεύθερη” είναι τελικά η δημόσια έκφραση στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σχετικά με αυτό το θέμα και τις διάφορες προεκτάσεις του μιλήσαμε με τον σκιτσογράφο Πάνο Ζάχαρη, τον οποίο ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο και τη διάθεσή του!
Είναι ανάγκη να δημιουργούμε αλλά και να προσεγγίζουμε τις υπάρχουσες εικόνες με έναν περισσότερο διαδραστικό και διεπιστημονικό τρόπο, να τις συνδυάζουμε με άλλα μέσα, να επινοούμε νέους τρόπους να διηγούμαστε ιστορίες ενώπιον μιας μαζικής οπτικής κουλτούρας που μας έχει αναισθητοποιήσει εδώ και δεκαετίες.
Ο μοντέρνος ζωγράφος δεν θα μπορεί να εκφράσει την εποχή του, το αεροπλάνο, την ατομική βόμβα, το ραδιόφωνο, με τις παλιές φόρμες της Αναγέννησης ή οποιουδήποτε άλλου πολιτιστικού παρελθόντος.
Εδώ, σε αντίθεση με παλιότερα του μυθιστορήματα, ο Ρονκαλιόλο ασχολείται, βεβαίως, με την εμφυλιοπολεμική βία των αρχών των 90’s, μέσα, όμως, από ένα αυτοβιογραφικό τρόπον τινά έργο.
Ο πρώτος κανόνας θα έπρεπε να είναι να μην λέμε ψέματα στον εαυτό μας.
Μετά την άφιξή του στο Βιετνάμ, διαπιστώνει ότι προορισμός της Λεγεώνας των ξένων, στην οποία στρατεύθηκε, ήταν να καταστείλει την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση των Βιετναμέζων, που είχαν ιδρύσει ήδη τη Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ. Έτσι, αποφάσισε, να αυτομολήσει στους αντάρτες Βιετκόνγκ και να κάνει πράξη το διεθνιστικό του καθήκον, ως ήρωας μιας άλλης χώρας. Αυτή είναι η ιστορία του Κώστα Σαραντίδη ή Nguyen Van Lap όπως τον αποκαλούσε ο νέος του λαός.
Ο Σελίν δεν είχε καμία πρόθεση να “εκμεταλλευτεί” τον κόσμο. Απλά τον μετέφερε στο χαρτί και ο καθένας ας έβγαζε τα συμπεράσματα του. Για τον Σελίν είχε σημασία μόνο η δουλειά του, η γλώσσα και το συναίσθημα. Ο κόσμος “ήρθε” σε αυτόν μέσα από την επιθυμία του να γίνει γιατρός, μέσα από τη φτώχεια τον πόλεμο. Τίποτα δεν μπορούσε να τον κάνει να αναθεωρήσει, να δει την πραγματικότητα διαφορετικά. Δεν τον ένοιαζε. Το περιοδικό “The Paris Review”, στο τχ. 33 δημοσίευσε παλαιότερες συνεντεύξεις του και μέσα απ’ αυτές φαίνεται ο άνθρωπος-συγγραφέας Σελίν.