Οι αφηγήσεις της «κόκκινης γιαγιάς» αντικατοπτρίζουν την κοινωνία στην οποία μεγάλωσε η συγγραφέας και προσβλέπουν σε μια εποχή που η κοινωνία αυτή θα έχει μείνει πίσω. Πώς θα θέλαμε να μοιάζει ο κόσμος μας σε 48 χρόνια;
Το 10λεπτο ταινιάκι παρουσιάζει την ιστορία του μικρού Χανς, ενός αγοριού, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη ναζιστική Γερμανία και ανατρέφεται για να γίνει ένας ανελέητος στρατιώτης.
177 έφηβοι άρχισαν να μοιράζονται μαζικά τη δική τους μαρτυρία για μεταλλικά κουτιά μπισκότων και άλλων λαχταριστών γλυκισμάτων, που όταν τα άνοιξαν, ήρθαν αντιμέτωποι με σκληρές εικόνες
Το παρόν κείμενο αποτελεί μια προσπάθεια συμβολής στην κατανόηση δύο εννοιών οι οποίες συνδέονται με αυτό που καλείται ψυχική ασθένεια, με τελικό στόχο την αποδόμησή τους: την έννοια της επικινδυνότητας και την έννοια του ακαταλόγιστου.
Η τέχνη και η ενασχόληση με αυτή είναι από μόνη της πράξη θεραπευτική, που φέρνει το άτομο σε συνδιαλλαγή και επαφή με τον άλλο και την κοινωνία. Η δραματοθεραπεία θα είναι το ενδιάμεσο για την γεφύρωση της κοινωνικής και καλλιτεχνικής πραγματικότητας οι οποίες λειτουργούν παράλληλα και είναι σε μόνιμη συνδιαλλαγή.
«Τα νεύρα μου είναι χάλια απόψε. Ναι, χάλια. Μείνε κοντά μου. Μίλα μου. Γιατί ποτέ σου δε μιλάς; Μίλα. Τι είναι αυτό που σκέφτεσαι; Τι σκέφτεσαι; Τι; Δεν ξέρω ποτέ μου τι σκέφτεσαι. Σκέψου.» T.S. Elliot.
Τα παραμύθια λοιπόν αποτελούν πολλές φορές οχήματα μάθησης για το κόσμο, χαρτογραφούν σχέδια δράσης για δύσκολες καταστάσεις, μπορούν να γίνουν καθαρτήρια δυσάρεστων ανθρώπινων συναισθημάτων όπως της ζήλειας ή της επιθετικότητας και προσφέρουν χρήσιμες πληροφορίες για το είδος των ψυχικών μας συγκρούσεων όπως των “θέλω” και των “πρέπει”.
Νομίζω ότι γοητευόμαστε από τα ακραία εγκλήματα, κοιτάζουμε με κομμένη την ανάσα τα ματωμένα άνθη του κακού στα πρωτοσέλιδα και τις ειδήσεις, ίσως επειδή εκεί μανιωδώς αναζητούμε την αλήθεια.
Η ψυχή μας «φτιάχνεται» όταν γεμίζουμε με εικόνες και συναισθήματα το αρκουδάκι που κουβεντιάζουμε όταν μας λείπει η μητέρα μας. Στα ποιήματα που γράφουμε όταν δε μπορούμε να μιλήσουμε στην αγαπημένη μας. Στα όνειρα που βλέπουμε και τα συμπτώματα που υποφέρουμε όταν δε μπορούμε να πούμε την αλήθεια μας.
Σίγουρα ο παλαβός προσπαθεί να μας πείσει πως παίζοντας μουσική έχει μαγέψει την κόμπρα και ίσως να έχουν γίνει φίλοι! Το πιθανότερο είναι πως οι κόμπρες δεν δίνουν δεκάρα για τη μουσική και το μόνο που τις ενδιαφέρει είναι να κρατήσει ο μουσικάντης και η καραμούζα του την κατάλληλη απόσταση ώστε να μην φαίνονται απειλητικοί. Όλη αυτή η κατάσταση έχει κάτι που μοιάζει όχι μόνο με την σχέση μας με τους άλλους, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό.