Είναι κάποιες μέρες ανάποδες. Το καταλαβαίνεις συνήθως από το πρωί. Δεν έχουν βέβαια το δράμα της καταστροφής που μας αναγκάζει να αναζητούμε επιτακτικά καταφύγιο και νόημα. Μικροατυχήματα, μικροβλάβες, η δυσκολία να βρεις πάρκινγκ, ένας ακατανόητος εκνευρισμός, μια άρνηση του νου να βρει ηρεμία… Όλα μοιάζουν να συνωμοτούν με το μαύρο χιούμορ ενός κοσμικού φαρσέρ που για άγνωστο λόγο, τα έβαλε μαζί σου.
Η ανθρώπινη μνήμη, καθόλου δε μοιάζει με μια πολύτομη εγκυκλοπαίδεια. Δεν έχει αλφαβητικές καταχωρήσεις, ούτε ιδιαίτερα αξιόπιστες πηγές. Δε διαθέτει τη μηχανική ευκρίνεια, το κομπαστική ταχύτητα και το αποθησαυριστικό ένστικτο των ηλεκτρονικών μας υπολογιστών. Η ανθρώπινη μνήμη αγκαλιάζει το παρελθόν με το μαντήλι της γιαγιάς που αφηγείται με ειλικρίνεια, αλλά και κάθε φορά, τελείως διαφορετικά την ίδια ιστορία.
“Πήγα πίσω στην πόλη μου, όταν οι σέρβοι την ελευθέρωσαν. Δεν έμεινε τίποτα…Τότε είδα ένα πράγμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Δύο παιδιά 10 ετών πλησίασαν με όπλα στα χέρια τους. Πάντα θα θυμάμαι τα μάτια τους.”
“Στα κείμενα που ακολουθούν δε θα βρείτε μια ενιαία θεωρία. Είναι περισσότερο μια απόπειρα παιχνιδιάρικου συλλογισμού στο σημείο τομής του ατομικού με το συλλογικό. Μια…
Ένα από τα παράδοξα χαρακτηριστικά της ανησυχίας, είναι ότι συχνάζει σε μέρη ήσυχα. Αλίμονο αν μας προλάβει πριν κοιμηθούμε. Μας τσιμπάει αδιάλλακτα σε κάθε σημείο του ψυχικού μας σώματος, με το ασαφές κεντρί του μέλλοντος. Τα χρήματα, η σχέση μας, η δουλειά μας, η υγεία μας, τα παιδιά μας, μουρμουρίζουν ερωτήματα υπνωτισμένα από την ανησυχία. Σαν μια καυτή χιονοστιβάδα άγχους, που προσπαθούμε να αποφύγουμε στριφογυρίζοντας στο κρεββάτι ή με το μονότονο νανούρισμα της τηλεόρασης. Μετράμε λευκά προβατάκια, ελπίζοντας πως δε θα φανεί το μαύρο. Εστιάζουμε το νου μας σε κάτι ευχάριστο, που όμως σαν ατμός μας φεύγει από τα χέρια.
Μια φωτογραφική καταγραφή της ναζιστικής κουλτούρας. Το Άουσβιτς απελευθερώθηκε στις 27 Γενάρη του 1945. Η μνήμη μας ποτέ.
Η Βιριδιάνα, έχει μόλις διαλέξει τους ζητιάνους που θα φιλοξενηθούν στην άδεια έπαυλη του θείου της, ο οποίος μόλις έφυγε από τη ζωή. Πιστεύει πως με κάποιο τρόπο φταίει για το θάνατό του και μάλλον, έχει αποφασίσει να κερδίσει μια θέση στον Παράδεισο μέσω της ολοκληρωτικής αφιέρωσής της στους άτυχους αυτού του κόσμου.
Με κοινή ανακοίνωση και συντονισμό απαντάνε όχι ένας, ούτε δύο, αλλά εικοσιτέσσερις (24) διαφορετικοί σύνδεσμοι οπαδών από όλη την Ελλάδα στο εντεινόμενο πλαίσιο καταστολής, ελέγχου και απαγορεύσεων που αντιμετωπίζουν από το κράτος.
Γκρινιάζουμε καμιά φορά, πως η τεχνολογία μας έχει στερήσει τη ψυχή μας ή μας αποξενώνει από τον διπλανό άνθρωπο. Αλλά αλήθεια ποιον κοιτάζουμε όταν αλληθωρίζουμε εμμονικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Αγαπάμε τα κινητά και τα pc μας, μάλλον επειδή μας προκαλούν την αίσθηση ότι εκείνα μας κοιτάζουν με αγάπη. Και είναι αυτό το ζεστό βλέμμα που μας έχει στερήσει η αδιάφορη, κυνική καπιταλιστική μονομανία.
Αν πλησιάζαμε έναν κοντινό μας άνθρωπο, και με το δάκτυλο μας σχηματίζαμε στον ώμο ή το λαιμό του: “Σ’ αγαπώ”, μικρή σημασία θα είχε η λέξη καθεαυτή. Διότι, αν το δάκτυλο μας κινούταν στο δέρμα του με τρυφερότητα, εκείνος θα έπαιρνε το μήνυμα. Φαίνεται, πως το δέρμα διαθέτει μια δική του γλώσσα.