
Η απελευθέρωση της Αθήνας μέσα από τα υλικά σπαράγματα της μνήμης
Γιορτάζουμε την απελευθέρωση από τον φασισμό μαθαίνοντας την ιστορία της κατοχής και της Αντίστασης, τραγουδώντας και συζητώντας για το χθες και την σημασία του για το σήμερα.
Γιορτάζουμε την απελευθέρωση από τον φασισμό μαθαίνοντας την ιστορία της κατοχής και της Αντίστασης, τραγουδώντας και συζητώντας για το χθες και την σημασία του για το σήμερα.
Στόχος της δράσης είναι να φωτιστούν άγνωστα στοιχεία της πιο σκοτεινής πλευράς της συνεργασίας με τους κατακτητές, όπως η δράση των ελληνικών φιλοναζιστικών και αντικομμουνιστικών οργανώσεων.
Ο στροβιλισμός της διστακτικής υπεράσπισης της συμφωνίας ΕΕ – Τουρκίας γύρω από μια μισοειπωμένη εκτίμηση υπερβάλλοντος πληθυσμού φανερώνει ένα από τα θεμέλια της πολιτικής της κυβέρνησης: Το «προσφυγικό» θεωρείται πρόβλημα ενός ανθρώπινου πληθυσμού σε κρίση που για να βοηθήσουμε πρέπει πρωτίστως να (…) ρυθμίσουμε.
Η Ζάχα δε φταίει για τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ούτε για την κρίση. Όμως η αρχιτεκτονική δεν είναι, δυστυχώς, όμορφα σχέδια σε ριζόχαρτα ή φωτορεαλιστικές εικόνες. Είναι – κι αυτή – πεδίο αναμέτρησης, ένας ταξικός πόλεμος με άλλα μέσα.
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο προσφυγικό στοιχείο της ιστορίας της περιοχής. [Ήθελες να μάθεις τι είναι το “Dourgouti Island Hotel” και εμείς βοηθάμε..]
Μία μάχη και ένας ακήρυχτος πόλεμος που μαίνεται. Από τα παγκάκια και τα πάρκα στις πλατείες και τα μέσα ενημέρωσης. Στο επίκεντρο οι πόλεις και οι γειτονιές μας..
Μια ελληνική αρχιτεκτονική ομάδα κέρδισε σε έναν διαγωνισμό για κινητές μονάδες άμεσης τοποθέτησης και απομόνωσης ασθενών από τον ιό Έμπολα. Ας δούμε κάποια ερωτήματα που τίθενται για τον σκοπό και την πολιτική/κοινωνική λογική του εν λόγω διαγωνισμού.
Μια πρόσφατη έκθεση του Ινστιτούτο Serralves στην Πορτογαλία, μας υπενθυμίζει πως στην πρόσφατη ιστορία του Ευρωπαϊκού Νότου υπήρξαν και ριζοσπαστικές λύσεις στο πρόβλημα της Κατοικίας.
Η χαοτική και παράλληλα ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση γύρω από το graffiti που αποτελεί το νέο ένδυμα των τοίχων του Πολυτεχνείου ανοίγει το ζήτημα της ύπαρξης, της ιδιοκτησίας, της χρήσης και της νοηματοδότησης του δημόσιου χώρου
Μεσάνυχτα Δευτέρας 9/2, γυρίζω σπίτι. Δίπλα από την είσοδο της πολυκατοικίας βλέπω έναν άστεγο άνδρα, ξαπλωμένο. Φοράει ζεστά ρούχα – αλλά η νύχτα προμηνύεται άγρια με τέτοιο ψοφόκρυο, και το μάρμαρο του πεζοδρομίου φαντάζει απειλητικό…