ΙΣΤΟΡΙΑ

Εκατό χρόνια μετά, ο Λούης και τα υπόλοιπα «παλικάρια» του Λάντλοου συνεχίζουν να εμπνέουν τους αγώνες των εργατών και να τρομοκρατούν τους Ροκφέλερ κάθε εποχής

Μία σχεδόν άγνωστη ιστορία με πολύ ενδιαφέρον ακόμη και σήμερα για το πως συγκροτείται ένας δήθεν “αντισυστημικός”, ακροδεξιός λόγος και για την τάση των δυνάμεων που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται την “δημοκρατία”, να στραφούν εναντίον αυτής και των θεσμών της σε περιόδους που νιώθουν να απειλούνται τα συμφέροντα που προασπίζουν..

Τα δύο μεγαλύτερα αντάρτικα κινήματα της Ευρώπης, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και οι Παρτιζάνοι δέχονται τη συντονισμένη λάσπη των αναθεωρητών της ιστορίας. Έχει κανείς αντίρρηση ότι πρόκειται για μια μάχη που δίνεται κατεξοχήν για το παρόν;

Ήταν Σάββατο 10 Ιούνη του 1944 και τα νέα από τα μέτωπα του πολέμου ήταν καλά. Οι ναζί υποχωρούσαν, τέσσερις μέρες πριν είχε πραγματοποιηθεί η απόβαση στη Νορμανδία και είχε γίνει πλέον πιστευτό ότι η μέρα της απελευθέρωσης δεν θα αργούσε και στην Ελλάδα. 70 χρόνια από τη σφαγή του Διστόμου, θυμόμαστε τα γεγονότα και τις μαρτυρίες.

Πόσο μεγάλο ρόλο μπορεί να παίζει η επιβίωση της «μνήμης» κι η τοποθέτηση κάποιου σε ένα «στρατόπεδο» με ιστορικούς, συναισθηματικούς, ψυχολογικούς όρους; Στις τελευταίες εκλογές φαίνεται ότι η «κληρονομιά» του παρελθόντος και οι παλιές ταυτότητες επιβιώνουν κι αναβιώνουν στο πλαίσιο της κρίσης

Όταν στα καπνομάγαζα της Θεσσαλονίκης ξεκινούσε μια από τις σημαντικότερες ιστορίες του εργατικού κινήματος και συνολικά του μεσοπολέμου στην Ελλάδα…

“Ήταν νωρίς την άνοιξη, όταν η απεργία ξεκίνησε / Μας οδήγησαν εμάς τους ανθρακωρύχους έξω από τα σπίτια μας / Έξω από τα σπίτια που ανήκουν στην Εταιρεία / Και στήσαμε σκηνές στο Ludlow” WOODY GUTHRIE, The Ludlow Massacre

Η ιστορία μάς βοηθάει να αναγνωρίσουμε την τωρινή μας κατάσταση, ίσως και να αποδράσουμε για λίγο από αυτήν, όχι όμως και να βρούμε τρόπους για να αλλάξουμε την πορεία της