Πολιτισμός

Θεόδωρος Αγγελόπουλος: Η μνήμη και το όνειρο του αύριο

Ο κινηματογράφος συμπληρώνει της μνήμες. Και έτσι το σινεμά του Αγγελόπουλου μέσω της δυναμικής που προσέδωσε στην μνήμη, αποκατέστησε τον λαό –που είναι ο μοναδικός που την κατέχει δικαιωματικά- ως μοναδικό φορέα ελληνικότητας. Ανέδειξε την ουσία: Μια συλλογική ταυτότητα σε ένα συλλογικό τόπο. Ενοποιώντας άριστα το βαθύτερο λαϊκό πόνο αλλά και τη βαθύτερη ελπίδα του 20ου αιώνα, η αξία είναι τεράστια γιατί επιδρά άμεσα στην πολιτισμικότητα μας, στην κουλτούρα μας ως ελληνικού λαού.

Θεόδωρος Αγγελόπουλος: ‘Ενας «αντί» κινηματογράφος

Η ελληνική ιστορία στο σινεμά του Αγγελόπουλου επιστρέφει αντισυμβατικά –με την έννοια του «αντί» στην επίσημη γραμμή της ιστορίας- και ίσως εκδικήτρα. Μνήμη, ιστορικότητα, διάρκεια, προοπτική. «Σκόρπιοι άνθρωποι μέσα στο ψιλοβρόχι». Ένα σινεμά ομιχλώδες και τόσο διαυγές. Ο απόλυτος ελληνικός κινηματογράφος.

«Human Flow» του Ai Weiwei | Η συνεχιζόμενη αισθητικοποίηση της τραγωδίας των προσφύγων

Βλέπουμε τέντες, βλέπουμε και πάλι σωσίβια. Εντυπωσιακά πλάνα. Πιο εντυπωσιακά από όσο η ίδια η επαφή με τα αντικείμενα μελέτης προφανώς. Πόσοι από εμάς έχουμε ακουμπήσει ένα τέτοιο σωσίβιο; Πόσοι από εμάς έχουμε δει από απόσταση δυο μέτρων ένα πνιγμένο βρέφος; Δεν ξέρω κατά πόσο θα μας έκανε αυτή η επαφή εντύπωση ή θα μας προκαλούσε στην τελική ναυτία –μια υγιής αντίδραση μπρος στην βία του θανάτου-… Η τέχνη συχνά έχει μια εμμονή: θέτει το στυλ και την φόρμα πάνω από την ουσία. Κοινωνική, πολιτική, ψυχολογική, ηθική.

(μια) Κουβέντα με τον Δημήτρη Μυστακίδη

«Αυτός ο λαός για τι έχει να περηφανευτεί τα τελευταία εκατό χρόνια; Για το ΕΑΜ και για το ρεμπέτικο» και έτσι με συλλαμβάνει άμεσα. Διόλου υπερόπτης, σεμνά ειλικρινής. Είναι πρωί, πίνουμε καφέ και γνωριζόμαστε. Δεν φαίνεται καθόλου να βιάζεται. Μιλάμε για καμιά ώρα. Έχει κατέβει ήδη την προηγούμενη από την Θεσσαλονίκη και λίγο μετά θα πάει για τσίπουρο κάπου στον Πειραιά. Το βράδυ θα ανέβει στην σκηνή και θα ρεφάρει ρεμπέτικα. Αλλά δεν θα μείνει εκεί: Η μουσική μοιάζει ταυτόχρονα και μια αφορμή. «Η μουσική δεν είναι για να σε κάνει να ξεχνάς. Είναι για να σου θυμίζει»

«Ναι, αλλά για την Κατιούσα δεν λέτε τίποτα!»

Από το τι επιλέξεις να κρατήσεις εξαρτάται το πόσο μακριά θα φτάσεις. Δυο σκέψεις και ένας αποχαιρετισμός στον και με αφορμή την απώλεια του Τζίμη.

(Ενάντια στην) μυθοποίηση του ναζισμού

Ένα κινηματογραφικό έργο λοιπόν, το να προωθεί, το να δημιουργεί την εικόνα μιας Βέρμαχτ και των SS ως κάτι το επιβλητικό που πρέπει να το κοιτάζουμε με δέος σημαίνει αυτομάτως πως αποδέχεται την αισθητική της Ρίφενσταλ, του Γκέμπελς και του Χίτλερ. Γιατί αυτό ακριβώς επιζητούσαν και θέλανε να πετύχουνε και οι ίδιοι οι ναζί. Να θεωρηθούν από τους λαούς του κόσμου άτρωτοι, θεοί, υπερήρωες, υποκείμενα λατρείας, υποκείμενα δόξας και δικαιωματικοί φορείς της παγκόσμιας καταπίεσης.

Η θέση του hip hop στην Ελλάδα της κρίσης

Μια ανάλυση για τη στάση του εγχώριου hip hop απέναντι στην ελληνική πραγματικότητα και πώς αποτυπώνει την τελευταία δεκαετία μιας κοινωνίας που καταρρέει. Ποια η πορεία του και ποια η διαφοροποίησή του από τα άλλα μουσικά είδη που καθιερώθηκαν την ίδια περίοδο. Μια βιωματική μορφή τέχνης μετράει το ανάστημά της δίπλα στην πιο κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της χώρας. Μέχρι την επόμενη.

Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου για τη περίπτωση Γιάννη Σμαραγδή

Με αφορμή τις πρωτοφανείς από πλευράς Γιάννη Σμαραγδή -μα και γελοιώδεις ταυτόχρονα- απειλές του για μηνύσεις προς όποιον είδε, δεν άρεσε και έκρινε αρνητικά την ταινία του “Καζαντζάκης”, η ΠΕΚΚ ως ο φορέας που εκπροσωπεί τους κριτικούς κινηματογράφου της χώρας, δημοσίευσε την παρακάτω ανακοίνωση την οποία αναδημοσιεύουμε, επιφυλλασόμενοι στο μέλλον ως toPeriodiko.gr να γνωστοποιήσουμε την δική μας άποψη -παίρνοντας προφανώς υπόψη και την όποια τυπική… σοβαρότητα του ζητήματος-.