Το μνημόνιο συνεργασίας μεταξύ του υπουργείου Πολιτισμού και της «Ελληνικό ΑΕ» – για την επιχειρηματική «επέλαση» στο πρώην αεροδρόμιο – αντανακλά το «πνεύμα» των προηγούμενων μνημονίων που έχει υπογράψει το ίδιο υπουργείο τα τελευταία χρόνια.
Στην θέση των διαφόρων καταπατήσεων των προηγούμενων δεκαετιών από την απερχόμενη «φουρνιά» ιδιωτικών συμφερόντων, κυρίως των γνωστών «μαγαζιών» της παραλιακής, το αστικό κράτος ξεκίνησε την διαδικασία παραχώρησης της ακτογραμμής στα επιχειρηματικά συμφέροντα θηριώδους κλίμακας.
Τa stencil βγάζουν τη γλώσσα σε μια εξωραϊσμένη, πλήρως εμπορευματοποιημένη (και στρατιωτικοποιημένη) εικόνα της πόλης, όπου η διαφήμιση μονοπωλεί τεράστιες επιφάνειες και αιχμαλωτίζει το βλέμμα.
Η Φλέρυ Νταντωνάκη (1937-1998), η «Φεγγαρική αηδόνα», όπως την αποκαλούσε ο ποιητής Νίκος Καρούζος, η ύψιστη ερμηνεύτρια του Μεγάλου Ερωτικού, η μούσα του Μάνου Χατζιδάκι, έφυγε σαν σήμερα στις 18 Ιουλίου του 1998.
Ο ζωγράφος, αγιογράφος, λογοτέχνης Φώτης Κόντογλου υπήρξε ο επιφανέστερος εκπρόσωπος της σύνδεσης της ελληνικής τέχνης με το βυζαντινό παρελθόν.
Οι αρχαιολόγοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την επικείμενη υποβάθμιση ενός από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας και σπανιότατου πνεύμονα πράσινου της Αθήνας.
Σκέψεις για την Νέα Υόρκη ως χωνευτήρι αισθητικής, εκεί όπου πρωτοπορία, πειραματισμός και… θόρυβος μοιάζουν με ένα μετεωρίτη που καθόρισε και καθορίζει την σύγχρονη τέχνη από το 60′ και έπειτα.
Δίχως μουσική θα ήμασταν αισθητικά, συναισθηματικά, νοητικά και κοινωνικά ανολοκλήρωτοι και ως εκ τούτου δεκτικοί σε κάθε ταπείνωση και εξευτελισμό. Η μουσική απελευθερώνει.
Η «Γυμνή Μάχα» του Goya, θα φορούσε σουτιέν και κιλότα και «Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων» του Hieronymus Bosch θα ήταν ένα λούνα παρκ άνοστων υποχόνδριων με εισιτήριο αν τα «Clean cut», δηλαδή οι «καθαρές εκδόσεις» που είναι η νέα πρόταση του Hollywood για ηθικά λογοκριμένες εκδόσεις έργων, δηλαδή ταινιών μονταρισμένων και πετσοκομμένων έτσι δίχως την θέληση του δημιουργού τους, που να μην περιέχουν «βία, ερωτικές σκηνές και βλασφημία», λειτουργούσε σε όλη την τέχνη. Και προφανώς οι στόχοι των εταιριών δεν είναι μονάχα εμπορικοί…
ΔΕΝ «φτωχαίνει» μια γλώσσα όταν, με το πέρασμα των χρόνων, αχρηστεύονται και χάνονται ορισμένοι τύποι της. Είναι αδήριτος νόμος της γλωσσικής εξέλιξης ν’ «αποβάλλονται» όσα δεν υπηρετούν πια τη γλωσσική επικοινωνία – νόμος που κανένας γλωσσαμύντορας ηνίοχος δεν μπορεί να τον αναχαιτίσει. Ο Μάριος Πλωρίτης, το 1981 συντάσσει ένα κείμενο πάνω σε ζητήματα που είναι ξεκάθαρα μη γλωσσολογικά αλλά σαφώς πολιτιστικής ουσίας ενός ολόκληρου λαού.