Λυρικοί καλλιτέχνες, σκηνοθέτες, μουσικοί, χορευτές, εκπροσωπώντας σωματεία και παρατάξεις, συγκεντρώθηκαν έξω από τον σταθμό του μετρό στην Ακρόπολη και πορεύτηκαν με συνθήματα μέχρι την ισπανική πρεσβεία
Ένας κρατούμενος είναι τέτοιος, ακριβώς γιατί δικάστηκε και καταδικάστηκε.
Τι θα λέγαμε αν ένας αστυνομικός έστελνε κάποιον στο νοσοκομείο και αυτό να ήταν απολύτως νόμιμο και ενδεδειγμένο; Αυτό θα ισχύει σύντομα στην Αγγλία και ακριβώς γι’ αυτό είναι άκρως ανησυχητικό για όλη την ανθρωπότητα. Ένα νομοσχέδιο κατατίθεται αυτό το διάστημα και που αφορά ακριβώς αυτή την κρατική δραστηριότητα. Το δικαίωμα του κράτους στο έγκλημα.
Σε έναν κανονικό κόσμο, ο Χρήστος, ο Βασίλης και δεκάδες ακόμη άστεγοι που ζουν γύρω από το μοναστήρι του Δαφνιού, μέχρι την Αφαία, αλλά και στις πλαγιές του Ποικίλου και του όρους Αιγάλεω, δεν θα ήταν στον δρόμο. Δεν θα κοιμόντουσαν αγκαλιά με τα ποντίκια. Δεν θα προσπαθούσαν να περνούν απαρατήρητοι για να μην τους ενοχλεί η αστυνομία.
Όσες και όσοι νομικοί υπογράφουμε αυτό το κείμενο νιώθουμε πως δεν έχουμε δικαίωμα να σιωπήσουμε τη στιγμή που η ζωή ενός κρατούμενου απεργού πείνας βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο.
Όχι αυτή δεν είναι η κόλαση των αμαρτωλών, είναι ο βόθρος της εξουσίας. Μπορεί ο Ιερώνυμος Μπος να δημιούργησε αυτόν τον πίνακα πεντακόσια χρόνια πριν…
Η Ισπανία έχει επεκτείνει ήδη τον τρομονόμο στο πεδίο της τέχνης. Η Ελλάδα το έκανε πριν λίγες μέρες.
Η δημόσια δήλωση της αθλήτριας Σοφίας Μπεκατώρου αρκούσε προκειμένου να ανοίξει το «κουτί της Πανδώρας» σχετικά με τα περιστατικά σεξουαλικών παρενοχλήσεων και (αποπειρών)βιασμού που αποσιωπούνται…
Σε ένα σύστημα που σε μια κοινωνία που θεμελιώνεται στην ανισότητα, στην ανισοκατανομή εξουσίας, εισοδήματος, πρόσβασης στα απαραίτητα για την επιβίωση, ελέγχου επί της παραγωγής και των προϊόντων αυτής, προσέγγισης της γνώσης, δεν είναι ο ή οι Τραμπ το πρόβλημα. Είναι το ίδιο το σύστημα
Διότι τα αφεντικά ξέρουν ότι κάθε άλλο παρά κινδυνεύουν, τόσο από την νίκη του Μπάιντεν, όσο και από τους 16 εκατομμύρια επιπλέον ψηφοφόρους του Τραμπ. Διότι ξέρουν, ότι η πραγματική απειλή για την δημοκρατία τους θα είναι η συνειδητοποίηση από την εργατική τάξη του ιστορικού ρόλου της. Τότε που στο Καπιτώλιο δεν θα γίνει φασιστικό «ντου». Θα γίνει η τελική έφοδος.