Όπως αναφέρει, οι μαθητές του Εσπερινού ΓΕΛ αν και προετοιμάστηκαν όλη τη χρονιά υπό αντίξοες συνθήκες για να συμμετάσχουν στις Πανελλαδικές, στην πλειοψηφία τους δεν έδωσαν εξετάσεις γιατί οι εργοδότες τους δεν τους επέτρεψαν να αλλάξουν βάρδια για να να μπορούν να δώσουν!
«Ο Ζαχαρίας χωράει σε πολλές λέξεις και εικόνες. Τον βλέπεις στους τοίχους, στις ζωγραφιές ενός παιδιού στα Εξάρχεια, σε αφίσες στο Γκάζι, σε συνθήματα στο Χαλάνδρι. Είναι παντού. Και θα είναι. Αέρινος και ελεύθερος σε κάθε γωνιά της πόλης»
Η πολιτική αυτή επιλογή του Υπουργείου φέρει ιδιαιτέρως σοβαρές συνέπειες: Εμπεδώνει την ατιμωρησία του βιασμού, εμποδίζει περαιτέρω την πρόσβαση των θυμάτων του βιασμού στη δικαιοσύνη και αδυνατεί να περιορίσει την κουλτούρα του βιασμού στην ελληνική κοινωνία.
«Δεν μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και στηρίζω τις ελπίδες μου σε εσάς και σε άλλα άτομα καλής θέλησης και ηθικής, για να διασφαλίσω τη ζωή και την ακεραιότητά μου»
Το φεμινιστικό κίνημα διεκδίκησε τυποποίηση του βιασμού στη βάση της συναίνεσης και αντ’ αυτού πήρε πλημμεληματική ποινή! Κάπως έτσι, η κυβέρνηση μας λέει κατάμουτρα ότι…
Η δύναμή μας βρίσκεται στην αλληλεγγύη και τη συναδελφικότητα! Είμαστε εργαζόμενοι που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και όχι ωφελούμενοι.
Οι μετανάστες και πρόσφυγες θα συνεχίσουν και μετά τις εκλογές να είναι τα θύματα μιας απάνθρωπης και εγκληματικής πολιτικής που τους μετατρέπει σε ανθρώπους χωρίς δικαιώματα, στο έλεος των ανθρωποφυλάκων που παραμένουν ίδιοι κι απαράλαχτοι απέναντί τους, με οποιαδήποτε κυβέρνηση.
Οι εκλογές στο Βέλγιο είναι λίγο περίπλοκες… Δείχνουν όμως την τάση που αλλάζει τα πράγματα στην Ευρώπη
Η ίδρυση του σωματείου είναι το αποτέλεσμα των αγώνων που δώσαμε όλα αυτά τα χρόνια και που μπορούμε και πρέπει να συνεχίσουμε να τους δίνουμε από μια θέση πιο δυνατή για εμάς, το δικό μας σωματείο. Ένα Σωματείο, το οποίο θα μπορεί να αγωνιστεί γύρω από ένα συγκεκριμένο πλαίσιο αιτημάτων όλων των εργαζομένων στα Public.
«Στην προηγούμενη δουλειά μου, δεν με έβλεπαν σαν Πακιστανό. Με έβλεπαν σαν οικογένεια. Ακόμη με προσέχουν»
