Το Richelieu του Pier-Philippe Chevigny από τον Καναδά είναι σημαντική και πρέπει να την δει όσο περισσότερος κόσμος γίνεται. Δυστυχώς, η ταινία ως σήμερα (από όσο γνωρίζω και με κάθε επιφύλαξη να αλλάξει κάτι τις επόμενες μέρες) δεν έχει διανομή στις αίθουσες στη χώρα μας.
Το Άγαλμα της Ελευθερίας και ο Τζόκερ είναι δύο περιπλανώμενοι καλλιτέχνες του δρόμου, και καταλήγουν αιχμάλωτοι στο ίδιο κελί. Όταν η συστημική βαρβαρότητα του κράτους και της αστυνομίας «σπάσει» την Ελευθερία, ο Τζόκερ θα ψάξει τα κομμάτια της για να τη φτιάξει από την αρχή.
Σε μια παραλία γεμάτη κόσμο στην Ελλάδα, το καλοκαίρι, ξεβράζονται τα σώματα δύο προσφύγων γυναικών. Η Έλλη, μια νέα κοπέλα, μαζί με τον σκύλο της, αντικρίζει τη σκληρή πραγματικότητα και αποφασίζει να μην αποστρέψει το βλέμμα.
Καθ’ οδόν για το σουπερμάρκετ, η Πένι και ο Τζέιμς ξανασυναντώνται για πρώτη φορά.
Η Κάργκο έχει δει τον Δούναβη, έχει μπει σε πλοίο, έχει πάει σε κλαμπ και ίσως ξέρει πώς να κατεβάσει ένα αεροπλάνο. Η Λούνα δεν έχει γνωρίσει τον κόσμο έξω από οθόνες. Ξέρει λίγα, αλλά ανάμεσα σε αυτά ξέρει την Κάργκο. Και ίσως αυτό είναι το μόνο που μετράει.
Η Σάντυ είναι απόφοιτος δραματικής σχολής, έχει άσθμα και το βράδυ έχει παράσταση. Μέχρι τότε έχει να διδάξει γιόγκα, να δουλέψει ως κλόουν και να πάει και σε μία οντισιόν. Σε αυτήν την εξίσωση, προσπαθεί να βρει και λίγο χώρο για τον Σπύρο, το αγόρι της.
Ένα 14χρονο κορίτσι κλέβει το κινητό του αρχιμαφιόζου διακινητή της και τραβάει σε βίντεο την απόδρασή της από τη συμμορία του.
Το Evia Film Project όπως καταλαβαίνουμε και όπως δηλώνει και το όνομά του είναι ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ και ένα project ταυτόχρονα, δηλαδή κάτι που βρίσκεται σε μόνιμη αλλαγή και προσαρμογή ανάλογα τους κάθε φορά στόχους. Παρακολούθησα κάποιες ταινίες και ταυτόχρονα βρήκα την ευκαιρία να αναζητήσω στην πόλη της Αιδηψού αυτό που την έκανε κάποτε διάσημη. Είδα ένα κάποιο αποτύπωμά της, όσο αυτό είναι κατορθωτό μονάχα με την όραση.
Με αφορμή την ταινία “Shorta” (2020) από τη Δανία που ξεκινάει με πρώτο πλάνο την μπότα ενός μπάτσου πάνω στο κεφάλι ενός μαύρου να εκλιπαρεί στα αραβικά “I can’t breath”…
Πρόκειται για έναν επαναστατικό στρατό, όπου οι γυναίκες συμμετέχουν μαζικά και ουσιαστικά, από τις μάχες μέχρι την ισότιμη λήψη αποφάσεων. Νέες κοπέλες κυρίως από αγροτικές περιοχές, μεγαλωμένες στο περιβάλλον της ελληνικής επαρχίας και της υπαίθρου, έχοντας όμως την παρακαταθήκη των αγώνων της Κατοχής συμμετέχουν και χειραφετούνται μέσα από τον αγώνα του ΔΣΕ