H Ταινιοθήκη της Ελλάδος αναβιώνει το θεσμό της «μικρής λέσχης» και ανοίγει τους θησαυρούς της συλλογής της, προβάλλοντας κόπιες 16mm και 35mm του αρχείου της.
Το αφιέρωμα της «μικρής λέσχης» με τίτλο «5 δεκαετίες, 50 ταινίες» (20/3 – 10/4) συνεχίζεται με τη δεκαετία του 1940.
Η λογική του Michael Moore που όσο καλοπροαίρετη και αν φαίνεται και όσο γέλιο και αν προκαλεί ή αποτροπιασμό είναι μια λογική υποταγμένη. Είναι μια προσπάθεια το νέο Αμερικάνικο Όνειρο να αναδυθεί μέσα από την εύρεση ενός υποτιθέμενου Ευρωπαϊκού. Και στις δυο περιπτώσεις μάλλον θα ξυπνήσουμε λόγω του εφιάλτη.
Η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια προσπάθεια ηθικής επιβράβευσης του κοινού. Μια εγγενή ανάγκη του θεατή στο παραμύθιασμα. Ο καλός αμερικανισμός συγκρούεται με τον κακό. Το κοινό τώρα μπορεί να φύγει ικανοποιημένο. Η ισορροπία επανήλθε. Οι υπερήρωες της χώρας της ελευθερίας στέφθηκαν νικητές. Η ζωή συνεχίζεται.
Πλησιάζει η 88η απονομή βραβείων «Όσκαρ» της αμερικάνικης Ακαδημίας, που θα πραγματοποιηθεί τα ξημερώματα της Δευτέρας στο Χόλιγουντ με οικοδεσπότη τον δημοφιλή κωμικό Κρις Ροκ,…
Με αφορμή τον πρόσφατο χαμό του μεγάλου Ιταλού σημειολόγου, Ουμπέρτο Έκο, η NEW STAR για να τον τιμήσει, θα προβάλει το αριστούργημά του, «ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ», όπως το μετέφερε στην μεγάλη οθόνη ο Ζαν Ζακ Ανό.
Η κάμερα της Israel καταγράφει με κοφτό μοντάζ το ισοπεδωτικό στυλ του φωτογράφου που σαν εμπορικό τρένο πήρε αμπάριζα κανόνες φωτογραφίας, κανόνες αισθητικής, κανόνες ευπρεπισμού, τις απάνθρωπες αξίες του αμερικανισμού.
Δεν κάνω ταινίες για να αποδείξω κάτι που ήδη ξέρω…Σαν κινηματογραφιστής, αν θες να μιλήσουμε για μια ριζοσπαστικότητα στην τέχνη, πρέπει να αλλάξεις τη φόρμα, γιατί η σημερινή φόρμα σε αποβλακώνει, σε καθοδηγεί να βλέπεις τα πράγματα με ένα συγκεκριμένο τρόπο.
Γυναίκες των οποίων τα χέρια πέρα από το ότι κρατάνε το βρέφος και το θηλάζουν στοργικά, εργάζονται σκληρά, χαϊδεύουν τρυφερά, βάζουν και μπουρλότο στο αγγλικό κοινοβούλιο και τις οπισθοδρομικές συνειδήσεις.
Ενώ από ό,τι φαίνεται από το σύνολο των ταινιών του Φεστιβάλ, δεν κυριαρχούν οι ταινίες κοινωνικού προβληματισμού, αυτό δεν εμποδίζει δυο σπουδαίους καλλιτέχνες, με διαφορετικές εθνικές, φιλοσοφικές και υπαρξιακές αφετηρίες να δίνουν μαθήματα αισθητικής πληρότητας και κοινωνικής ευστροφίας.
Ο κινηματογράφος ήταν και είναι η πιο ισχυρή βιομηχανία των ΗΠΑ. Τεράστιο εργατικό δυναμικό σε πλήρη δημιουργική και μισθολογική υποδούλωση. Υπεραξία απερίγραπτη. Προϊόν ικανό να πλάθει και να μεταπλάθει συνειδήσεις μιας και στο μυαλό είναι ο στόχος. Άρα, η σύγκρουση για τον έλεγχο αυτών των πόρων και όρων ήταν μια καθαρά ταξική μάχη.